062. Trening

Witam! To znowu ja! Postanowiłam nie trzymać was dłużej w niepewności i dodać następną notkę ^^ A pod koniec mam dla was pewną informację... albo może raczej prośbę? Zobaczycie... ^^ A na razie zapraszam na notkę

***

K: Ja… po tym co się ostatnio stało postanowiłam… udać się na samotny trening. Nie wiem kiedy wrócę, ale zapewne trochę to potrwa…

Cisza. Cisza jaka teraz zapanowała była wprost nie do zniesienia. Nagle… łup! Myślałam że ogłuchnę od wrzasków A-chan

A: Co takiego!? Mowy nie ma! Nie pozwalam ci!

K: Nie pytam o pozwolenie… A-chan, ja czuję że muszę to zrobić. Po prostu… czuję wewnętrzną potrzebę.

W tym momencie zapadła głęboka, przerażająca cisza od której robiło mi się niedobrze. A A-chan… wytwarzała jakby morderczą i przytłaczającą aurę, którą można by kroić nożem... albo zbierać łyżką... szczególnie że miałam wrażenie że jakaś dziwna, ciemna substancja wije się wokół niej... Aż mnie ciarki przeszły. Ale mogłam się spodziewać że tak zareaguje, powinnam się przygotować. Cóż zdania i tak nie zmienię. Ta aura pewnie powiększyła by się jeszcze bardziej gdyby nagle Itachi nie położył ręki na ramieniu A-chan. Proszę, proszę niech chociaż on będzie po mojej stronie!

I: A-chan… opanuj się. Wytwarzasz morderczą aurę.
A-chan wzięła kilka głębokich oddechów, a ta aura powoli zniknęła. Odetchnęłam z ulgą jednak A-chan nadal posyłała w moim kierunku mordercze spojrzenia
I: A ty Kim… odbiło ci z tym treningiem!?
Byłam w szoku, normalnie mnie zamurowało. Czy Itachi… właśnie na mnie krzyknął!? Przecież on prawie nigdy nie podnosi głosu! Stałam tak i gapiłam się na niego dłuższą chwilę

I: Więc? Powiesz mi co ci do głowy strzeliło!?

Znowu… on znowu podniósł głos. Zamrugałam kilka razy powiekami i wymamrotałam jedno słowo

K: Ja…

Jednak po chwili zebrałam się i powiedziałam

K: Po prostu muszę to zrobić. Czuję taką potrzebę

I: Czujesz potrzebę, tak?- prychnął – też coś.

Patrzyłam na niego przez chwilę w szoku jednak już po chwili poczułam złość

K: Mogłam się tego spodziewać… mogłam się spodziewać że żadne z was tego nie zrozumie! Po co ja się w ogóle wysilam! Mogłam wyruszyć nic wam nie mówiąc!

Po tych słowach wyminęłam A-chan i Itachiego nawet na nich nie patrząc i ruszyłam korytarzem do swojego pokoju

Narrator

Gdy  czarnowłosa zniknęła im z oczu przez chwilę nikt się nie ruszył. W końcu Hidan oprzytomniał i chciał za nią pobiec, ale został powstrzymany przez Itachiego

I: Stój… mam wrażenie że ona nie będzie chciała teraz z tobą rozmawiać. Ja z nią pogadam

H: Ty? – prychnął białowłosy – To przez ciebie się tak wkurzyła i myślisz, ze z tobą…

I: Właśnie. Ja ją tak zdenerwowałem, więc najprawdopodobniej jak mnie zobaczy to pokrzyczy jeszcze trochę, wyładuje się, emocje opadną i może uda mi się przemówić jej do rozsądku. A z tobą zapewne albo w ogóle nie chciałaby rozmawiać, albo od razu zaczęłaby ci wyjaśniać dlaczego chce to zrobić i skończyłoby się na tej samej rozmowie jaką prowadziliście kiedy tu przyszliśmy.

Itachi odwrócił się i spojrzał na A-chan. Ta zdążyła już ochłonąć i skinęła tylko głową więc czarnowłosy nie czekając już na nic poszedł za Kim. A-chan patrzyła za nim przez kilka sekund po czym spojrzała na Hidana i uniosła jedną brew. Fioletowooki patrzył za oddalającym się Uchihą ze skrzyżowanymi rękami i dość dziwnym wyrazem twarzy. A-chan podeszła do niego i spytała z lekkim rozbawieniem

A: Hidan… tylko mi nie mów że jesteś zazdrosny

H: O niego? – Hidan prychnął i odwrócił się do niej bokiem. Jednak ona nadal wpatrywała się w niego tym spojrzeniem więc odwrócił się w jej stronę i rozluźnił ręce – No… może trochę. A ty nie?

A-chan pokręciła tylko głową

A: Nie mam powodu. Daj spokój Hidan! Itachi traktuje Kim jak siostrę, a ona jego jak brata. Ani ty ani ja nie mamy powodu do zazdrości

Hidan patrzył na nią kilka sekund po czym westchnął

H: Skoro tak mówisz.

Tymczasem Itachi dotarł właśnie pod drzwi pokoju Kim. Stanął i zapukał w nie dość mocno

I: Kim?

K: Zostaw mnie!

Itachi westchnął tylko i nacisnął klamkę. Tak jak się spodziewał nie zamknęła drzwi. Kim podniosła głowę z nad plecaka nad którym się pochylała i od razu zaczęła

Kim

K: Nie słyszałeś że powiedziałam żebyś mnie zostawił!?

I: Spokojnie – Itachi uniósł ręce w obronnym geście i zrobił krok do przodu. Zamknął za sobą drzwi i powiedział – Ja chcę tylko porozmawiać.

K: Już wystarczająco dużo powiedziałeś! Tak, wiem nie podoba ci się pomysł mojego treningu i przyszedłeś tu tylko po to żeby mnie od tego odwieść, mam racje? – spojrzałam na niego zła. Czemu żadne z nich nie chce zrozumieć że ja muszę to zrobić?

I: Chcę tylko porozmawiać. Czemu tak się upierasz na ten pomysł? Przecież to głupota – powiedział spokojnie, ale ja byłam coraz bardziej zła. Poderwałam się na równe nogi i stanęłam naprzeciwko niego

K: Może dla ciebie ale dla mnie nie! Ja muszę stać się silniejsza, nie rozumiesz tego!?

I: Ale trening w pojedynkę nic ci nie da. Jak nauczysz się czegokolwiek będąc sama?

K: Nauczę się, bo wiem dokąd iść! Oh, czemu nie możesz mnie zrozumieć!?

I: Nie rozumiem czemu tak się na to uparłaś! – powiedział marszcząc brwi

K: Nie rozumiesz że muszę to zrobić!? Ja czuję, że muszę stać się silniejsza! Wiem… że gdybym była wtedy mocniejsza, miała więcej mocy to nie doszło by do tego! Powstrzymałabym ich! I nie porwali by was! Nawet nie masz pojęcia jak się martwiłam! O ciebie! O Deidarę! O Paina! Myślałam że zwariuję! Ja nie wiem co bym zrobiła gdyby coś wam się stało. Chyba bym tego nie zniosła… - mój głos przerodził się w szloch. Zakryłam twarz dłońmi starając się stłumić płacz, ale nie mogłam. Gdy pomyślę co mogło się stać. Że moi przyjaciele mogli nawet… umrzeć. To  po prostu nie mogłam zapanować nad łzami. Upadłam na kolana i schyliłam się nieco. Gdy przypominam sobie jak blisko było do tragedii to.. po prostu nie mogę. Nagle poczułam silny uścisk i ciepło. To Itachi, klęknął i bez słowa mnie przytulił. Na początku byłam lekko zaskoczona i nawet chciałam go odepchnąć, ponieważ nadal byłam zła, ale gdy tylko podniosłam rękę zmieniłam zdanie. Zamiast tego przytuliłam się do niego i zaczęłam płakać jeszcze bardziej. Miałam takie uczucie jakby wszystkie emocje kłębiły się we mnie i dopiero teraz znalazły ujście. Płakałam tak z dobre dziesięć minut. Itachi nie ruszał się, głaskał mnie tylko po głowie i co chwila cicho pocieszał. W końcu odsunęłam się trochę i przetarłam oczy

I: Już? Wypłakałaś się? – Spytał posyłając mi ciepły uśmiech

K: Tak…

I: Słuchaj... pomogę ci. – powiedział po prostu

Spojrzałam na niego z szokiem. Tego się nie spodziewałam.

K: Ale… przecież nie podobał ci się mój pomysł

I: No i dalej mi się nie podoba. Ale widzę ile to dla ciebie znaczy. Po za tym nie chcę żebyś mi się tu znowu rozkleiła – Po tych słowach poczochrał mnie po włosach i uśmiechnął się.

K: Ale… - zaczęłam dalej zaskoczona jego naglą propozycją – Nie boisz się, że A-chan się na ciebie wścieknie? Nie chcę żebyście się pokłócili przeze mnie

I: Nie martw się… postaram się ją jakoś przekonać – uśmiechnął się do mnie i jeszcze raz zmierzwił mi włosy.

Otarłam łzy i uśmiechnęłam się do niego

K: Dziękuje, nawet nie wiesz ile to dla mnie znaczy.

Itachi uśmiechnął się jeszcze raz i wstał. Podszedł do drzwi i chwycił za klamkę

I: Spakuj się. Niedługo wrócę

K: Czekaj, ale co ty właściwie chcesz zrobić? W jaki sposób chcesz mi pomóc?

I: Pomogę ci uciec.

K: Uciec? Ale… ale ja nie chciałam uciekać. Ja…

I: Domyślam się, że nie chciałaś, ale w tej sytuacji to chyba będzie najrozsądniejsze wyjście. Gdy inni się dowiedzą co planujesz na pewno będą próbowali cię zatrzymać.

K: Ale… tak odejść? Nie mówiąc nikomu?

Czarnowłosy spojrzał na mnie i uśmiechnął się

I: Jak to nikomu? Ja wiem, A-chan i Hidan też. Tyle wystarczy. Po za tym jestem pewien że wieść się bardzo szybko rozniesie.

Skrzywiłam się lekko.

K: Tak, masz rację. Nie zdziwiłabym się gdyby połowa osób już o tym wiedziała.

I: No widzisz. Spakuj się, niedługo wrócę – Powtórzył jeszcze raz i nacisnął klamkę, jednak ja zatrzymałam go jeszcze raz

K: Czekaj, ale gdzie idziesz?

I: Postaram się ich trochę uspokoić. – po tych słowach wyszedł i zamknął drzwi. Przez kilka sekund patrzyłam jeszcze na zamknięte drzwi a później westchnęłam i szybko dokończyłam pakowanie. Dokładnie sprawdziła czy mam wszystkie potrzebne rzeczy i właśnie wtedy na usłyszałam jakieś hałasy. Chwilę później drzwi otworzyły się i pojawił się Itachi

K: Co się dzieje?

I: Tak jak myślałem… wszyscy już wiedzą. Uspokoiłem ich trochę, ale jeśli chcesz to zrobić to musisz już iść! Teraz!

K: Ale co im powiedziałeś?

I: Nie ważne. Idź! – Itachi chwycił mój plecak i podał mi go a później popchnął mnie w stronę okna. Odwróciłam się i spojrzałam na niego. On tylko uśmiechnął się i ponaglił mnie ruchem ręki. Przygryzłam wargę i przytuliłam go dość gwałtownie tak że zachwiał się przez chwilę.

K: Dziękuje że mi pomogłeś…

Itachi odsunął mnie od siebie i uśmiechnął się

I: Nie dziękuj… widzę ile to dla ciebie znaczy.

Posłałam mu uśmiech i odwróciłam się w stronę okna. Już bez wahania wyskoczyła przez nie. Wylądowałam na gałęzi drzewa a później zeskoczyłam na ziemie i spojrzałam w górę. Itachi pomachał mi raz na pożegnanie. Uśmiechnęłam się do niego i odwróciłam się. Zaczęłam biec przed siebie. Wiem że robię dobrze, chcę tego treningu, ale mimo wszystko trochę mi ciężko. Ale to nic! Odwróciłam się ale Itachi nie stał już w oknie. Spojrzałam przed siebie i zacisnęłam pięść a później uśmiechnęłam się do siebie. Wiatr rozwiał moje włosy a ja przyśpieszyłam odrobinę. Zobaczymy jak długo zajmie mi zdobycie większej mocy!

                                                  ***

Mam nadzieje że notka się podobała ^^ A teraz prośba... więc po przeczytaniu komentarza Sheiwa pod ostatnią notkę, a raczej końcówki komentarza w którym prosiła nas czy nie mogłybyśmy dodać trochę HoSaso, rozmawiałyśmy z A-chan na temat "innych" paringów odnośnie naszego opowiadania. I tak pomyślałyśmy... a dlaczego nie zapytać was co sądzicie na ten temat? Tak więc podawajcie jakiekolwiek paringi jakie chcielibyście zobaczyć. Jakiekolwiek! Postaramy się napisać coś o każdym jaki podacie. Mam nadzieje na dużo propozycji ^^