070. Niepokojący Sen

Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie! Czemu nie było tak długo notki…? Blokada twórcza, brak czasu, może też i trochę lenistwo. Serdecznie przepraszam. Postaramy się teraz dodawać notki częściej. Mam nadzieje że nam się uda ^^ A teraz zapraszam do czytania

EDIT (16 marca 2016r) by A-chan:
Zapomniałyśmy wspomnieć o pewnej dość ważnej sprawie, o której przypomniała mi Keira Uchiha w komentarzu. Utworzyłyśmy nową zakładkę, po prawej stronie, o nazwie "Zamówienia". Jest to miejsce gdzie można składać zamówienia - w ten sposób będzie łatwiej ogarnąć kto i co i ile zamawiał - oraz sprawdzać ich aktualny "stan" na liście która powstanie wraz z waszymi zamówieniami *wink*. Wybaczcie to przeciąganie i zapraszam raz jeszcze do czytania~! 

***

- Mam rację, prawda? I to dlatego byliście we dwoje… i do tego tacy dziwni, tak? – Zapytałam przeczuwając już odpowiedź. Itachi nie powiedział nic, ale Senshi wyprostował się i za wszelką cenę starał się uniknąć mojego wzroku. To mi wystarczyło. Westchnęłam przeciągle i wbiłam wzrok w kubek w moich dłoniach. Wciąż nie mogłam uwierzyć w to co się stało. Shiru… to przekraczało moje rozumowanie. Czyż nie poszłam na trening by być silniejsza? By móc obronić wszystkich? A mimo to stało się coś takiego… Nie mam zamiaru winić nikogo, nie mam zamiaru być zła na Itachiego i Senshiego że mi o tym nie powiedzieli. Ale to wszystko… jak mogło do tego dojść? Nawet nie zwróciłam uwagi na to że w pomieszczeniu zapadła cisza. Nikt się nie odzywał, ale zarejestrowałam że duża cześć osób zerka na mnie. Jednak ja nie uniosłam wzroku tylko dalej wpatrywałam się w parujący napój w moich dłoniach

- Kim!

Aż podskoczyłam i spojrzałam na Hoshi. Uśmiechała się do mnie. Chyba postanowiła przerwać tą grobową atmosferę.

- Opowiedz nam o swoim treningu. – Zaproponowała a ja zamrugałam kilka razy, nie spodziewając się tego. Ale z drugiej strony to dobry pomysł… może to pozwoli nam nie myśleć o tym. Senshi szybko podłapał pomysł Hoshi i także się uśmiechnął

- Właśnie! A co się z twoimi włosami stało? Gdy cię spotkaliśmy były jeszcze takiej długości jak zawsze.

- Ah to! – Chwyciłam swoje włosy w dłoń i spojrzałam na nie – Mały wypadek podczas treningu. Wiem są trochę krzywo ścięte. Po powrocie tutaj chciałam żeby Shi… - urwałam gwałtownie. Przygryzłam wargę i spuściłam wzrok. Ale tylko na sekundę. Później uśmiechnęłam się ciepło do wszystkich i powiedziałam.

- Wiecie co? Jestem zmęczona po podróży. Później porozmawiamy. Teraz chciałabym odpocząć – Nie czekając na ich reakcję odstawiłam kubek i wstałam. Widziałam czujne spojrzenie A-chan podążające za mną. Na szczęście nikt nie próbował mnie zatrzymać. Trochę sztywnym krokiem wyszłam na korytarz i skierowałam się w stronę mojego pokoju. Ale gdy byłam mniej więcej w połowie drogi usłyszałam za sobą kroki. Przystanęłam. Nawet nie musiałam się odwracać by wiedzieć kto za mną poszedł. Osoba ta stanęła kilka kroków z tyłu. Przez kilka chwil panowała cisza którą jednak przerwałam.

- Hidan… - W moim głowie brzmiał smutek i byłam pewna że on to usłyszał. Odwróciłam się w jego stronę i dostrzegłam zaniepokojenie wypisane na jego twarzy. Przez chwilę patrzyłam na niego.

- Nie mogę uwierzyć że to się dzieje naprawdę… - Oparłam się o niego chowając głowę i przymknęłam oczy. Objął mnie ramionami i słyszałam jak nabiera oddech by coś powiedzieć, ale ja go uprzedziłam

- Na moim treningu, obiecałam sobie coś… obiecałam, że już nigdy nie będę płakać bez potrzeby. Że będę silna, że nie będę kimś kogo wiecznie trzeba ratować, ze to ja będę wszystkich bronić. Ale… - w tej chwili umilkłam na chwilę i mocniej zacisnęłam ręce na materiale jego ubrania – Jak mam być silna w takiej sytuacji!? Shiru… - głos ugrzązł mi w gardle, nie mogłam wydusić z siebie nic więcej. Cisza trwała krótką chwilę, po czym Hidan odezwał się

- Myślę… myślę że właśnie dlatego musisz być jeszcze bardziej silna

Uniosłam wzrok nieco zaskoczona jego słowami. On podrapał się w kark trochę speszony najwidoczniej, ale po chwili kontynuował

- Może to co teraz powiem będzie głupie, ale… znając Shiru, nie sądzę by chciała by ktokolwiek ją opłakiwał.  A zwłaszcza ty

Milczałam przez chwilę przetwarzając w myślach to co powiedział. Gdy przez dość długą chwilę milczałam, Hidan chyba musiał się zastanawiać czy przypadkiem tym co powiedział nie zasmucił mnie jeszcze bardziej, bo widziałam jak z każdą sekundą zaczyna coraz bardziej panikować. Ale ja ku jego zaskoczeniu uśmiechnęłam się i przytuliłam mocno.

- Dziękuję… - Powiedziałam w końcu – Masz rację.

Po tych słowach podniosłam wzrok i spojrzałam na niego uśmiechając się

- Nawet nie masz pojęcia jak ja za tobą tęskniłam

On jeszcze przez kilka sekund patrzył na mnie zaskoczony po czym posłał mi jeden z tych swoich uroczych uśmiechów

- Mógłbym powiedzieć to samo

***

Obudziłam się gwałtownie, oddychając ciężko. Czułam jak po moim karku spływa pot. Spojrzałam na zegarek, była druga w nocy. Od mojego powrotu minęło półtorej tygodnia, a od trzech dni nawiedzają mnie dziwne, bardzo niepokojące sny. Co noc znajduję się w dziwnym ciemnym pomieszczeniu, a gdy ruszam w stronę małego nikłego punktu światła nagle rozlega się głośny krzyk. Rozdzierający krzyk bólu, przeszywający moje serce. Nie wiem do kogo należy ten głos, ale gdy tylko słyszę ten głos czuję jakbym sama cierpiała. A później się budzę. Ponad to mam wrażenie że z każdym kolejnym snem, coraz bardziej zbliżam się do źródła tego wrzasku. Oparłam się plecami o ścianę chcąc uspokoić nieco oddech. Co tutaj się dzieje…?  Czemu te sny nagle zaczęły mnie nawiedzać? I co one znaczę? A znaczą coś na pewno… spotkało mnie w życiu już na tyle dużo dziwnych rzeczy by wiedzieć że coś takiego jak to nie dzieje się bez powodu. Gdy w końcu uspokoiłam oddech, ponownie się położyłam. Przez chwilę patrzyłam w sufit po czym zamknęłam oczy. Bo cóż innego mi pozostało…?

***

Powoli otworzyłam oczy. Ze wszystkich stron otaczała mnie czerń. Gdy się podniosłam zobaczyłam nikłą smugę światła gdzieś w oddali. Zaczęłam iść w jej stronę i z niejakim zdziwieniem odkryłam, że światło z każdym krokiem bardzo szybko się powiększa. Już kilka sekund później zostawiłam za sobą tą nieprzeniknioną ciemność. Moim oczom ukazało się coś na kształt średniowiecznego Koloseum. Kamienne ściany ułożone na kształt trybun były pokryte czerwoną cieczą i nie trudno było się domyślić że jest to krew. Nagle na samym środku areny dostrzegłam ruch. Ktoś tam leżał. Nie zauważyłam tego wcześniej gdyż stałam nieco niżej. Przede mną były dwa schodki, prowadzące na scenę. Podeszłam bliżej. Ta osoba powoli podnosiła się z ziemi. Nie miał na sobie górnej części garderoby, więc widziałam że jest to mężczyzna. Nie widziałam jego twarzy gdyż zasłaniały jej długie czarne włosy, ale widziałam jedno. Ręce mu drżały tak jakby były zbyt słabe by mógł się na nich unieść. Całe były pokryte mnóstwem ran i krwi, podobnie jak jego klatka piersiowa. W końcu osoba ta uniosła się do klęczek. Położył ręce na kolanach i oddychał ciężko. Mogłam to zobaczyć nawet z tej odległości. Jednak teraz moją uwagę przykuło coś innego. W stronę mężczyzny siedzącego na środku areny szybkim krokiem zmierzała jakaś postać odziana w długi płaszcz, który powiewał za nim złowrogo. Głowę skrył w cieniu kaptura który zasłaniał całą jego twarz. Wyglądała niczym cień. Gdy już był bardzo blisko, przyśpieszył nieco i z całych sił kopnął go w tył głowy. Chłopak ponownie upadł twarzą do ziemi. Postać w kapturze nadepnęła na jego plecy, po czym w jego ręce pojawił się gruby bat. Ciosy spadały na plecy bruneta raz za razem. Chłopak wygiął się próbując uwolnić, ale nic to nie dało. Choć na początku nie wydał z siebie żadnego dźwięku to w końcu nie wytrzymał. Rozległ się głośny krzyk bólu. Ten sam krzyk, który słyszałam każdej nocy. To jego głos słyszę za każdym razem. W końcu jego prześladowca dał spokój i stanął obok niego. Ręce chłopaka drżały gdy próbował się podnieść, ale nim zdołał to uczynić, cień pochylił się i złapał go za włosy. Szarpnął nim do góry i uniósł jego głowę. I właśnie wtedy… zobaczyłam jego twarz. Moje serce wypełniła mieszanina strachu, niedowierzenia, szoku, gniewu i cholera wie czego jeszcze. Jednym susem pokonałam stopnie jakie dzieliły mnie od areny, po czym natychmiast pobiegłam w ich stronę. Ale ten cień nagle odwrócił się w moją stronę i machnął ręką. Potknęłam się i upadłam na ziemię. Czułam się jakby całe moje ciało było z ołowiu, jakby przytłaczała mnie grawitacja. Nie mogłam się ruszyć, a wszystko w ogół mnie zaczęła pochłaniać ciemność. Wyciągnęłam rękę. Brunet był prawie na wyciągnięcie mojej ręki, ale ja nie byłam w stanie mu pomóc. Jego usta poruszyły się bezgłośnie. Mimo całego bólu jaki teraz musiał odczuwać uśmiechnął się do mnie i jeszcze raz poruszył wargami jakby chciał mi coś powiedzieć. Wydawało mi się że coś usłyszałam ale nim udało mi się dowiedzieć czegoś więcej wszystko zostało pochłonięte przez mrok.

***

Obudziłam się podrywając się gwałtownie do siadu. Moje serce biło jak oszalałe i czułam jak po moim karku spływa pot. Oparłam się o ścianę i ukryłam twarz w dłoniach po czym wzięłam dwa głębokie oddechy. Przetarłam czoło i oparłam dłoń na kolanie. Wciąż nie docierało do mnie to co zobaczyłam. Dlaczego te koszmary mnie nawiedzają? Dlaczego akurat teraz? I dlaczego on…? Tyle pytań… Spojrzałam na zegarek, było po piątej. Mój wzrok przeniósł się na okno za którym powoli pojawiały się pierwsze promienie dnia. Stwierdziłam że teraz nie ma mowy bym ponownie zasnęła, więc wstałam. Założyłam na siebie coś ciepłego i uchyliłam okno. Przez chwilę siedziałam na parapecie, patrząc na powoli wstające słońce. W końcu, gdy mój oddech już prawie całkowicie się uspokoił skoczyłam na drzewo a z niego wylądowałam na ziemi. Muszę się przejść… bo inaczej zwariuję. Nie mam pojęcia co się ze mną dzieje i dlaczego to się dzieje, ale jedno wiem na pewno. Nie wróży to nic dobrego. Tak szłam pochłonięta rozmyślaniem że nawet nie zauważyłam kiedy mocniej zagłębiłam się w las. Zorientowałam się dopiero wtedy gdy zbliżałam się do jeziorka które znajdowało się w tym lesie, więc stwierdziłam że tam pójdę. Lubię to miejsce, jest piękne. Gdy już się zbliżałam poczułam znajomy zapach w powietrzu, dochodzący od strony w którą właśnie zmierzałam. Zdziwiłam się nieco, bo w końcu było dość wcześnie, nie sądziłam że ktoś oprócz mnie już nie śpi. A już na pewno nie spodziewałam się spotkać kogoś nad tym jeziorkiem. Jednak uśmiechnęłam się tylko. Po jeszcze kilku minutach drogi, zobaczyłam mój cel i przystanęłam. Osoba którą wyczułam siedziała na brzegu jeziora i co jakiś czas wrzucała kamień do wody. Uśmiechnęłam się lekko i podeszłam bliżej. Gdy dzieliło nas już tylko kilka metrów, zatrzymał rękę z kamieniem w górze i odwrócił się. Wyglądał na nieźle zaskoczonego moim widokiem

- O, Kim! Co ty tu robisz o tej porze?

- Mogłabym cię spytać o to samo Senshi. – Powiedziałam siadając obok niego. Fioletowowłosy podrapał się nerwowo po karku i rzucił kamień który miał w ręce, a ten wpadł do wody z cichym chlupnięciem.

- Wiesz, przychodzę tutaj gdy nie mogę spać. Woda zawsze mnie uspakajała… - zaśmiał się cicho i dodał – to trochę taki paradoks…

Spojrzałam na niego pytająco, ale on tylko pokręcił głową

- Nie ważne. – zamilkł, ale tylko na kilka sekund, po czym uśmiechnął się lekko - Po za tym… to jezioro przypomina mi… pewne miejsce w Wiosce Wodospadu.

Patrzyłam na niego przez chwilę, aż  w końcu zrozumiałam co ma na myśli

- Ah! Wiem, chodzi ci o to miejsce gdzie ty i Kakuzu zawsze się chowaliście gdy byliście wkurzeni. To jezioro z wysepką i drzewem wiśni

Senshi tylko po raz kolejny kiwnął głową. Gdy wspomniałam o tym miejscu moje myśli powróciły do dni kiedy byłam jeszcze dzieckiem, spędzonych w Wiosce Wodospadu. Do tych dni jeszcze przed tą tragedią. Najwidoczniej myśli Senshiego szły podobnym porem bo po chwili odezwał się cicho

- Kim… jak myślisz… - Powoli odwrócił głowę w moją stronę. Widziałam smutek wymalowany na jego twarzy, który tak rzadko na niej gościł -  jak wyglądałoby teraz nasze życie, gdyby TEN dzień nigdy nie nastał? – choć nie powiedział tego wprost wiedziałam że chodzi mu o ten dzień kiedy wszystko się zmieniło. Kiedy  doszło do masakry w naszej wiosce. Byłam nieco zaskoczona tym pytaniem i to jeszcze z ust Senshiego. Nidy nie pomyślałabym że on może rozmyślać o tym co mogłoby się stać. Nagle, gdy dość długo milczałam, na jego twarzy odmalowała się lekka panika. Zaczął gwałtownie machać rękami

- Ah, wybacz! Chyba nie powinienem o tym wspominać! Pewnie nie chciałabyś bym ci o tym przypominał! – Fioletowowłosy podrapał się nerwowo po karku i uśmiechnął z zakłopotaniem. Położyłam mu rękę na ramieniu i pokręciłam głową

- Nic się nie stało. – uśmiechnęłam się lekko ale uśmiech ten szybko zszedł z mojej twarzy – Nie wiem Senshi, jak wyglądałoby nasze życie… choć czasami moje myśli też nawiedzają takie pytania. Po prostu nie wiem – Spojrzałam w dół. To prawda, że ja też czasami zastanawiam się jak by się to mogło skończyć inaczej. Senshi chyba poczuł się winny tego że zapanowała taka przygnębiająca atmosfera bo kątem oka widziałam jak rozejrzał się nerwowo, jakby szukał pomocy od którychś z pobliskich drzew. Po tym westchnął, uśmiechnął się szeroko jak to miał w zwyczaju i zmierzwił mi włosy. Uniosłam wzrok zdziwiona.

- Hej, w gruncie rzeczy, chyba nie ma co się nad tym zastanawiać! W końcu nasze teraźniejsze życie jest całkiem dobre nie uważasz? – Uśmiech na jego ustach jeszcze nie poszerzył. Teraz kiedy o tym wspomniał zdałam sobie sprawę z jednego. Nie wiem jak by się potoczyło moje życie gdyby ta tragedia się nigdy nie wydarzyła, ale wiem jedno… jeśli to by się nie stało prawdopodobnie nigdy nie poznałabym nikogo z Akatsuki. A tego za nic bym nie chciała. Uśmiechnęłam się do Senshiego lekko i kiwnęłam głową. Tak on ma rację. Siedzieliśmy tak jeszcze przez jakiś czas. Senshi zapatrywał się w tafle wody i ponownie zaczął rzucać kamienie do jeziorka, a ja oparłam się o jego ramię i tylko przyglądałam się jak raz za razem kamienie znikają pod powierzchnią wody. Właściwie… może to zrządzenie losu, że akurat Senshiego tutaj spotkałam, bo od powrotu z treningu miałam zamiar poprosić go o pewną rzecz, a jakoś nie znalazłam na to czasu.

- Senshi…? – Powiedziałam cicho

- Hm? – mruknął nie odrywając wzroku od wody  

- Mam do ciebie prośbę.

Może to przez napięty ton mojego głosu, ale Senshi zastygł z ręką do połowy uniesioną do góry i spojrzał na mnie. Wyprostowałam się i spojrzałam na niego poważnie

- Naucz mnie walczyć kataną – powiedziałam w końcu. Kamień jaki trzymał Fioletowowłosy wypadł z jego ręki, a on patrzył na mnie z szokiem wymalowanym na twarzy

- Ale…

- Proszę Senshi! – Wbiłam w niego nieugięty wzrok – Dzięki twoim zdolnością potrafisz posługiwać się każdym rodzajem broni na wysokim poziomie, prawda?

Senshi spojrzał w bok lekko zmieszany

- No tak, ale…

- Więc naucz mnie!

Spojrzał na jezioro a później na mnie. Oparł się rękami o ziemię i już spokojniej zapytał.

- Ale dlaczego? Dlaczego chcesz to umieć? Przecież już bez tego jesteś bardzo silna.

Westchnęłam przeciągle. Nie odpowiedziałam od razu. Biłam się z myślami… tak naprawdę powinnam była to zrobić o wiele, wiele wcześniej.

- To przez pełnię. – powiedziałam a on spojrzał na mnie pytająco lekko unosząc brew- Podczas pełni, jestem bezbronna, nie mam swoich mocy. Wiecznie ktoś musi się o mnie martwić i mnie ratować – Powiedziałam z irytacją. Miałam już tego dość i wiedziałam że muszę coś z tym zrobić – Ale, jeśli będę umiała walczyć kataną, nie będę bezbronna. Będę mogła się bronić, chociaż podczas pełni jestem osłabiona. To dlatego… nie chcę już nigdy więcej dopuścić do sytuacji w której ktoś zostanie ranny przez moją słabość.

Na początku Senshi patrzył na mnie w nie małym szoku, ale w końcu uśmiechnął się i przechylił lekko głowę mrużąc delikatnie powieki

- Wiesz co Kim…? Ten trening chyba naprawdę ci pomógł. Zmieniłaś się. – Nim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, Senshi gwałtownie klasnął w ręce tak że aż podskoczyłam. – Dobrze zatem! Naukę możemy zacząć choćby od jutra! – Uśmiechnął się do mnie ciepło, a ja odwzajemniłam po czym przytuliłam go mocno

- Dziękuję!