Zamówienie 3 One-shot: Coś więcej niż przyjaźń?

-  Proszę! Zgódź się! - Zawołałam składając ręce prosząco i uśmiechając się.

Kakuzu zerknął na mnie ponad jakimiś kartkami nad którymi się pochylał i westchnął

- Kim... naprawdę jestem zajęty. Może innym razem... - powiedział wracając do przeglądania tych papierów.

- Ale to jedyna okazja! A nikt inny  nie chce ze mną iść. Wszyscy albo są na misjach albo są zajęci... - dodałam ciszej

- A nie możesz tam iść sama? - Zapytał nawet nie podnosząc wzroku.

- Wolałabym z kimś... - powiedziałam i westchnęłam. - Dlaczego przestajesz być tak cholernie nadopiekuńczy akurat wtedy gdy chcę żebyś ze mną poszedł... - mruknęłam ale dałam sobie spokój i skierowałam się w stronę wyjścia. Po za tym Kakuzu i tak tego nie usłyszał. Albo udawał że nie słyszy. Westchnęłam i wyszłam z organizacji.  Skoro tak, to pójdę tam sama... niestety. A miałam nadzieje zabrać tam kogoś. Mówi się trudno. I tak chcę to zobaczyć.

***

Ta wioska była naprawdę piękna. Wszędzie pełno kwiatów i pięknie przystrojonych stoisk, zupełnie jak na jakimś festiwalu. No ale w sumie trudno się dziwić. Nie często zdarza się noc spadających gwiazd. A w tej konkretnej wiosce na tę okazję zawsze świętowano. Kupiłam piękną yukatę i szybko się w nią przebrałam. Była w kolorze jasnego fioletu z białymi dodatkami. Przyjrzałam się sama sobie w wielkim lustrze które stało przy stoisku na którym ją kupiłam i uśmiechnęłam się. Była naprawdę ładna. Powolnym krokiem ruszyłam między stoiskami i po prostu nie mogłam opanować uśmiechu widząc te wszystkie cudowne rzeczy. Przystanęłam przy wystawie złożonej z samych kwiatów, poukładanych w przeróżne wzory i przyjrzałam jej się. Zaintrygował mnie kolor i kształt niektórych roślin. Były niezwykłe. Nagle usłyszałam chichot tuż za plecami, a zaraz potem głos

- Gwiazdy jeszcze nawet nie zaczęły spadać, a moje życzenie już się spełniło.

Rozszerzyłam szeroko oczy i szybo się odwróciłam. Gdy zobaczyłam osobę która teraz stała przede mną na moje usta wkradł się wielki uśmiech

***

- No i gdzie on znowu poszedł… - mruknęłam do siebie rozglądając się na wszystkie strony. Przy okazji jeszcze raz przeszło mi przez myśl że krajobraz tutaj naprawdę jest piękny. Ha! Wszyscy będą żałować, że tutaj ze mną nie przyszli! Wszyscy nagle byli zajęci. To że go tutaj spotkałam było prawdziwym szczęściem. Tylko gdzie on się podział? Nagle wyczułam znajomy zapach w powietrzu i uśmiechnęłam się. Chwilę później koło mojej twarzy pojawiło się pudełko dango. Odwróciłam się i spojrzałam na niego

- Tutaj jesteś! A ja wszędzie cię szukałam! – zawołałam udając oburzoną, ale uśmiechałam się szeroko. On tylko zaśmiał się i wzruszył ramionami

- Wiesz, że uwielbiam dango. Nic nie poradzę – Damon zachichotał, po czym podał mi jedno pudełko przysmaku. – Uwielbiam dango tak bardzo jak ty takoyaki – powiedział i wystawił mi język.

- Jak ty mnie dobrze znasz.

Złapałam go pod ramie i razem ruszyliśmy dalej. Ta wioska była naprawdę piękna. Niech inni żałują że ich tu nie ma! Spojrzałam na Damona. Miał na sobie szare kimono, a na szyi ten długi biały szalik z którym się nigdy nie rozstaje. I właściwie nie wiem dlaczego

- Damon?

- Hm? - Mruknął i spojrzał na mnie

- Dlaczego zawsze nosisz ten szalik? - spytałam przyglądając się mu

Blondyn przystanął i spojrzał na mnie zaskoczony. Później jego wzrok przeniósł się na szalik. Złapał go jedną ręką i uśmiechnął się ciepło.

- Ponieważ to mój talizman... dodawał mi otuchy gdy byłem więziony i zawsze jakoś cieplej mi się robiło na sercu gdy o nim pomyślałem. To mój cenny skarb

Posłałam mu zdziwione spojrzenie i spytałam

- Dlaczego?

On przez chwile nie odpowiadał tylko patrzył na szalik. W końcu po kilku sekundach spojrzał na mnie i posłał mi uśmiech

- Bo dostałem go od ciebie.

Teraz moje zdziwienie było jeszcze większe. Otworzyłam tylko szeroko usta ale nie byłam zdolna nic wykrztusić. Damon zaśmiał się pociągnął mnie lekko za rękaw byśmy się ruszyli.

- Pewnie tego nie pamiętasz. Byliśmy wtedy jeszcze dziećmi. Dałaś mi go... był wtedy na mnie o wiele za duży. Sam zastanawiałem się skąd wzięłaś tak długi szalik. Ale cieszyłem się jak głupi. Bo dostałem go od ciebie - Po tych słowach posłał mi ciepły uśmiech. Zaczerwieniłam się lekko ale odwzajemniłam uśmiech. Gdy tak szliśmy nagle wśród tłumu ludzi zaczęło robić się jakieś zamieszanie. I już po chwili zorientowałam się co się stało. Ludzie zaczęli uciekać na boki ponieważ między nimi biegł rozszalały byk. Musiał uciec z zagrody, gdzie organizowali pokazy zwierząt. Byk był już prawie przy nas gdy zorientowaliśmy się co się dzieje

- Uważaj! - krzyknął Damon i popchnął mnie na bok sam odskakując. Byk przebiegł obok a za nim grupka ludzi próbujących go złapać. W tym wszystkim ja i Damon przewróciliśmy się. Nie było by w tym nic niezwykłego gdyby nie to że blondyn przewrócił się prosto na mnie. I tak jakoś wyszło że mnie przy tym pocałował. Rozszerzyłam oczy zaskoczona a on gdy zorientował się co robi szybko odskoczył ode mnie cały czerwony. Zaczął machać rękami i wyjąkał.

- J-ja p-przepraszam! N-nie chciałem! T-to nie było s-specjalnie!

- Nie... - powiedziałam cicho podnosząc się - ...w porządku. Nic się nie stało. To był przypadek...

Damon wstał wciąż lekko zakłopotany i podał mi rękę by pomóc wstać. Gdy już oboje byliśmy z powrotem na nogach próbowaliśmy udawać że nic się nie stało. Jednak widziałam że blondyn co chwila dziwnie zerka w moją stronę. Jednak ja nic nie mówiłam. Zbliżała się już noc więc postanowiliśmy znaleźć jakieś dobre miejsce by oglądać gwiazdy. Jednak wszędzie było pełno ludzi więc w końcu postanowiliśmy wskoczyć na dach jednego z budynków znajdującego się już przy skraju wioski. Nie było tam żadnych drzew więc idealnie było widać niebo. Usiedliśmy tam i czekaliśmy. Jednak ja wciąż widziałam że Damon co chwila na mnie zerka. W końcu nie wytrzymałam i westchnęłam

- O co chodzi? - Spytałam stając. Damon spojrzał na mnie kątem oka a później spuścił wzrok

- To co stało się przed chwilą, ja... przepraszam...

Uśmiechnęłam się do niego i powiedziałam

- Już ci powiedziałam że nic się nie stało. To był przypadek...

- Ale... ja...

- Uspokój się... I patrz! -powiedziałam wskazując niebo. Gwiazdy właśnie zaczęły spadać! Oparłam głowę o ramie blondyna. Patrzyłam na ten cudny widok jak zahipnotyzowana

- Jak pięknie! - szepnęłam

- Tak... przepięknie...  - powiedział jakimś dziwnym głosem. Albo może mi się wydawało? Po chwili zamknęłam oczy i szepnęłam.

- Pomyśl życzenie...

- Nie muszę... mówiłem ci już że moje życzenie się spełniło... - powiedział a gdy na niego spojrzałam uśmiechnął się - Chciałem po prostu cię zobaczyć.

Uśmiechnęłam się do niego i pomyślałam własne życzenie. Gdy spadające gwiazdy zniknęły ja i Damon zeszliśmy z dachu. Postanowiłam już wracać więc stanęłam przed bramą wioski i pożegnałam się z Damonem

- Do zobaczenia. Niedługo się spotkamy - powiedziałam uśmiechając się do niego

- Ta... na pewno - powiedział uśmiechając się ale dostrzegłam w jego oczach smutek. Pomachał i odwrócił się z zamiarem odejścia jednak ja zatrzymałam go

- Damon!

- Hm? - Mruknął i odwrócił się. W tej samej chwili rozszerzył oczy gdy pocałowałam go w policzek. Gdy w końcu się odsunęłam uśmiechnęłam się do niego, a on zaczerwienił się i dotknął swojego policzka.

- A... A to za co było? - Zapytał zszokowany

- Za wszystko. Za miło spędzony czas. Do zobaczenia! - pomachałam mu i odwróciłam się. Miałam bardzo dobry humor. Gdy odwróciłam się zobaczyłam tylko jak Damon stoi z lekko pochyloną głową wciąż przykładając rękę do policzka. Po chwili zobaczyłam jak na jego ustach pojawia się uśmiech, a później odwrócił się i ruszył przed siebie

***

- Wróciłam! - zawołałam wesoło i wchodząc do salonu. Świeciło się tam światło więc byłam pewna że ktoś tam był. Kakuzu uniósł gwałtownie głowę znad tych swoich papierów i zawołał

- Strasznie długo cię nie było! Zaczynałem się już poważnie martwić!

Westchnęłam tylko i mruknęłam

- Wrócił nadopiekuńczy Kakuzu...

Widząc że chce coś dodać, uśmiechnęłam się tylko i podeszłam do niego

- Spokojnie, jak widzisz nic mi się nie stało. Po za tym dobrze się bawiłam. A ty pewnie umierałeś z nudów nad tymi papierami. - powiedziałam zerkając na to co miał w rękach. Ale widząc te wszystkie cyfry dałam sobie spokój ze zrozumieniem czegokolwiek.

- Jestem skarbnikiem Akatsuki! Muszę się zajmować takimi rzeczami.

- Tak, tak, wiem. - powiedziałam i odwróciłam się.

- Hidan cię szukał... - usłyszałam jeszcze głos mojego brata. Doskonale było słychać tą niechęć w jego głosie

Zatrzymałam się w progu i odwróciłam się. Jednak on dalej gapił się na te papiery. Zachichotałam tylko i wyszłam z salonu. Jednak nie przeszłam nawet kilku kroków gdy przede mną pojawił się ten który mnie szukał

- Tu jesteś! A ja cały czas cie szukałem! - zwołał białowłosy podchodząc do mnie. - Dowiedziałem się gdzie byłaś... szkoda że akurat byłem na misji - powiedział uśmiechając się do mnie słodko. Przyjrzałam mu się uważnie.

- Następnym razem idziesz ze mną! - powiedziałam to takim tonem by nie miał żadnych wątpliwości że to prośba. To był rozkaz. Hidan najwidoczniej trochę zdziwiony spojrzał na mnie a później zaśmiał się i powiedział

- Co tylko rozkażesz

Uśmiechnęłam się i w duchu dodałam że mimo wszystko dzisiaj i tak bawiłam się bardzo dobrze

***

I to tyle... mam nadzieje że się podobało! ^^ Mam nadzieje że wyszło mi to w miarę dobrze, ja w sumie jestem dość zadowolona. One-shot został napisany na zamówienie Violi, mam nadzieje że się podobało! ^^