051. Przelana krew

Z całego serca przepraszam, że notki nie było tak długo, ale cóż… po prostu nie miałam za bardzo czasu a i z moją weną nie było najlepiej. Ale myślę, że teraz będzie tylko lepiej! Tak więc nie przedłużając zapraszam do czytania!

***

Po tym co Pain ostatnio wykombinował miałam ochotę go zabić, rozszarpać na strzępy, zadźgać plastikową łyżeczką, wydłubać oczy lub zakopać żywcem. Gdy dowiedziałam się co zrobił myślałam że dostanę szału. Jak on mógł!? No jak!? Zaczynam myśleć że ten człowiek ma serce z kamienia lub w ogóle go nie ma. Mimo że odkąd dowiedziałam się co się stało minęło już skoro czasu dalej nie mogłam się z tego otrząsnąć. Przechodziłam się w tę i z powrotem po swoim pokoju mrucząc pod nosem najrozmaitsze groźby pod adresem rudzielca lub wymyślając dla niego najokrutniejsze z okrutnych tortur. W końcu usiadłam na łóżku wkurzona jak jeszcze nigdy. Przycisnęłam poduszkę do twarzy i wrzasnęłam w nią z frustracji. To mi trochę pomogło. Ale tylko troszkę. Wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na poduszkę która już po chwili poszybowała na przeciwległą stronę pokoju i z cichym plaśnięciem uderzyła o ścianę. Pain pożałuje. Już ja się o to postaram. Shiru może wybaczyła mu szybko ale ja mu tak łatwo nie odpuszczę. O nie!

Ku: Uspokój się! – krzyknęła nagle. Wzdrygnęłam się gdy usłyszałam w głowie jej donośny głos – Rozumiem że jesteś wkurzona ale przez natłok twoich myśli dostaje migreny…

K: Kuro, mogłabyś łaskawie się zamknąć i nie wtrącać się? – syknęłam przez zaciśnięte zęby.

Ku: Oh daj spokój. Rozumiem rudzielec cię wkurzył, postąpił źle i tak dalej i tak dalej… - powiedziała znużonym głosem – ale przecież to naprawił prawda? Wszystko się ułożyło. Więc w czym masz problem?

K: Sam fakt że w ogóle pomyślał o tym, nie mówiąc już że to zrobił, wprawia mnie we wściekłość! W dodatku jego zachowanie i to jak traktuje Shiru… mam ochotę go normalnie zatłuc!

Ku: Ehh… - westchnęła przeciągle, a później powiedziała zrezygnowana – Rób jak chcesz. Ja się nie mieszam

K: I bardzo dobrze!

Kuro nie odezwała się. Opadłam na łóżko i spojrzałam w sufit. Gapiłam się tak bez celu jakieś pięć minut. W końcu, powoli przeniosłam swój wzrok na okno. Podniosłam się i otwarłam je. Usiadłam na parapecie i spojrzałam w dal. Mówiłam że Pain pożałuje, że mu nie daruję, ale tak naprawdę nie wiem co robić. Nie mam zamiaru tak tego zostawić, ale z drugiej strony… wiem że jeśli ktoś trzeci wtrąca się do delikatnych spraw może nie pomóc a tylko zaszkodzić. Westchnęłam. Wiem z własnego doświadczenia. Po za tym… Shiru chciała żebyśmy dały spokój. Więc tak naprawdę sama nie wie co robić. W końcu postanowiłam pomyśleć nad tym podczas spaceru. Wyskoczyłam przez okno i wylądowałam na gałęzi drzewa a później zgrabnie zeskoczyłam na ziemię. Wiedziałam że Kuro już nabiera powietrza zapewne by jak zwykle wyrazić swoje niezadowolenie z faktu że wybieram się na samotną przechadzkę więc warknęłam

K: Ani słowa!

Kuro westchnęła tylko przeciągle i nie powiedziała nic. Uśmiechnęłam się lekko i ruszyłam przed siebie. Jednak nie przeszłam nawet pięciu metrów, gdy nagle usłyszałam głos bardzo blisko siebie

- Gdzie się wybierasz?

Odskoczyłam jak oparzona i stanęłam w pozycji obronnej. Po chwili jednak się rozluźniłam. Otóż obok mnie rosło drzewo a na jednej z niskich gałęzi siedział Deidara i właśnie patrzył na mnie uśmiechając się szeroko i unosząc jedną brew.

K: Nie strasz mnie! Nie widziałam kiedy się tam pojawiłeś.

D: Byłem tu cały czas.

Moje brwi powędrowały do góry, a blondyn zachichotał

D: Kiedy wyskoczyłaś przez okno i zaczęłaś iść taka cała zamyślona to ja już tu spokojnie siedziałem. Właściwie o czym tak myślałaś?

Machnęłam ręką i powiedziałam

K: O wielu sprawach. Postanowiłam się przejść i pooddychać świeżym powietrzem

D: Spacer dobrze mi zrobi. Idę z tobą! – Po tych słowach zeskoczył na ziemię i już po chwili stał obok mnie. Uśmiechnęłam się lekko i powiedziałam

K: Ja nie mam nic przeciwko

Blondyn uśmiechnął się do mnie i po chwili ruszyliśmy. Szliśmy tak chyba z godzinę rozmawiając o różnych rzeczach. Było bardzo przyjemnie, a niezbyt ładna pogodna wcale tego nie psuła. Zaszliśmy już dość daleko od siedziby gdy nagle cała zesztywniałam i rozszerzyłam oczy. Deidara spojrzał na mnie zaskoczony

D: Co się stało?

K: Ja… czuję Wilkołaki… i Wampiry… oraz… - przełknęłam głośno ślinę i rozszerzyłam oczy jeszcze bardziej – …krew… dużo krwi…

Deidara rozszerzył oczy a później spojrzał przed siebie jakby chcąc coś wypatrzeć. Stałam jak sparaliżowana nie mogąc wydusić słowa. Oni… oni walczą. Wilkołaki i Wampiry walczą… a to może oznaczać tylko jedno. Bez ostrzeżenia pognałam przed siebie. Nie! Proszę, niech to nie będzie prawda! Biegłam tak dobre parę minut. Słyszałam krzyki, wybuchy i szczęk stali. Zatrzymałam się tak by mnie nie zauważyli ani nie wyczuli. Schowałam się za jednym z drzew i wyjrzałam. To co zobaczyłam było straszne. Istna scena makabry. Wszędzie leżało pełno ciał zarówno wampirów jak i wilkołaków. Krew płynęła strumieniami i ciągle jej przybywało. Jednak walka trwała nadal. Ciężko było stwierdzić która ze stron wygrywa. Można powiedzieć że siły obu stron były wyrównane. Nagle poczułam jakiś ruch obok siebie. Drgnęłam niespokojnie, ale sekundę później usłyszałam głos

D: To tylko ja. – blondyn spojrzał na pole walki i skrzywił się – ale rzeź. To straszne.

K: Wiem – Powiedziałam szybko a mój głos zabrzmiał dość dziwnie. Byłam prawie pewna że gdybym chciała powiedzieć coś więcej głos odmówiłby mi posłuszeństwa. Blondyn spojrzał na mnie ze współczuciem. Po chwili chwycił mnie za nadgarstek i pociągnął lekko

D: Choć Kim, nic tu po nas. Lepiej żeby nas nie zauważyli

K: Wiem. – Powiedziałam jeszcze raz i wyprostowałam się.

Deidara kiwnął głową i szybko ruszył przed siebie ciągnąc mnie za sobą. Nagle jednak zmarszczyłam brwi i odwróciłam się gwałtownie.

K: Deidara, uważaj! – Wrzasnęłam i odepchnęłam blondyna. Sekundę później poczułam rozdzierający ból w plecach i prawej ręce. Upadłam na ziemię i zakaszlałam krwią. Jednak natychmiast dźwignęłam się na nogi. Deidara szybko znalazł się przy  mnie i spojrzał na mnie z niepokojem

D: Jesteś cała?

K: Żyję. Nic mi nie jest. – Powiedziałam jednak skrzywiłam się boleśnie. Spojrzałam przed siebie by zobaczyć tego który nas zaatakował. Stał przed nami wysoki brązowowłosy chłopak. Garbił się nieco a na rękach i nogach miał wilcze futro oraz długie pazury. Po jego rękach skapywała świeża krew. Miał także wilcze uszy i ogon oraz długie kły. Za nim stały jeszcze trzy wilkołaki. Ten pierwszy zawarczał groźnie i mruknął do siebie

W(ilkołak): Człowiek, nie udało mi się zranić człowieka…

Zrobiłam kilka kroków w jego stronę i wtedy on wyprostował się i spojrzał na mnie z mieszaniną zaskoczenia i złości

W: Ty! – Wskazał na mnie palcem – Ty jesteś wilkołakiem! Czuję to! Chronisz nędznego człowieka!?

K: To jest mój przyjaciel! Oczywiście że go chronię!

W: Człowiek przyjacielem!? To niemożliwe! Jesteś zdrajczynią!

K: Nie, ja po prostu nie uważam wilkołaków za rasę nadrzędną! – Nie czekając już na nic więcej chwyciłam Deidarę za rękę i pognałam przed siebie. Jednak ból jaki czułam w plecach i ręce bardzo mnie spowalniał. Deidara widząc to zatrzymał mnie, a później szybko zaczął mieszać swoją glinę. Ulepił wielką sowę, a później wziął mnie na ręce i posadził na niej. Gliniane zwierzę wzbiło się wysoko w powietrze i szybko ruszyło przed siebie. Odetchnęłam głęboko i spojrzałam na Deidarę. On uśmiechnął się do mnie a ja odwzajemniłam  mu tym samym. Nagle jednak sową wstrząsnęło, a już po chwili została rozerwana na pół. Ja i Deidara spadliśmy w dół i uratowało nas chyba to że pod nami były drzewa. Jedynie poobijaliśmy się dość boleśnie. Wylądowałam na jakiejś gałęzi. Podniosłam się i z jękiem bólu rozejrzałam się jednak blondyna nigdzie nie widziałam

K: Deidara!? – Zawołałam z lękiem. Odpowiedziała mi tylko cisza. Przestraszona zeskoczyła z drzewa i w chwili w której moje stopy dotknęły ziemi niedaleko rozległ się wybuch. Pobiegłam w tamtą stronę i mało nie zderzyłam się z Deidarą który biegł patrząc się na coś za sobą. Zobaczyłam że na policzku ma rozcięcie z którego sączy się krew, jego lewe ramie jest poparzone, a na lewej nodze ma dwie długie szramy

D: To był Wampir. To on rozwalił sowę. Zająłem się nim, ale zaraz mogą się pojawić następni. Chodź szybko! – Blondyn chwycił mnie za rękę i pognał przed siebie. Na szczęście już nie napotkaliśmy nikogo na swojej drodze. Gdy w końcu ujrzałam naszą siedzibę poczułam wielką ulgę. A gdy już znaleźliśmy się w środku odetchnęłam głośno i natychmiast tego pożałowałam. Plecy bolały mnie niemiłosiernie. Zresztą ręka też, oraz nogi które poraniłam sobie spadając w dół. Opadłam na tyłek, a Deidara oparł się plecami o ścianę. Oboje oddychaliśmy ciężko. Spojrzałam na blondyna, a on na mnie. Uśmiechnął się lekko chcąc dodać mi otuchy jednak w tym momencie byłam naprawdę przybita. Nagle usłyszałam głos niedaleko

I: A wam co się stało!?

Odwróciłam się i zobaczyłam Itachiego który dość szybkim krokiem szedł w naszą stronę. Zlustrował Deidarę wzrokiem oceniając jego stan, a później przeniósł wzrok na mnie i spytał raz jeszcze

I: Co się stało?

K: Nic takiego… to tylko… - Urwałam gdyż plecy zabolały mnie znacznie mocniej niż dotychczas. Syknęłam, a Deidara spojrzał na mnie z niepokojem. Później przeniósł wzrok na czarnowłosego i powiedział

D: Zostaliśmy zaatakowani. Przez wilkołaki, a później przez wampira

Itachi rozszerzył lekko oczy, a później rzucił mi szybkie spojrzenie. Patrzył na mnie kilka sekund po czym wyciągnął do mnie rękę i powiedział

I: Wstawaj. Trzeba was opatrzeć.

Po kilku sekundach kiwnęłam głową i przyjęłam pomoc czarnowłosego. Gdy już byłam na nogach Itachi zaprowadził nas do sali szpitalnej. Najpierw zajął się ranami Deidary gdyż oparzenia na jego ręce zaczynały robić się coraz bardziej czerwone. Gdy wszystkie rany blondyna były już opatrzone Itachi zajął się mną. Bandażował mi właśnie rękę gdy drzwi otworzyły się z hukiem i do pomieszczenia wpadła Hoshi. Pierwsze co zrobiła to rzuciła się na Deidarę i wyściskała go z całych sił

Ho: Słyszałam co się stało! Jak dobrze, że jesteście cali!

Dei uśmiechnął się lekko i sapnął

D: Hoshi… dusisz mnie… i jakim cudem… już wiesz co… się stało?

Białowłosa uśmiechnęła się szeroko i puściła go

Ho: Dei, nie wiesz że ja wiem wszystko?

Parsknęłam śmiechem co nie było dobrym pomysłem. Od razu skrzywiłam się i syknęłam gdyż plecy zabolały mnie jak cholera. Mimo że były już opatrzone i posmarowane maścią łagodzącą ból to i tak dawały o sobie znać bardzo mocno. Wszyscy spojrzeli na mnie z niepokojem, ale ja uśmiechnęłam się tylko i powiedziałam

K: Nic mi nie jest. Więc, Hoshi skąd wiesz?

Ho westchnęła i uśmiechnęła się

Ho: A-chan mi powiedziała. Od razu wiedziała co się stało, nikt nie musiał jej niczego mówić. Ah! Właśnie! Miałam wam powiedzieć żebyście przyszli do salonu kiedy już będziecie opatrzeni – Ho uśmiechnęła się do mnie i dodała – Nie martw się Kim. Wszystko będzie dobrze

D: Hoshi ma racje. – Deidara wstał z krzesła na którym siedział do tej pory i uśmiechnął się do mnie. – Nie ważne co się stanie, poradzimy sobie.

Spojrzałam na niego, a później na Hoshi. Uśmiechnęłam się smutno i szepnęłam

K: Dziękuje

Po chwili Dei i Hoshi oznajmili, że pójdą już do salonu i tam na nas zaczekają. Gdy drzwi zamknęły się za nimi w pomieszczeniu zapanowała cisza. Spojrzałam na Itachiego który nadal był zajęty opatrywaniem mojej ręki. Przeniosłam wzrok na ziemię i mimowolnie zadrżałam. Dlaczego to musiało się stać? No dlaczego!? Sama myśl o tym do czego doszło napawa mnie przerażeniem. Nagle z moich rozmyślań wyrwał mnie głos

I: Gotowe

Spojrzałam na niego, a później na swoją rękę. Była już w o wiele lepszym stanie, teraz pokryta bandażami. Uśmiechnęłam się do Itachiego, albo raczej spróbowałam, ale wyszło raczej krzywo

K: Dzięki

I: Nie martw się. Wszystko będzie dobrze – Po tych słowach zrobił coś czego się nie spodziewałam. Mianowicie położył mi rękę na głowie i poczochrał mi włosy, a później uśmiechnął się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech i pod wpływem impulsu przytuliłam go

K: Dzięki. Naprawdę dziękuje.

I: Nie ma za co. – Mruknął i uśmiechnął się lekko. Po chwili puściłam go i uśmiechnęłam się do niego, a on tylko jeszcze raz poczochrał mnie po włosach po czym popchnął mnie lekko w stronę drzwi

I: Chodźmy. Pewnie wszyscy już są w salonie

Kiwnęłam głową i oboje wyszliśmy z sali szpitalnej po czym skierowaliśmy swe kroki do salonu. Tak jak podejrzewał Itachi w środku byli już wszyscy. Gdy tylko przekroczyłam próg pomieszczenia od razu obok mnie pojawili się, z jednej strony Kakuzu i Arissa, a z drugiej Hidan i A-chan. Sekundę później dołączyli do nich jeszcze Shiru i Senshi. Hidan stanął najbliżej mnie i spytał patrząc na mnie z niepokojem

H: Nic ci nie jest Kim?

K: Nie, wszystko dobrze. – Powiedziałam i uśmiechnęłam się. W tej chwili Hidan dość gwałtownie został odepchnięty na bok przez Kakuzu, który stanął przede mną i spytał

Ka: Jesteś pewna, że wszystko dobrze?

K: Tak, na pewno – Oznajmiłam z lekkim naciskiem. Kakuzu uśmiechnął się do mnie lekko, ale po chwili posłał Hidan’owi mordercze spojrzenie gdyż ten stanął tuż koło niego i nadepnął mu na stopę. Obaj mierzyli się takim spojrzeniem jakby chcieli się na siebie zaraz rzucić, a stali centymetr od siebie tak że lada chwila mogło dojść do rękoczynów. Na szczęście Arissa chyba miała tego serdecznie dość, bo zdzieliła obu po głowach i osunęła ich od siebie stają pomiędzy nim

Ar: Jak dzieci! Naprawdę moglibyście sobie to darować, zwłaszcza w takiej sytuacji! – Zbeształa ich niczym małe dzieci i wymownym gestem wskazała na mnie. Obaj szybko spojrzeli na mnie w lot rozumiejąc co Arissa ma na myśli. Ja jednak posłałam im ciepły uśmiech dając im do zrozumienia, że nic się nie stało

Ka: Przepraszam..

H: Wybacz…

K: Nie szkodzi.

W tej chwili za plecami Hidana i Kakuzu rozległ się cichy chichot który z każdą sekundą stawał się głośniejszy. Obaj odwrócili się by zobaczyć Senshi’ego który nieudolnie próbował zapanować nad śmiechem, ale słabo mu to wychodziło. W końcu nie wytrzymał i ryknął głośnym śmiechem

Se: Żałujcie że nie widzieliście swoich min! Wyglądaliście jak dwa niegrzecznie dzieciaki zbesztane przez mamę! Doprawdy bezcenny widok!

Hidan’owi i Kakuzu najwyraźniej nie spodobało się to porównanie, co obaj dali Senshi’emu głośno do zrozumienia. Sekundę później cała trójka zaczęła się sprzeczać. A-chan stanęła obok mnie i kręcąc głową powiedziała

A: Doprawdy, co za idioci. Żeby zachowywać się w taki sposób i to jeszcze w takiej sytuacji

Spojrzałam na nią lekko zmęczonym wzrokiem i uśmiechnęłam się

K: Nie uważasz, że tak jest lepiej?

A-chan spojrzała na mnie pytająco więc ja kontynuowałam

K: To Akatsuki. Tutaj zawsze ktoś się z kimś sprzecza czy kłóci. Zawsze, ktoś krzyczy lub coś niszczy, tutaj zawsze coś się dzieje. Taka jest tu atmosfera i to jest jedna z wielu rzeczy które kocham w tym miejscu. Gdyby teraz wszyscy stali się ponurzy i tylko myśleli nad zaistniałym problemem to byłoby przytłaczające. Chyba bym tego nie zniosła. Nie, tak jest zdecydowanie lepiej. Po za tym jestem pewna i wiem że ty wiesz, że oni doskonale zdają sobie sprawę z wagi tego co się dzieje.

A-chan myślała chwilkę nad tym co powiedziałam, a później uśmiechnęła się i powiedziała

A: Chyba masz rację. Może to i lepiej.

Nagle rozległo się głośne chrząknięcie i kłótnie od razu ucichły. Wszyscy  spojrzeli w stronę dobiegającego odgłosu. Na   końcu salonu stał Pain, który patrzył na nas poirytowany ale też… jakby lekko rozbawiony. Przejechał po nas wzrokiem i powiedział

P: Nie chciałbym wam przerywać, ale chyba po coś się tu zebraliśmy. Mamy coś ważnego do omówienia.

Pain spojrzał na mnie i na A-chan, a ja kiwnęłam głową. Tak jest, mamy coś do omówienia. Nie możemy tak tego zostawić. Trzeba działać!