068. Powrót do domu

Oto jest następna notka. Trochę długo to trwało ale ważne że jest ;) Szkoda tylko, że pod poprzednią było tak mało komentarzy zwłaszcza że była tam tak ważna informacja. No ale nic, zapraszam na rozdział ;)

***

Szłam w tylko sobie znanym kierunku, a z moich ust nie schodził uśmiech. Tak, to już ten dzień. Po długich miesiącach mój trening został zakończony. Wracam do domu! Już nie mogłam się doczekać, aż zobaczę wszystkich! Tak mi ich brakowało! Co mnie bardzo dziwi, ale nawet Sasoriego czy Zetsu mi trochę brakowało. Jednak na samą myśl, że już niedługo zobaczę wszystkich czułam dziwne uczucie w środku. O ile oczywiście dalej będą mnie tam chcieli. Zaśmiałam się w duchu z tego, że takie myśli przechodzę mi przez głowę. Oczywiście, że będą chcieli, w końcu to moja rodzina! Pokręcona, zwariowana, niebezpieczna i kochana rodzina, której nie oddałabym za nic w świecie. Jednak nim dotrę do celu minie jeszcze trochę czasu. Ale sam fakt, że zmierzałam już w stronę domu sprawiał, że jakby nie czułam zmęczenia i aż miałam ochotę śpiewać z tej radości. Już niedługo…  

Jednak zanim to nastąpi chciałam zrobić jeszcze jedną rzecz. Byłam akurat w pobliżu mojej rodzinnej wioski, więc chciałam położyć nowe kwiaty na grobie Mikeru i mojej mamy. Tamte pewnie dawno już uschły, a raczej nie prędko się zdarzy, że znowu tu zawitam. Gdy już miałam kwiaty w rękach skierowałam się w stronę cmentarza. Najpierw położyłam kwiaty na grobie Mikeru, a później skierowałam się na drugi grób. Jednak, gdy był on już w zasięgu mojego wzroku zatrzymałam się gwałtownie. Ktoś przed nim stał. Był to mężczyzna, ale nie widziałam jego twarzy gdyż stał do mnie tyłem. Miał długie czarne włosy związane w kucyk. Dostrzegłam też, że ma ciemną karnację, ale nic po za tym. Czyżby to on był tym, który położył wtedy róże na grobie mamy? Ale jeśli tak to kim on jest? W chwili, w której chciałam do niego podejść on drgnął. Obrócił głowę w moją stronę, ale nieznacznie tak, że i tak nie widziałam jego twarzy i… w tej samej chwili zmienił się w wielkiego czarnego wilka i pognał przed siebie. To był on! Ten wilkołak… ten, na którego Kakuzu tak agresywnie reaguje, ten którego spotkałam nad jeziorem. Powoli podeszłam do grobu zadając sobie jedno pytanie… Kim on do cholery jest!? Mam coraz większy mętlik w głowie… Po powrocie będę musiała pogadać z moim braciszkiem. Chociaż wątpię żeby mi coś powiedział. Westchnęłam przeciągle, po czym położyłam kwiaty.

- Nie ma sensu się nad tym zastanawiać – usłyszałam głos w głowie i aż podskoczyłam. Zaraz potem usłyszałam chichot

- Kuro! – Warknęłam w myślach i dodałam – tak długo się nie odzywałaś, że już o tobie zapominałam.

- No wiesz! – Oburzyła się. – A myślisz, że, dzięki komu tak szybko udało ci się opanować niektóre z tych technik, których się uczyłaś?!

- Pomogłaś mi? – Zdziwiłam się

- Th! – Kuro prychnęła i już więcej się nie odzywała. Najwidoczniej się obraziła. Westchnęłam po raz kolejny i odwróciłam się. Szybko opuściłam cmentarz, a zaraz później wioskę wodospadu. Jednak moje myśli cały czas zaprzątał ten mężczyzna. Kim on jest? Kim on jest do diabła!? Dowiem się tego… jeszcze nie wiem, jak ale się dowiem. Od Kakuzu raczej nic nie wyciągnę… więc poszukam innego sposobu. Potrząsnęłam głową. Nie ma sensu teraz o tym myśleć. To nie jest teraz moim głównym celem. Gdyby tylko znów pomyślałam gdzie zmierzam na moje usta ponownie zawitał uśmiech. Naciągnęłam mocniej kaptur na głowę. Pora wracać.

***

- Niech to szlag! – Zaklęłam siarczyście pod nosem i wzniosłam oczy ku niebu. Przez moje roztargnienie spowodowane myślą o powrocie pomyliłam drogi. Będę musiała zawrócić kawałek. Wetchnęłam. Teraz i tak to nie ma sensu. Zbliża się noc. Równie dobrze mogę tu przenocować. Westchnęłam po raz drugi i wspięłam się na drzewo. Znalazłam wygodną gałąź i się na niej ułożyłam wcześniej owinąwszy się szczelnie płaszczem. Zapewniał mi on wystarczającą ochronę przed zimnem. Podczas mojej wędrówki, gdy tylko nocowałam na otwartej przestrzeni, spałam na drzewie. Czułam się wtedy pewniej i bezpieczniej. Mój wyczulony nos i słuch zapewniały dobrą ochronę, ale ostrożności nigdy za wiele. Nie wyczuwając nic podejrzanego zamknęłam oczy. Nie minęło dużo czasu a zasnęłam

Trzask

Błyskawicznie otworzyłam oczy nadstawiając uszu. Jednak nie poruszyłam się by nie zdradzić swojej pozycji ewentualnemu przeciwnikowi. Zerknęłam na niebo. Po pozycji księżyca wywnioskowałam, że spałam kilka godzin... Usłyszałam trzask, który zupełnie nie pasował do zwyczajowych nocnych odgłosów. Wiedziałam, że żadne zwierzę nie wywołało tego dźwięku. Istnieje subtelna różnica między odgłosem łamanej gałęzi ludzką stopą a łapą zwierzęcia. Zamknęłam oczy wytężając słuch i węch jednocześnie zamieniając uszy i nos na wilcze by jeszcze bardziej wyostrzyć zmysły. Usłyszałam szelest z prawej. Ktokolwiek tam był raczej nie starał się kryć, pewnie myśląc ze nikogo tu nie ma. Jeśli tak nie zamierzałam wyprowadzać go z błędu. Nie ruszałam się więc i czekałam. Księżyc świecił jasno to też, gdy osoba, która robiła ten hałas wyszła z krzaków i znalazła się praktycznie pod drzewem, na którym siedziałam, widziałam ją doskonale. Był to młody mężczyzna. Miał ciemnofioletowe włosy związane w luźny kucyk. Na sobie miał zielone poncho zasłaniające go od pasa w górę. Miał wysokie brązowe buty z klamrami i równie brązowe spodnie tyle, że w ciemniejszym odcieniu. Po opasce, którą miał na szyi poznałam, że jest z wioski piasku. Więc co robi tutaj?

Rozejrzał się, ale bez przekonania. Wydawało się, że nie spodziewa się spotkać tu nikogo. Wyjął z pod płaszcza kawałek papieru, który najprawdopodobniej był mapą i przyjrzał się mu drapiąc się po głowie. Westchnął przeciągle. W tej chwili odezwał się mój wrodzony pech. Fioletowowołosy spojrzał w niebo. Księżyc bardzo dobrze go oświetlał, ale teraz on także nie miał problemów z dostrzeżeniem mnie. Odskoczył jak oparzony a ja westchnęłam cicho. A tak chciałam pozostać niezauważona. Nie wyglądało na to by chciał mnie atakować, więc zeskoczyłam z drzewa i stanęłam naprzeciwko niego. Uważnie mnie obserwował, ale nie wyglądało na to by chciał zaatakować o ile ja tego nie zrobię. Mierzyliśmy się tak przez kilka sekund wzrokiem, po czym odwróciłam się i ruszyłam przed siebie. Jednak przeszłam zaledwie kilka kroków, gdy niespodziewanie usłyszałam za sobą krzyk

- Hej! Poczekaj chwilkę!

Odwróciłam lekko głowę a chłopak podbiegł do mnie. Najwidoczniej po przekonaniu się, że go nie zaatakuję poczuł się pewniej.

- Możesz mi troszkę pomóc? Chyba się lekko zgubiłem.  – Powiedział uśmiechając się nerwowo. Przez ten głupi uśmiech, który zagościł na jego ustach przypominał mi się Senshi. I jeszcze te fioletowe włosy… Nie odpowiedziałam nic tylko kiwnęłam głową. Chłopak pokazał mi mapę i wskazał jeden punkt mówiąc, że tam zmierza. Wskazałam mu drogę, która prowadziła w tym samym kierunku, w którym szłam ja. Fioletowowłosy podziękował a ja ponownie tylko kiwnęłam głową. Wbił wzrok w mapę, więc nie czekając dłużej ruszyłam przed siebie. Jednak na tym się nie skończyło. Zrobiłam zaledwie dwa kroki, kiedy usłyszałam

- Chwila!

W tej samej chwili też poczułam jak coś ciągnie za mój kaptur. Łatwo było się domyślić, że chłopak chcąc mnie zatrzymać złapał za niego. Naturalną koleją rzeczy było to, że spadł mi z głowy odsłaniając twarz. Odwróciłam się do niego szybko. W tedy na jego twarzy pojawiło się zdziwienie

- O! Jesteś dziewczyną! – Stwierdził trochę głupio a ja tylko przewróciłam oczami. Po tych słowach wyszczerzył się od ucha do ucha i dodał – Zatrzymałem cię, bo zapominałem się przedstawić. Miło mi nazywam się Suisen! Możesz mówić mi Sui – po tych słowach wyciągnął do mnie rękę. Wetchnęłam cicho i potrząsnęłam nią bez entuzjazmu

- Jestem Kim.

- Jakie ładne imię! – Uśmiechnął się szeroko – A więc Kim, widzę że zmierzamy w tym samym kierunku, więc co powiesz na to byśmy przez jakiś czas wędrowali razem? – Zawołał zbyt głośno jak na ciszę panującą w lesie

Westchnęłam po raz koleiny. Za co? Ja się pytam za co mnie to spotyka?

- Wybacz, ale wolę podróżować sama. – Powiedziałam chłodno i nie czekając na jego reakcję zaczęłam iść przed siebie mając nadzieje, że da spokój. Jednak niestety. Nie minęło kilka chwil a zrównał się ze mną. Westchnęłam. Mogłabym się zmienić w wilka i mu uciec z łatwością, ale nie miałam ochoty pokazywać mu co umiem. Więc niestety jak na razie byłam na niego skazana. Szliśmy w ciszy. Suisen szedł z uśmiechem na ustach podziwiając las nocą. Co jakiś czas patrzyłam na niego kątem oka. Myślałam, że będzie większym utrapieniem, ale miło mnie zaskoczył. Co nie zmienia faktu, że wolałabym gdyby go tu nie było. W pewnym momencie zatrzymał się nagle. Odruchowo także przystanęłam i spojrzałam na niego unosząc jedną brew. Jednak zdziwiłam się nieco. Z jego twarzy zniknął ten lekko głupkowaty uśmiech. Teraz był całkowicie poważny. Jego twarz wyrażała pełne skupienie.

- Ktoś tu jest…  - powiedział tylko. Wytężyłam wszystkie moje zmysły, ale nic nie wyczułam. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na Suisena. Moje zmysły jeszcze nigdy mnie nie zawiodły więc, miałam wątpliwości co do tego czy na pewno coś wyczuł. Jednak później już wiedziałam, że musiałam przyznać mu racje. Nagle z ciemności wyłoniły się dwie postacie. Obie były prawie całkowicie ubrane na czarno. Jedyne co nie zakrywał materiał to górna połowa głowy i dłonie. Łatwo domyśliłam się, że musieli użyć jakiejś techniki maskującej, że ich nie wyczułam. To też zastanawiałam się skąd Suisen wiedział, że tu są. Jednak teraz nie miałam czasu się nad tym zastanawiać. Teraz, kiedy już się nam pokazali przestali się ukrywać i dokładnie mogłam poczuć ich zapach. A tego zapachu nie da się pomylić z niczym innym. Wampiry. Spojrzałam na mojego towarzysza kątem oka. Uważnie przyglądał się przeciwnikom, czekając na ich ruch. Nie trzeba było długo czekać. Obaj zaatakowali jednocześnie. Byli szybcy. Odskoczyłam do tyłu równocześnie wykonując pieczęcie. Na koniec przyłożyłam obie ręce do ziemi. Ta zaczęła się trząść. Mojego przeciwnika otoczyły słupy ognia. Jednak nim zdążyłam zadać mu cios ten rozwinął skrzydła i wzbił się w powietrze. W tej samej chwili z pomiędzy drzew wyłoniło się dwóch kolejnych. Zaklęłam cicho. Jednak nim zdążyłam zrobić cokolwiek w stronę nowo przybyłych poleciały lodowe pociski. Odskoczyli, a one wbiły się w drzewa za nimi. Zaczęły parować i po sekundzie wybuchły. Dwa nowe wampiry zostały odepchnięte siłą wybuchu, a Suisen pojawił się obok mnie.

- I jak sobie radzisz? – Zapytał tonem przyjaznej pogawędki.

- Jakoś. – Odparłam nie mając teraz ochoty na rozmowę.

 Wszyscy nasi przeciwnicy pojawili się przed nami. Jeden z nich miał rany na nogach, a ten z którym walczyłam wcześniej poparzoną rękę. Powoli zbliżali się w naszą stronę. Zerknęłam na Suisena i zdecydowałam, że w takiej sytuacji nie ma co się wstrzymywać.

- Zakryj uszy – poleciłam mu. Spojrzał na mnie zdziwiony, ale zrobił co kazałam. Spojrzałam po naszych przeciwnikach i wzięłam głęboki oddech. Po lesie rozległo się ogłuszające, mrożące krew w żyłach wycie. Wampiry złapały się za głowy. Nawet dla normalnego człowieka jest to makabryczny dźwięk, a co dopiero dla wampirów, które mają wyczulony słuch podobnie jak wilkołaki. Nim zdołali się pozbierać zmieniłam swoje kończyny na wilcze łapy i szybko znalazłam się przed najbliższym przeciwnikiem. Nie dając mu czasu na reakcję przecięłam mu gardło pazurami. Było o jednego przeciwnika mniej. Gdy z powrotem stałam koło mojego towarzysza ten spojrzał na mnie z ciekawością

- Jesteś wilkołakiem!

- Później będzie czas na pogaduszki. Na razie zajmijmy się tymi tu.

- Jasne.

Suisen szybko wykonał jakieś pieczęcie i wystawił ręce w stronę wampirów. O

Toczyły ich lodowe ściany więżąc ich w pułapce. Ale tylko dwójkę gdyż jeden z nich zdołał uciec. Zaatakował, ale mój towarzysz wykonał kolejne jutsu. Strumień wrzącej wody wystrzelił w stronę wroga i strzelił go w twarz niczym bicz. Wampir zaczął wyć z bólu, gdy gorąca ciecz zderzyła się z jego skórą. Po chwili padł na ziemię i tam już pozostał

- Woda z dodatkiem kwasu. Zawsze działa –Oznajmij Suisen z uśmiechem. W tej samej chwili dwa pozostałe wampiry wydostały się z klatki. Jeden z nich wzbił się w powietrze a drugi zaatakował z dołu. Wzięłam na siebie tego w powietrzu. Nie spuszczając go z oczu wbiegłam miedzy drzewa i stanęłam be ruchu. Widziałam ze mnie nie widzi. Wampiry widzą w ciemności lepiej niż zwykli ludzie, ale wilkołaki mają jeszcze lepiej rozwinięty zmysł wzroku. Gdy zniżył się nieco chcąc wypatrzeć mnie z pomiędzy drzew bezszelestnie podeszłam do drzewa przy którym zawisł. Poczekałam na odpowiednią chwilę i wbiegłam po nim tak szybko jakbym biegła po ziemi. Nim zdążył zareagować, skoczyłam na niego i wbiłam pazury w jego skrzydła rozcinając je. Odbiłam się od jego pleców i złapałam drzewa. Wampir nie mogąc już latać runął na ziemię niczym kłoda. Szybko przeniosłam się na jedną z niższych gałęzi i skoczyłam na podnoszącego się z ziemi wampira. Moje pazury przebiły jego szyję i następny przeciwnik był z głowy. Gdy wróciłam tam gdzie cała walka się zaczęła zobaczyłam, że wszyscy wrogowie są już martwi. Suisen uśmiechał się tylko znów w głupkowaty sposób. Przyznam, że zrobił na mnie wrażenie. I musze przyznać sama przed sobą, że mimo początkowej niechęci nawet go polubiłam.

- Nieźle walczysz. – Pochwaliłam go uśmiechając się

- O tobie mogę powiedzieć to samo. Pierwszy raz widziałem jak walczy wilkołak. Niesamowite. – Uśmiechnął się szeroko.

Szłam z nim jeszcze przez jakiś czas. Tym razem nasza podróż minęła na luźnej pogawędce. Ale w końcu nasze drogi się rozeszły i każdy z nas ruszył w swoją stronę. Ja uśmiechałam się szeroko, bowiem już niewiele drogi dzieliło mnie od powrotu do domu.

Pod wieczór w końcu dotarłam do celu. Po długim, wyczerpującym treningu wróciłam do domu. Ruszyłam, ale po kilku krokach zatrzymałam się i zmarszczyłam brwi. To było dziwne… stałam przed siedzibą, ale coś było nie tak. Tylko nie wiedziałam co. Dostrzegłam kogoś stojącego trochę w cieniu. Po kilku sekundach zorientowałam się, że to Deidara. Stał tyłem. Uśmiechnęłam się i zrobiłam kilka kroków w jego stronę Najwidoczniej mnie usłyszał, co nie było niczym zaskakującym, bo nie próbowałam się skradać. Odwrócił się gwałtownie a ja stanęłam jak wryta

- Kim jesteś!? – Wrzasnął. Nie mógł mnie rozpoznać gdyż miałam kaptur na głowie. Jednak ja nie odpowiedziałam. Byłam w zbyt wielkim szoku. Deidara… wyglądał jak nie on. Miał cienie pod oczami jakby od dawna nie spał. Wyglądał też jakby niedawno płakał. Z jego ust zniknął ten ciepły uśmiech, jaki zawsze na nich gościł. Choć teraz w jego oczach pojawiła się czujność nie trudno było dostrzec w nich też rozpacz

Po nie usłyszeniu ode mnie żadnej odpowiedzi Deidara nie czekał dłużej. Rzucił we mnie jedną ze swoich glinianych figurek, z czego zdałam sobie sprawę w samą porę. Zmieniając stopy na wilcze łapy szybko wykonałam unik. Blondyn widząc moje zmienione nogi zawahał się przed rzuceniem kolejnej bomby, co umożliwiło mi zbliżenie się do niego. Złapałam go za nadgarstek, a drugą ręką szybko zrzuciłam kaptur. Gdy mnie zobaczył gliniana figurka wypadła mu z ręki.

- Deidara! Spokojne, to ja!  Co się stało?

Ale on mi nie odpowiedział. Najpierw położył ręce na moich ramionach i otworzył usta jakby chciał mi odpowiedzieć. Na sekundę w jego oczach błysnęła pewność i determinacja. Jednak nigdy nie usłyszałam tego, co chciał mi w tej chwili przekazać. W jednej chwili na jego twarz powróciła rozpacz a w oczach stanęły łzy. Zacisnął ręce na moim ubraniu i oparł głowę o moje ramię. Nie wiedziałam co robić. Jednak nim choćby zdążyłam się ruszyć Deidara załkał niczym bezbronne dziecko. Z jego gardła wydobyło się tylko jedno słowo

- Shiru…