053. Tajemnica

Skakałam z drzewa na drzewo zmierzając w miejsce w którym czułam dużą ilość wilkołaków. Plan był taki żeby jeszcze raz porozmawiać i spróbować załagodzić sytuację. Ja i Kakuzu mieliśmy się wybrać do wilkołaków, a A-chan do wampirów. Myśleliśmy, że teraz, gdy nie trwa walka zarówno wilkołaki i wampiry wrócą do swoich baz by opracować strategię. Jednak po drodze okazało się, że dwie duże grupy wilkołaków przebywają w pewnej odległości od siebie więc ja i Kakuzu rozdzieliliśmy się. Był to mój pomysł i mój braciszek na początku nie bardzo chciał puścić mnie samą ale w końcu go przekonałam.  Byłam już dość blisko kwatery wilkołaków. Przez drzewa widziałam zarys dość dużego budynku. Nagle coś poczułam. Zastrzygłam  moimi wilczymi uszami i wytężyłam słuch.  Zatrzymałam się i powąchałam powietrze. Moje usta wykrzywiły się w grymasie niezadowolenia. Zwolniłam bieg a już po kilku sekundach stałam w miejscu. Wtedy ze wszystkich stron zaczęły otaczać mnie wilkołaki. Wszyscy obnażali kły i warczeli ostrzegawczo. Było ich mnóstwo. Dlaczego mnie to nie dziwi? Uniosłam ręce w pokojowym geście i powiedziałam

K: Spokojnie, chcę tylko porozmawiać. Też jestem wilkołakiem – Oznajmiłam mimo że raczej było to oczywiste. Jeden z wilkołaków warknął i zrobił kilka kroków w moją stronę

- Doskonale wiemy kim jesteś. Jesteś zdrajczynią. Zbratałaś się z ludźmi i wampirem. Ktoś taki jak ja nie zasługuje na to by nazywać się wilkołakiem

Poczułam pchnięcie w plecy. Okazało się że wilkołaki stojące za mną teraz znalazły się tuż przy mnie. Te stojące z przodu także podeszły bliżej. Ten który mówił wcześniej odezwał się znowu

- Pójdziesz do naszego dowódcy. Chętnie z tobą pogada. Jest znany z dość brutalnego wyciągania informacji z więźniów

K: Chwila moment! – Oburzyłam się – A od kiedy to ja jestem waszym więźniem!? Chciałam tylko porozmawiać!

- Teraz już jesteś więźniem – wilkołak uśmiechnął się drapieżnie, a inny chwycił moje ręce i wykręcił je do tyłu. Jęknęłam w duchu. Cóż za wspaniały początek negocjacji, nie ma co! Mam nadzieje że Kakuzu i A-chan radzą sobie lepiej! Zresztą… na pewno radzą sobie lepiej. Po pierwsze żadne z nich nie stało by się „ więźniem” po piętnastu sekundach, po drugie oni potrafią panować nad emocjami. Mnie chyba zaraz coś trafi i chyba nie dam rady być miła w stosunku do tego ich „dowódcy”

_***

Zostałam w dość brutalny sposób wrzucona do jakiegoś pokoju. Jakimś cudem udało mi się złapać równowagę i nie przewrócić się, a związane ręce wcale mi tego nie ułatwiały. Liny blokujące chakrę. Oczywiście. Prychnęłam w myślach. Momentalnie drzwi za mną zamknęły się z głośnym trzaskiem Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Był po brzegi wypełniony szklanymi gablotami z trofeami najróżniejszej maści. Na przeciwko mnie rozciągało się gigantyczne okno pod którym stał jakiś wilkołak. Był odwrócony plecami więc nie widziałam jego twarzy. Zaczęłam mu się przyglądać. Był wysoki nawet bardzo. Szeroki w barach, stał na szeroko rozstawionych nogach. Ręce trzymał za plecami i wpatrywał się w coś za oknem. Chyba poczuł że mu się przyglądam bo powoli odwrócił się w moją stronę. Od razu mogłam stwierdzić że jest dość młody. Nie mógł mieć więcej niż trzydzieści lat. A mimo to został dowódcą oddziału. Jedno jest pewne. Musi być dobry. Jego rdzawe włosy były  zmierzwione i krótko ostrzyżone. Miał niewielkie ślady zarostu a w prawym uchu tkwił złoty kolczyk. Na sobie miał długi czarny płaszcz. Jego długie spodnie w moro były lekko wytarte na kolanach, a niegdyś białej koszuli z kołnierzem przydałoby się pranie. Jego białe, wilcze uszy zadrżały lekko, a długi ogon zafalował nieznacznie. Mężczyzna otaksował mnie spojrzeniem a później podszedł do mnie

- Jesteś Kimiko Okami, mam racje? – Bardziej stwierdził niż spytał

K: Wypadałoby się najpierw przedstawić nie uważasz?  - Rzuciłam zaczepnie. Ku mojemu zdziwieniu wilkołak uśmiechnął się tylko w dość drapieżny sposób i powiedział

-No oczywiście. Gdzie moje maniery. - skłonił się przede mną pogardliwie – Soa Tsume do twych usług. – Wykrzywił usta w pogardliwym uśmieszku

Rzuciłam mu tylko spojrzenie ale nic nie powiedziałam. On najwidoczniej czekał aż ja coś powiem, bo nie odzywał się tylko patrzył na mnie z tym wkurzającym uśmieszkiem przyklejonym do gęby.  

K: Przyszłam tu by porozmawiać. Nic więcej.

Soa zachichotał cicho i przyjrzał mi się uważnie

So: Ciekawe na jaki temat? Może chciałaś nas namawiać do zaprzestania walki? Wolne żarty! Ta wojna trwa już od wieków. To tylko jedna z niezliczonych bitew

K: Właśnie, tą wojnę powinno zakończyć się tu i teraz.

So: Chyba żartujesz – powiedział kpiąco – Wilkołaki nienawiść do ludzi i wampirów mają we krwi

K: Chyba raczej w umyśle. Jestem wilkołakiem z krwi i kości a jakoś wcale nie nienawidzę ludzi ani wampirów

Soa wzruszył ramionami i powiedział

So: Nawet w najdoskonalszej rasie zdarzają się jakieś defekty

K: Czy ty mówisz o mnie!? – warknęłam obnażając ostre kły

So: Ależ oczywiście że tak moja kochana. Twoja, tak zwana,  „przyjaźń” z tymi istotami jasno daje do zrozumienia że coś z tobą jest nie tak

K: Skoro nie chcesz mnie słuchać to wypuść mnie i już mnie tu nie ma!

So: Obawiam się, że nie mogę tego zrobić

Przez dłuższą chwilę panowała cisza. Ja wpatrywałam się w niego, a on oglądał trofea w gablotach

K: Więc co zamierzasz ze mną zrobić? – Spytałam w końcu.

On spojrzał na mnie, potarł podbródek w zamyśleniu i wydął lekko usta

So: Cóż… to zależy od ciebie. Jeśli będziesz współpracować może nawet puszczę cię wolno

Prychnęłam

K: Prędzej zjem własny ogon.

Mężczyzna westchnął i rozłożył ręce.

So: No i co ja mam z tobą zrobić?

K: Rozwiąż mnie, a ja sobie pójdę – powiedziałam ze śmiertelną powagą, jakbym liczyła że naprawdę to zrobi. On przyjrzał mi się uważnie a później wybuchnął śmiechem

So: A to dopiero! Jesteś doprawdy intrygująca! Zazwyczaj moi więźniowie kulą się ze strachu i błagają o litość, a ty nawet nie zadrżałaś! Sam nie wiem czy jesteś tak twarda czy tak głupia!

Wzruszyłam ramionami a kącik moich ust powędrował ku górze. Jednak na pewno nie był to wesoły uśmiech

K: Sam zdecyduj. Choć osobiście uważam że twarda to ja nie jestem.

Soa pokręcił głową i podszedł do jednej z gablot. Cały czas się w niego wpatrywałam nawet na chwilkę nie spuszczając go z oczu.

So: No dobra. Na razie zadam ci tylko kilka pytać, a ty mi na nie szczerze odpowiesz, zgoda?

K: To zależy jakiego rodzaju będę te pytania. – powiedziałam bez mrugnięcia okiem. Soa rzucił mi szybkie spojrzenie, później jego spojrzenie utkwiło z powrotem w jednym z trofeów.

So: Powiedz mi… co się z tobą stało?

K: Nie bardzo rozumiem – Spytałam marszcząc brwi. On zaśmiał się i powiedział

So: To chyba oczywiste. Chodzi mi o to, że ty, członkini klanu Okami najznamienitszego klanu w całej wilczej historii, wilkołaczka która w przyszłości może stań się najpotężniejsza z nas wszystkich zadaje się z ludźmi i wampirami. Ba! Mieszka z nimi i się z nimi przyjaźni! Co się z tobą stało? – Soa gwałtowne odwrócił się w moją stronę i zmierzył mnie wzrokiem. Ja bez mrugnięcia okiem wytrzymałam jego spojrzenia, a później odezwałam się ostrym tonem

K: Nic się ze mną nie stało.

So: Nic!? – Syknął i zrobił kilka kroków w moją stronę. Ani nie drgnęłam. – To czemu zadajesz się z tymi obrzydliwymi stworzeniami? Z tymi pokracznymi istotami które nie są nawet godne czyścić nam butów!?

Spojrzałam na niego stalowym wzrokiem i powiedziałam lodowatym głosem

K: Powtórz to jeszcze raz a obetnę ci uszy i każe je zeżreć, a później wepchnę ci twój własny ogon do gardła, choćby to miał być ostatnia rzecz w moim życiu.

Soa podszedł do mnie gwałtownie i przysunął się blisko. Jego twarz była o milimetr od mojej. Patrzył na mnie ostrym wzrokiem

So: Ty śmiesz mi grozić? Może nie zauważyłaś, ale w chwili obecnej twoje życie zależy ode mnie. Powinnaś się przede mną płaszczyć i całować mi buty błagając o oszczędzenie twojego nędznego życia!

Moje usta wykrzywiły się w pogardliwym uśmieszku

K: Żartujesz sobie? Nie dotknęłabym cię nawet kijem przez szmatkę.

TRZASK!

Policzek zaczął palić mnie niemiłosiernie, ale nic nie dałam po sobie poznać. Cios był piekielnie mocny. Soa patrzył na mnie z wściekłością. Po chwili jednak zamknął oczy a gdy je otworzył nie dostrzegłam w nich nic oprócz pogardy i chłodnej pewności siebie. No tak. To ja tu jestem związana a on może zrobić ze mną co zechce. Przynajmniej on tak myśli. Jeszcze nie wie na co mnie stać.

So: Czemu to robisz? Czemu bronisz tych żałosnych ludzi? Co oni dla ciebie znaczą? – Spytał spokojnie

K: To moi przyjaciele. Kocham ich. Są moją rodziną. Oddałabym za nich życie – powiedziałam bez wahania

So: Ale czemu ludzie? Ludzie są zdradliwi, dbają tylko o swoje interesy, zdradzą bez wahania.

Prychnęłam

K: A wilkołaki są niby lepsze? Nie bądź śmieszny! Wszyscy, cała rada i nie tylko oni! Wszyscy wydali na mnie wyrok za to że żyję z ludźmi i wampirem! Chcą mnie zabić za to że nie zadaje się tylko z wilkołakami! Za to że mam przyjaciół!

So: Ale ludzie prędzej czy później cię zdradzą!

Jednak ja już kręciłam głową

K: Nie oni. Nie Akatsuki. W Akatsuki są wyrzutki, ci którzy zostali pokrzywdzeni przez los, którzy musieli uciekać, zostali wyrzuceniu, zmuszeni, lub sami odeszli ze swoich wiosek. Ci którzy są ścigani, którzy muszą się ukrywać. Wszyscy jesteśmy tacy sami i się wspieramy! Jesteśmy rodziną!

Soa milczał przez chwilkę

So: Twój brat też tam jest, prawda? – Bardziej stwierdził niż spytał. Byłam trochę zaskoczona tą nagłą zmianą tematu więc tylko kiwnęłam głową – i jeszcze ta wampirzyca… skąd masz pewność że ta dwójka nie stanie po przeciwnych stronach? Skąd wiesz że nagle nie zapragną zabić się nawzajem. O ile się nie mylę nie przepadają za sobą.  

K: Prawda, nie przepadają za sobą. A-chan nie raz najchętniej powiesiłaby go za ogon pod sufitem.

Widziałam że Soa uśmiecha się triumfalnie i już zamierza coś powiedzieć więc warknęłam szybko

K: Daj mi dokończyć! Najchętniej by go powiesiła za ogon, wypatroszyła, udusiła czy co tam jeszcze. Nawet raz wylądował zawieszony przy żyrandolu...  Ale wiem, że to wszystko to tylko pozory. Wiem, że mimo to zależy jej na nim... na nas wszystkich i jest gotowa o tą przyjaźń walczyć. I nie tylko ona tak myśli. On też, jestem tego pewna! My wszyscy tak myślimy! Dlatego nie ważne co się stanie zawsze będziemy trzymać się razem. Mogą nas deptać, poniżać i szydzić z nas, a my i tak… zawsze powstaniemy. Podniesiemy się i  będziemy walczyć z podniesioną głową. Dlatego zamknij wreszcie swój cholerny pysk! – Z każdym kolejnym słowem byłam coraz bliżej wilkołaka który stał pod jedną ze szklanych gablot. Gdy byłam już bardzo blisko skoczyłam i obracając się bokiem, całym ciężarem ciała popchnęłam tego nadętego idiotę na gablotę, która momentalnie rozsypała się na drobne kawałki. Nie zważając na szklane odłamki raniące mi ciało i na rany na plecach które teraz znów dały o sobie znać szybko opadłam na ziemię i wymacałam rękami kawałek szkła. Szybko zaczęłam ciąć nim liny i już po chwili moje ręce były wolne. Jednak nie miałam czasu do stracenia. Soa zaczął się podnosić i chyba była bardzo mocno wkurzony. Po za tym hałas mógł w każdej chwili zwabić tu straże. Zmieniłam się w wilka i nie czekając na nic rozpędziłam się prosto na gigantyczne okno. Zamknęłam oczy i schyliłam głowę, a później jeszcze bardziej przyśpieszyłam. W końcu obiłam się od podłoża i skoczyłam. Usłyszałam trzask i poczułam jak kawałki szkła spływają na mnie strumieniami. Znowu. Otworzyłam oczy i zorientowałam się w jednym. Mianowicie pokój w którym przed chwilą byłam był bardzo, ale to bardzo wysoko. Pode mną rozciągał się wielki dziedziniec przedzielony na pół i jak na złość pode mną go nie było. Mimo to uśmiechnęłam się lekko i gdy zaczęłam spadać zamknęłam oczy. Gdy byłam mniej więcej na wysokości dziedzińca poczułam szarpnięcie w okolicy szyi, a zaraz potem twarde kamienne podłoże po którym przejechałam. Osoba która mnie uratowała od razu postawiła mnie na nogi i popchnęła do przodu. Ja dopiero teraz otworzyłam oczy i wyszczerzyłam się do biegnącego koło mnie, tak dobrze znanego mi brązowego wilka. On spojrzał na mnie tak jakby chciał zabić mnie wzrokiem i wrzasnął

Ka: Czyś ty rozum postradała!? Mogłaś się zabić!

K: Wierzyłam, że mnie uratujesz!

Ka: A niby skąd wiedziałaś, że tu jestem!?

K: Wyczułam cię jakieś dziesięć minut temu!

Ka: A co gdybym się spóźnił!? Gdybym nie dobiegł na czas!?

K: Wierzyłam, że ci się uda!

On tylko pokręcił zrezygnowany głową i przyśpieszył. Nagle coś mnie tknęło. Zrównałam się z nim i spytałam ze złośliwym uśmieszkiem

K: Co się stało, że zmieniłeś się w wilka!?

On spojrzał na mnie morderczo i warknął

Ka: Tak było znacznie szybciej! Gdyby nie to w życiu bym się nie zmienił!

K: Jak ci poszło!?

Ka: Beznadziejnie! W ogóle nie chcieli mnie słuchać! Podejrzewałem, że możesz mieć podobne kłopoty i dlatego tu przybiegłem. I jak widzę dobrze zrobiłem! Coś ty sobie myślała wyskakując przez to okno!?

K: Nie miałam innego wyjścia! Po za tym wierzyłam, że mnie uratujesz!

Ka: Wierzyłaś, że ja cię uratuje!? Jeszcze chwila a sam potrzebowałbym pomocy! Mało zawału nie dostałem kiedy zobaczyłem jak wyskakujesz przez to okno!

A: Hmm, kusząca propozycja

Oboje podskoczyliśmy jak oparzeni. Nad nami leciała A-chan. Jej czarne skrzydła oraz ubrania były poplamione krwią. W tej też właśnie chwili opuściliśmy obozowisko wilkołaków i wbiegliśmy do lasu

Ka: A dawno ci ktoś nie przywalił!? – warknął do niej.

A: Ne, Kazio jesteś pewien, że chcesz ze mną zaczynać? *świecą się jej oczy*

Widząc, że Kakuzu już chce jej coś odpowiedzieć, szybko się odezwałam przerywając tym samym tą kłótnię

K: Sądząc po twoim wyglądzie też nie poszło ci najlepiej – mruknęłam zrezygnowana

A-chan westchnęła i powiedziała

A: Szkoda gadać… zero rozumu, w ogóle nie chcieli mnie słuchać. Ja mówię, zdzieram sobie gardło, ale do nich nic nie dociera. Jak grochem o ścianę! Doprawdy… w takim wypadu chyba nici z pokojowego rozwiązania.

Kiwnęłam głową i w tej samej chwili przed nami wyskoczyło całe stado wilkołaków. Wszyscy byli całkowicie przemienieni w wilki, szczerzyli kły i warczeli groźnie

A: Cholera!

Ka: W prawo!

Wszyscy skręciliśmy by nie wpaść na to stado. Niestety, nie mieliśmy szczęści i pognali za nami. Biegliśmy tak z dobre dziesięć minut gdy nagle na naszej drodze pojawił się następny oddział wilkołaków. Nie mieliśmy wyjścia i musieliśmy się zatrzymać. Spojrzałam na wilki tarasujące nam drogę i warknęłam. Na samym ich przedzie stał sporych rozmiarów wilkołak o czarnym jak smoła futrze. Gr! Co my teraz zrobimy. Spojrzałam w górę na A-chan. Czujnie rozglądała się na wszystkie strony, zapewne już opracowując jakiś plan. Po chwili zerknęłam na Kakuzu, jednak szybko obróciłam głowę w jego stronę gdy dostrzegłam jego minę. Patrzył szeroko otwartymi oczami i szokiem wymalowanym na twarzy wprost na czarnego wilkołaka stojącego przed nami

Ka: Nie wierzę… - Szepnął prawie niedosłyszalnie. Już po chwili szok zmienił się w złość, a mój brat zawarczał groźnie na wilkołaka. Przeniosłam na niego wzrok i przyjrzałam się mu jeszcze raz. Był duży, nawet bardzo, jego łapy były umięśnione, a futro gładkie. Spojrzałam na jego pysk i zmarszczyła brwi widząc jego oczy. Byłam pewna, że nigdy wcześniej nie widziałam tego wilka, a jednak jego oczy… głębokie zielone oczy były jakieś znane. Wilkołak zrobił krok do przodu i przyjrzał mi się uważnie, a później przeniósł wzrok na Kakuzu. Zmarszczył brwi, ale już po chwili na jego pysku pojawił się lekki uśmiech.

- Nie miałem pojęcia… słyszałem o zdrajcach, ale nigdy bym nie pomyślał, że to ty…

Ka: Jedynym zdrajcą w tym towarzystwie jesteś ty! – warknął i nie czekając na nic więcej  zawrócił i skoczył na wilkołaki które stały za nami. Ci zaskoczeni tym wszystkim rozsunęli się, a Kakuzu krzyknął

Ka: Ruszcie się!

Nie czekając już dłużej szybko pognałam za moim bratem. A-chan leciała tuż nad nami. Biegliśmy najszybciej jak się dało. Odwróciłam się do tyłu i z ulgą stwierdziłam, że zostawiliśmy pościg w tyle. Po chwili przeniosłam wzrok na Kakuzu który biegł koło mnie. Patrzył prosto przed siebie i wyglądało na to że nadal jest wściekły.

K: Kakuzu, o co chodzi? Kim był ten wilkołak?

Jednak on tylko pokręcił głową i nie patrząc na mnie powiedział

Ka: Nie ważne… ten wilkołak jest… znam go dość dobrze. Ale ty go nie znasz i nie powinnaś poznać. On kiedyś… zrobił coś okropnego i sam najchętniej bym o nim zapomniał.

Spojrzałam na niego krzywo i spytałam

K: Nic nie rozumiem. Mówisz zagadkami. O co chodzi?

Ka: Nie musisz wiedzieć… Nie chcę żebyś wiedziała – dodał po chwili z lekkim naciskiem na „nie chcę”. Po tych słowach przyśpieszył jeszcze bardziej i wyprzedził mnie trochę. Spojrzałam w górę na A-chan, ale ona tylko wzruszyła ramionami. Jednak po chwili odwróciła głowę w bok i prychnęła, a później mruknęła coś pod nosem. Jedyne co udało mi się usłyszeć to „irytujący” i „głupi, denerwujący wilkołak” Spojrzałam na nią dziwnie i zauważyłam, że Kakuzu także na nią spojrzał nic nie rozumiejąc. Nagle mój brat zrównał się z nami i spojrzał na A-chan z szeroko otwartymi oczami jakby nagle coś pojął

Ka: Ty… nie mów mi, że… czytałaś mi w myślach!? – Krzyknął wściekły i jakby lekko… przestraszony?
Jednak ona nie odpowiedziała tylko patrzyła się prosto przed siebie. Rzuciła mu przelotne spojrzenie prychając pod nosem i mamrocząc niezrozumiale. Znowu. Chciałam ją spytać o co chodzi i dowiedzieć się czegoś, ale Kakuzu znowu na nią warknął uprzedzając mnie
Ka: Ty! Kto ci pozwolił…!?

Jednak A-chan kompletnie go ignorowała. W pewnym momencie powoli wbiła w niego wzrok na trochę dłużej, a w jej spojrzeniu było coś dziwnego. On zamilkł i patrzył na nią przez jakiś czas. Gdy się tak na siebie gapili miałam wrażenie jakby rozumieli się bez słów. Albo raczej Kakuzu chciał zrozumieć coś lub dowiedzieć się co dokładnie A-chan wyczytała. Z kolei ona jakby lustrowała go i... oceniała? może bardziej pasowałoby tutaj że przewiercała go na wylot poznając wszystkie sekrety. W końcu przerwała to pseudo połączenie i rzuciła mi szybkie spojrzenie, które trwało może dwie sekundy i było jakieś takie... smutne? zirytowane? za nic w świecie nie mogłam go odczytać! Nagle przyśpieszyła i przebiła jakiegoś wroga który pojawił się na naszej drodze, szybko zamieniając się w trupa. Przeskoczyłam nad jego ciałem nawet nie patrząc na samobójcę i spojrzałam na A-chan. Jako że leciała kawałek prze de mną mogłam tylko wlepiać wzrok w jej plecy. Wiedziałam że ona już wie o co chodzi. Chciałam żeby któreś z nich mnie wreszcie oświeciło, ale A-chan nawet się nie odwróciła w moją stronę, a gdy spojrzałam na Kakuzu ten odwrócił wzrok. Nagle Kakuzu zatrzymał się podobnie jak A-chan. Czarnowłosa stanęła na ziemi, a Kakuzu zmienił się z powrotem w człowieka. Gdy stanęłam obok nich zrobiłam to samo co mój brat. Spojrzałam na nich pytająco, ale oni tylko spojrzeli w dwie różne strony

Ka: Zgubiliśmy ich. Chyba zaprzestali pościgu. – powiedział patrząc w stronę z której przybiegliśmy

A: Jesteśmy już dość blisko siedziby. Jeszcze kawałek i będziemy na miejscu

Patrzyłam to na jedno to na drugie. Oboje stali do mnie tyłem. Zacisnęłam pięści i wypuściłam powietrze przez zęby. Miałam ochotę wrzasnąć na nich, zażądać żeby mi to wszystko wytłumaczyli.

A: W drogę – Powiedziała i ruszyła, ale tym razem pieszo. Nie czekając na nic Kakuzu ruszył za nią. Zrównałam się z nim i spytałam

K: Powiesz mi w końcu o co chodzi?

Jednak on milczał. Nawet na mnie nie spojrzał.

K: Kakuzu powiedz mi! Widzę, że coś się dzieje! Kim był ten wilkołak!?

Ka: Nikim ważnym – syknął przez zaciśnięte zęby. – Najlepiej będzie jak zapomnisz o nim raz na zawsze!

W tym momencie A-chan odwróciła się i rzuciła Kakuzu dziwne spojrzenie. Spojrzała na niego jakby… z irytacją? Rozczarowaniem? Smutkiem? Zdenerwowaniem? Za cholerę nie mogłam jej rozczytać! Kakuzu spojrzał na nią  złym wzrokiem i nie powiedział nic więcej.

A: Naprawdę jesteś idiotą. - rzuciła jeszcze do niego, po czym nim Kakuzu zdążył zareagować, szła już normalnie. O ile tym słowem można nazwać tempo jakim przemierzała kolejne metry. Przyznam, że ciężko mi było dotrzymać jej kroku. Podobny problem miał zresztą mój brat. I w tem w krzakach kawałek przed nami coś zaszeleściło. Zatrzymaliśmy się i w tym momencie na drogę przed nami, z owych krzaków, wypadł ktoś ubrany w płaszcz Akatsuki. I tym osobnikiem okazał się Deidara, który nawiasem mówiąc był w opłakanym stanie. Jakby go przepuścić przez metalową, ostrą siatkę z notkami wybuchowymi. Nie żebym ja wyglądała jakoś o wiele lepiej, ale na szczęście siebie nie widziałam. A-chan podbiegła do blondyna i pomogła mu się podnieść. Ten wpierw się przestraszył, ale szybko zarejestrował kim jesteśmy. Zaniepokojona szybko znalazłam się obok nich i zaczęłam wypytywać co się stało.
D: Ah! Hoshi coś odwaliło i nagle wybiegła z siedziby coś tam krzycząc. No to pobiegłem za nią. Się okazało, że trafiliśmy w sam środek walki między obiema stronami!

K: Ale co się stało?! Czemu Hoshi wybiegła? I gdzie ona w ogóle jest?

D: Nie wiem! W tym całym zamieszaniu straciłem ją z oczu. Muszę ją znaleźć! – Deidara chciał się ruszyć, ale był tak poraniony że ledwo stał na nogach. W dodatku A-chan która go podtrzymywała pacnęła go w tył głowy

A: Samobójca jeden! Co ty niby chcesz zrobić w tym stanie?! Zabić się!?

D: Ale Hoshi…!

A: Żadnych ale! Hoshi sobie poradzi! Po za tym zaraz ktoś ją znajdzie!

Ka: Ja jej poszukam – zaproponował nagle. Spojrzałam na niego ze zdziwieniem podobnie jak Deidara. Jednak on patrzył na A-chan. Czarnowłosa spojrzała na niego dziwnym wzrokiem lekko mrużąc oczy. Kakuzu jednak nic sobie z tego nie robiąc ruszył przed siebie. Zatrzymał się jednak obok A-chan i obracając lekko głowę w jej stronę mruknął do niej

Ka: Nie waż się jej niczego mówić…

A: Weź się człowieku zastanów nad tym co robisz! Nie odezwę się na ten temat słowem, ale dobrze ci radze byś ty to zrobił. W przeciwnym razie będziesz później żałował. *mruży oczy i prycha ze zirytowaniem*

Kakuzu pokręcił tylko głową i spojrzał na A-chan jakimś takim… zbolałym spojrzeniem.

Ka: Ty nic nie rozumiesz…

Po tych słowach nie czekając na reakcję A-chan ruszył przed siebie i już po chwili zniknął nam z oczu.

A: *pod nosem* A żebyś się nie zdziwił...

Patrzyłam za moim bratem jeszcze przez kilka sekund po czym podeszłam do A-chan i Deidary i pomogłam blondynowi przytrzymując go z drugiej strony. Tak właśnie ruszyliśmy w stronę siedziby. Szliśmy w ciszy jednak po kilku minutach nie wytrzymałam i spojrzałam na A-chan

K: A-chan powiedz mi o co chodzi. Co wy przede mną ukrywacie?

A: Ukrywać? Cóż... Możesz jasno powiedzieć, że Kakuzu ma przed tobą parę sekretów. Co do mnie to tylko milczę. Przykro mi, ale jak słyszałaś, obiecałam nic ci nie mówić. Nie lubię łamać danego komuś słowa, jeśli nie ma takiej potrzeby. Najlepiej będzie jak on ci to wyjaśni... - Odpowiedziała jakimś dziwnie obojętnym głosem. Choć ciężko stwierdzić jednoznacznie, czy to była tylko obojętność czy coś jeszcze innego. Szybko ruszyliśmy w stronę siedziby, jednak A-chan po chwili stwierdziła, że stan Deidary nie pozwala nam na większą zwłokę, więc najzwyczajniej w świecie, chwyciła nas pod ramiona i byliśmy na miejscu.  Choć to raczej nie jest "najzwyczajniej w świcie”. To nawet nie jest ani trochę zwyczajne! Ale cóż... mowa o A-chan.

A: No, a teraz trzeba cię opatrzyć ! – Powiedziała A-chan gdy już byliśmy w siedzibie, ciągnąc Deidarę w trochę sali szpitalnej. Ja kiwnęłam głową i poszłam za nimi. Po kilku minutach blondyn był opatrzony. Był obwiązany bandażami prawie od stup do głów. Spojrzał na A-chan, a później na mnie i mruknął

D: Chyba trochę przesadziłyście…

K: Cicho bądź! Ranny jesteś! – Powiedziałam i uśmiechnęłam się do niego szeroko

A: Ty lepiej na siebie spójrz!

Popatrzyłam na nią nie rozumiejąc. Ona uniosła jedną brew, a ja spojrzałam na siebie i wtedy do mnie dotarło. Cóż… moje ubranie było porozrywane i porozcinane w wielu miejscach. W dodatku prawie całe poplamione krwią. Sama miałam mnóstwo rozcięć na całym ciele. Taa… tak to jest jak leci na ciebie cała masa szklanych odłamków. Uśmiechnęłam się do A-chan i powiedziałam

K: Nic mi nie jest. Ja nawet…

A: Cicho bądź! Siadaj i nie gadaj!

Już po chwili ja także byłam poobwiązywana bandażami choć w mniejszym stopniu niż Deidara. A-chan patrzyła to na mnie to na blondyna, aż w końcu uśmiechnęła się i powiedziała

A: No! Gotowe!

Spojrzałam na Deidarę, a on na mnie. Oboje westchnęliśmy w tym samym momencie. Podziękowałam A-chan i już po chwili szłam korytarzem. Moją głowę cały czas zaprzątało to co Kakuzu przede mną ukrywa. Czemu nie chce mi powiedzieć o co chodzi? I kim był ten wilkołak? Dlaczego tak bardzo nie chce bym dowiedziała się kto to jest? Czułam się z tym wszystkim bardzo źle. Mój brat nigdy nie miał przede mną tajemnic. Zawsze wszystko mi mówił. To ja wiedziałam o rzeczach o których nie wiedział nikt inny. Czyżby… nagle stracił do mnie zaufanie? Ale… czemu? Gdy tak szłam korytarzami zauważyłam coś istotnego. W siedzibie było jakoś.. cicho. Zbyt cicho. Zaczęłam iść coraz szybciej ale na nikogo się nie natknęłam. Tak jakby w siedzibie nie było żywego ducha. Gdy już zaczynało mnie to niepokoić weszłam do kuchni i natknęłam się tam na Kisame. Ten spojrzał na mnie i uśmiechnął się szeroko

Ki: A tobie co się stało?

K: Szklana gablota. Nieważne. Ważne jest to… gdzie są wszyscy?

Niebieski spojrzał w okno i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

Ki: Niedługo powinni wrócić. Jeśli wszystko się udało, będziemy mieć z głowy całą tą wojnę.

Spojrzałam na niego nic nie rozumiejąc i w lekkim szoku. Wyszłam na korytarz w chwili kiedy pojawili się tam A-chan i Deidara. Kilka sekund później w siedzibie zjawili się wszyscy inni. Wyglądali na zmęczonych niektórzy mniej inni bardziej. Ale wszyscy byli wyraźnie zadowoleni. Większość uśmiechała się, a inni mieli po prostu satysfakcję wymalowaną na twarzy. Nie licząc oczywiście Sasoriego i Zetsu. Ich twarze są zawsze jak posągi. Beznamiętne.

K: Gdzie wy byliście? – Spytałam rozumiejąc coraz mniej

Pain patrzył na mnie przez chwilkę po czym odwrócił się i ruszył do salonu rzucając jeszcze tylko „Za mną” Gdy już wszyscy byliśmy w salonie Pain stanął przed nami i powiedział

P: Myślę, że nasz kłopoty z całą tą bezsensowną wojną się skończyły

K: Wyjaśni mi ktoś o co chodzi? – Spytałam już lekko poirytowana tym że ciągle czegoś nie wiem.

Rudy patrzył na mnie przez kilka sekund, a później powiedział

P: Przeprowadziliśmy pewien… plan sabotażu. W skrócie polegał on na dostaniu się na tyły wrogich obozów i sprawieniu by cała wina za tą wojnę spadła na pewne osoby. Chodziło też o wykazanie tym głupcom jakie straty poniosą przez tą całą wojnę oraz że ślepo wykonują bezsensowe rozkazy. Oczywiście wszystko to w taki sposób by nikt nie widział że tam byliśmy. W rezultacie w obozach doszło do buntów co skończyło się zawieszeniem broni

Z każdym słowem patrzyłam na niego z coraz większym szokiem. Nagle A-chan poderwała się z miejsca i zawołała głośno

A: Moje pomysły jak zawsze są genialne!

Kilka osób przewróciło oczami na to zdanie, za co A-chan zmierzyła ich morderczym spojrzeniem. Ja natomiast spojrzałam na nią z szokiem i spytałam

K: To wszystko to był twój pomysł?

A: Nom. Czułam, że pokojowe negocjacje nic nie dadzą więc wymyśliłam to.  – A-chan uśmiechnęła się do mnie, a ja pokręciłam głową i westchnęłam. Jednak po chwili na mojej twarzy także pojawił się uśmiech.

K: Czyli że to koniec.

Uśmiechnęłam się do niech wszystkich szeroko. Co za ulga! Po chwili wszyscy zaczęli się rozchodzić. Ja wyszłam z salonu jako ostatnia. Albo raczej tak mi się zdawało. Jednak gdy byłam w progu ktoś złapał mnie za nadgarstek. Odwróciłam się i zobaczyłam przed sobą Hidana. Przyciągnął mnie do siebie i spytał

H: Co ci się stało?

K: Ah! To nic takiego. Szklane odłamki się na mnie posypały, ale nic mi nie jest – Uśmiechnęłam się do niego, a on przysunął się do mnie jeszcze bliżej

H: Powinnaś na siebie bardziej uważać.  – powiedział patrzą mi w oczy i uśmiechając się do mnie.

K: Wiem. Ale nic nie poradzę na to że przyciągam kłopoty. – zażartowałam i wtedy poczułam jak Hidan obejmuje mnie ramionami i przytula do siebie. Na początku byłam zaskoczona, ale po chwili zamknęłam oczy i przytuliłam się do niego. Nagle usłyszałam jakiś dźwięk za sobą. Puściłam Hidana i odwróciłam się. W tym samym momencie pojawił się Kakuzu. Przez jego ramię była przewieszona Hoshi, która najwidoczniej była nie przytomna

Ka: Znalazłem naszą zgubę… - mruknął – Ktoś ją chyba ogłuszył, ale nic jej nie jest. Zajmij się nią.

Po tych słowach przekazał białowłosą w ręce jej brata. Hidan spojrzał na Hoshi i pokręcił głową z politowaniem, po czym zaczął próbować ją obudzić, ale z marnym rezultatem. Jednak ja cały czas wpatrywałam się w mojego brata. Ale on nawet na mnie nie spojrzał. Przez kilka sekund patrzył na Hidana i Hoshi, a później odwrócił się i ruszył korytarzem. Nie mogąc już dłużej wytrzymać ruszyłam za nim. Po kilku krokach przyśpieszyłam i podbiegłam do niego. Złapałam go za rękę i stanęłam przed nim. Byłam zła

K: Możesz mi w końcu powiedzieć o co chodzi!?

Ka: To znaczy? – Spytał jakimś dziwnie obojętnym głosem

K: Nie udawaj idioty! Co ty przede mną ukrywasz!? O co chodzi!?

Ka: Nie musisz wiedzieć. To… to ciebie nie dotyczy… to nic ważnego…

K: Nic ważnego!? Gdyby to było nic ważnego to byś tego tak nie ukrywał!

Ka: Kim daj już spokój… każdy ma jakieś tajemnic…

Tym argumentem wcale mnie nie przekonał, a jedynie sprawił że poczułam się jeszcze gorzej. Czułam jak łzy zbierają mi się w oczach

K: Ale ty nigdy nie miałeś przede mną tajemnic! Zawsze wszystko mi mówiłeś! Dlaczego nagle straciłeś do mnie zaufanie!?

Najwyraźniej go tym zdziwiłam bo spojrzał na mnie z szokiem

Ka: Kim, ja wcale nie…!

K: A jak inaczej wytłumaczysz to że nagle masz przede mną tajemnice!? „Prawda jest zawsze najlepsza, jaka by ona nie była. Nawet jeśli zrani to lepiej ją wyznać niż coraz bardziej zatapiać się w kłamstwie” Pamiętasz!? Słowa naszej mamy! A ty zawsze się z tym zgadzałeś! Więc co się nagle stało!?

Chciałam się drzeć na niego dalej, ale zamknęłam się i rozszerzyłam oczy zaskoczona, czując jak mój brat mnie przytula.

Ka: Słuchaj Kim… uh! Mam ochotę wybić ci te durne myśli z głowy! Wcale nie straciłem do ciebie zaufania! Nie ma mowy! Ja po prostu… nie mogę ci tego powiedzieć. Nie teraz. To moja wina nie twoja. JA nie jestem gotów żeby ci to powiedzieć. Powiem ci, ale nie teraz. Ufam ci jak nikomu innemu i dlatego wierzę, że poczekasz i nie będziesz próbowała dowiedzieć się niczego na własną rękę.

 Po tych słowach puścił mnie i uśmiechnął się do mnie lekko. Patrzyłam na niego z lekkim szokiem i gdy spojrzałam na jego twarz coś do mnie dotarło. Był blady… nawet bardzo. Jego oczy były jakieś takie ciemne jakby skrywał się w nich głęboki ból. Na jego twarzy było widać oznaki zmęczenia tak jakby coś go przytłaczało. To wina tej tajemnicy czy może… moja?