Zamówienie2 One-shot: Rzeczywistość

No! W końcu kolejne zamówienie! Mam nadzieję, że dobrze wyszło. Fadziulka miała teraz wrzucać swój, ale wyjechała, więc poprosiła mnie, żebym wrzuciła swoje. Mam nadzieję, że będziecie zadowoleni. Chciałam żeby wyszło wyjątkowo i nieschematycznie, więc mam nadzieję, że się udało. Dziwny pomysł, ale liczę, że się spodoba. Parring rzecz jasna pisany na zamówienie dwóch osób: Sheiwa i Keira Uchiha.

Enjoy~!

***

"Napad na wioskę w południowej części kraju. Bijatyka na ulicy głównej, centralnego miasta. Kradzież klejnotów. Atak wilków na mieszkańców na wschodzie. Groźba wojny domowej. Czy nie mogę dostać chociaż jednej pozytywnej wiadomości tego dnia?"

-Pani! – rozniosło się echem już z daleka. Dziewczyna westchnęła ciężko i poprawiła swoje długie, czarne włosy. Wygładziła ametystową suknie i wyprostowała się. Idealnie tuż przed tym jak ogromne drzwi zostały gwałtownie otworzone. Przez wrota wbiegł zziajany blondyn o krótko ściętych włosach. Mógł mieć najwyżej 20 lat.

-O co chodzi? – odezwała się pewnym głosem, odsuwając na bok swoje zmęczenie i zły humor. Szczególnie, że przypuszczała iż ta wiadomość również nie będzie zbyt przyjemna. – Laurent buntuje ludzi! Dołączają do niego szczególnie ci, którym nie odpowiada, że krajem włada kobieta.

-Jej wysokość wie o tym, Nigel. – jak zawsze nagle i znikąd pojawił się doradca królewski, brunet o czarnych oczach – Laurent uważa, że za wszystkie problemy odpowiadasz ty, moja pani.

-Zdążył mi to już niejednokrotnie przekazać. Ale oboje wiemy, że to tylko pretekst.

-Pretekst? – wyrwało się chłopakowi o imieniu Nigel

-Tak. By przejąć władzę w królestwie. Po tym jak jego wysokość Shun odszedł, pozostawiając po sobie tylko 13-letnią córkę, lud był zdezorientowany. Laurent już wtedy próbował zyskać władzę, ale ku zdziwieniu wszystkich podjęłam się tego.

-I idzie ci to doskonale.

-Doprawdy tak uważasz, Itachi? – dziewczyna posłała mu dziwne i trochę smutne spojrzenie

-Radzisz sobie doskonale moja pani. Sam byłem zdziwiony, ale wiem co mówię. Ale teraz powinniśmy omówić strategie naszych działań.

-Nigel. – czarnowłosa posłała mu jednoznaczne spojrzenie i chłopak natychmiast opuścił pomieszczenie. Zapadła chwila ciszy.

-Uważają mnie za wiedźmę, która ściąga na ich lud zarazy i klątwy. Wszystko przez moje oczy. Powiedz Itachi, czy są aż tak straszne. – patrzyła na niego tymi dużymi, błyszczącymi, zielonymi oczami.

-Nie Kimiko. Są niezwykłe. Królewskie. Ale oni widzą oczy zwierza, ponieważ ich myśli tam zostały nakierowane.

-To przez te wilki, prawda? Te co zaatakowały wioskę na wschodzie. Nie były normalne.

-Nie. Przypuszczam, że nie.

-Myślisz, że to też sprawka Laurenta?

-Sądzę, że mógł maczać w tym palce, ale sam nie byłby w stanie tego zrobić. Musiał kogoś wynająć.

-Itachi… Czy ja jestem normalna?

-Nie Kimiko, nie jesteś. Jesteś panią tego kraju. Władca nigdy nie może być normalny, bo to on jest krajem, a kraj nim. Bez niego nie ma kraju. A bez kraju nie ma władcy.

-Dziękuję Itachi. – dziewczyna uśmiechnęła się ciepło

-Za co? – spytał, jakby nie rozumiejąc

-Za to, że jesteś ze mną przez te 4 lata i wspierasz mnie od początku moich rządów, chociaż sam jesteś wciąż młody. Tak wiele dla mnie zrobiłeś. Bez ciebie bym sobie nie poradziła. – chociaż się uśmiechała, jej oczy pozostawały wciąż smutne.

-Nie masz mi za co dziękować. Zawsze będę po twojej stronie by cię wspierać. Poza tym – zaśmiał się cicho – jakby nie patrzeć to mój obowiązek. Którego zresztą podjąłem się dobrowolnie.

Ona tylko uśmiechnęła się, a chłopak podszedł bliżej i ukląkł przed nią. Prawą rękę położył na sercu, a lewą uchwycił jej dłoń, by po chwili złożyć na niej pocałunek.

-Niedługo… mogę stracić życie. Odejdę do innego świata.

-A więc pójdę tam z tobą, pani. – wyszeptał.

Tej nocy w królestwie wybuchł bunt. Awanturników nie było wielu, ale zdążyli wprowadzić w kraju, a szczególnie w głównym mieście, spore zamieszanie. Zamieszanie, w którym życie stracił królowa i jej doradca. Straż królewska spóźniła się tylko kilka sekund. Buntownicy zginęli, a Laurenta – mężczyznę, który podburzał ludzi i zaplanował atak, powieszono publicznie. Pogrzeb był uroczysty. Królową pochowano razem z doradcą w jednym grobowcu. Ona została położona w misternie zdobionej jasnej trumnie, on w ciemnej, hebanowej. Cały kraj pogrążył się w żałobie nad śmiercią ich 17-letniej, sprawiedliwej pani. Znaleziono też ostatnią wolę królowej Kimiko, w którym wydała ostatnie nakazy, polecenia i wytyczne odnośnie przyszłości kraju.

-Kim! Kimiko! Gdzie jesteś?! Kim! – usłyszała nagle wołanie Kakuzu, które niosło się po całej organizacji. Zirytowana i z drgającą brwią, wyszła z pokoju, a jej brat, który aktualnie przebiegał obok, zastygł w bezruchu w komicznej pozie.

-Co się dzieje?

-Tu byłaś! Szukałem cię!

-No tak, byłam tutaj. Przez cały czas. I po co mnie szukałeś? Co ci się nagle stało?

-Co? Nic! Tak tylko sobie… po prostu miałem uczucie, że coś jest nie tak…

-Ha? Dlaczego miałoby coś być nie tak?

-A-chan naopowiadała mu bzdur o jakiejś alternatywnej rzeczywistości! – znikąd pojawił się Hidan, przewracając oczami

-To nie dlatego! – oburzył się Kazio

-Owszem dlatego.

-E… Alternatywna rzeczywistość? Proszę was! Przecież coś takiego nie istnieje!

-No wiem! Tylko A-chan tak opowiadała i…

-No i co?

-No i… pomyślałem… że… no… to A-chan i…

-Skąd niby mogłaby wiedzieć? – ponownie wtrącił się Hidan, ale jakoś mniej pewny swego

-Wiecie… jak się tak zastanowić to… mówimy o A-chan… w sumie… ona wie dużo rzeczy i… e…

-I ma bujną wyobraźnię! – wykrzyknął Hidan starając się odgonić niepokój i bladość ze swojej twarzy.

-O! Otóż to! – dodałą Kim, jednak z troszkę mniejszą pewnością siebie niż na początku

-Macie rację! To bujda! – zawołał Kazik, jakby starając się przekonać do tych słów samego siebie.

FIN

Mam nadzieję, że jednak się podobało. Dziwny pomysł? Dziwny. Zakończenie pewnie jeszcze mniej normalne. Ale mam nadzieję, że jednak się podoba. Jak napisałam wcześniej parring pisany na zamówienie dwóch osób: Sheiwa i Keira Uchiha. Jak wyszło? Zadowolone? Mam nadziej, że jednak tak... Liczę na szczere opinie.