042. Grożba wojny

Otworzyłam gwałtownie oczy dysząc przy tym ciężko. To co ujrzałam zdziwiło mnie nieco. A mianowicie zobaczyłam sześć par zaniepokojonych oczu które wpatrywały się we mnie. Nade mną stali Kakuzu, A-chan, Shiru, Hidan, Itachi oraz Senshi. Gdy otworzyłam oczy wszyscy odetchnęli z ulgą. Spojrzałam po nich zdezorientowana i spytałam

K: Co się… stało? – Ku mojemu ogromnemu zdziwieniu mój głos był tak słaby, że sama ledwo go usłyszałam.

A: Cii! Nic nie mów Kim, jesteś jeszcze słaba! Senshi! Ruchy, sprawdź jak tam odczyty na monitorze!  Hidan! Leć do Sasoriego, po więcej tej odtrutki! Shiru przynieś tu trochę wody!

Ta trójka bez szemrania wykonała polecenia A-chan, a ja rozejrzałam się po pomieszczeniu. Byłam w sali szpitalnej w siedzibie Akatsuki. Spojrzałam na Kakuzu w niemym pytaniu, a on spojrzał na mnie czule i powiedział. Głos mu lekko drżał

Ka: Kim… byłaś nieprzytomna ponad miesiąc.

Rozszerzyłam oczy zez zdumienia. Byłam nieprzytomna tak długo!?

Ka: Wszystko przez to, że nawdychałaś się Armandii. Wiesz jakie to jest dla nas trujące. Wiesz, gdybyśmy…

Kakuzu zamilkł. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale najwidoczniej głos odmówił mu posłuszeństwa. Choć bardzo starał się tego nie okazywać w tej chwili był kłębkiem nerwów. Itachi zerknął na niego kontem oka, a potem spojrzał na mnie

I: Chciał powiedzieć, że gdybyśmy cię nie uratowali i w porę nie usunęli z twojego organizmu tej trucizny, mogłabyś tego nie przeżyć.

K: A… co z Tyrion’em?

I: A-chan się nim zajęła.

Próbowałam się podnieść, ale nie miałam na to sił. Więc spojrzałam tylko na A-chan i powiedziałam najgłośniej jak mogłam

K: A-chan! Ale ty go chyba nie zabiłaś, prawda!?

H: Przejmujesz się nim? – spytał Hidan wchodząc do pomieszczenia. Był wyraźnie lekko zły. Rzuciłam mu szybkie spojrzenie

K: Tu nie chodzi o niego! Ja martwię się o A-chan! Nie rozumiesz, że jeśli ona go zabiła to może dojść do wojny między wilkołakami, a wampirami i demonami!?

W tym momencie zaczęłam kaszleć i nie mogłam złapać oddechu. A-chan odwróciła się i krzyknęła coś, ale nie słyszałam co. Po kilku sekundach podbiegł do mnie Hidan i podsunął mi pod nos jakieś szczelnie zamknięte zawiniątko. Poczułam słodkawy zapach i od razu przestałam kaszleć. Wzięłam głęboki oddech i opadłam na poduszkę. Spojrzałam na białowłosego, który zabrał zawiniątko i uśmiechnął się do mnie

K: Co to jest?

H: Odtrutka na tą roślinę.

A: Musiałam wydusić jak ją zrobić od tego pożal się szatanie wilkołaka. Nie było czasu żeby czekać aż Sasori przeanalizuje skład tego kwiatu i wymyśli jak zrobić odtrutkę. Dla ciebie liczyły się sekundy więc musiałam wydusić prawdę z tego idioty. Choć przyznaję, ma dość silną wolę. Długo opierał się moim torturom

K: A-chan! Przecież teraz naprawdę może dojść do wojny!

Czarnowłosa zmarszczyła brwi i stanęła nade mną ze złym wzrokiem

A: I? Aż tak się tym przejmujesz? Czy... Czy jeśli rzeczywiście dojdzie do wojny... staniesz po stronie wilkołaków?

K: Ja… - zaczęłam, ale A-chan mi przerwała i kontynuowała

A: Bo ja... ja nie stanę po żadnej ze stron. Stanę po TWOJEJ stronie... stanę po środku... Ludzie często mawiają, że są dwie strony medalu, dwie strony wojny... Ale ja... uważam że medal ma jeszcze środek... Stanęłabym po swojej stronie, nowej stronie, stworzonej przeze mnie, stronie mojej "rodziny i przyjaciół", dla których jestem zdolna do wszystkiego. Ty, Kim, też należysz do tej rodziny. Dlatego właśnie nie pozwolę by coś ci się stało. Jeśli mam wybierać pomiędzy groźbą rozpętania wojny a twoim życiem, to wybór jest prosty. Nie mam zamiaru patrzeć jak moja przyjaciółka umiera, a ja stoję bezczynnie. Jeśli mój wybór rozpęta wojnę to trudno. Najważniejsze, że moja „rodzina i przyjaciele” przeżyją.  *poważna, lekko smutna mina*

Przemowa A-chan zaszokowała wszystkich obecnych. A mnie najbardziej. Patrzyłam na nią przez chwilę zdumiona. Po kilku sekundach moja warga zadrgała a w oczach pojawiły się łzy. Ukryłam twarz w dłoniach, a moje ramiona zadrżały. Po chwili opuściłam ręce i spojrzałam na A-chan. Po moich policzkach ciekły łzy ale nie przejmowałam się tym

K: Masz racje! Ja… ja nie mam zamiaru stawać po stronie wilkołaków jeśli dojdzie do wojny! Ja… będę się trzymać z tobą! Nie ważne co się stanie, ważne że wszyscy będziemy razem! Jesteśmy rodziną! A rodzina musi trzymać się razem!

A-chan uśmiechnęła się do mnie, nachyliła się na de mną i poczochrała mnie po włosach. A ja… wykorzystałam okazję i rzuciłam się jej na szyję po czym mocno ją przytuliłam. Ona na początku była lekko zdezorientowana, ale już po chwili także mnie przytuliła. Przetarłam sobie oczy ręką i płacząc powiedziałam

K: Przepraszam! Przepraszam, że jestem taką sierotą, którą cały czas trzeba ratować! Wyczułam wilkołaka i poszłam tam mimo tego, że była pełnia! Jestem taka głupia! Przepraszam! To wszystko moja wina!

W tym momencie poczułam lekkie uderzenie z tyłu głowy. A-chan puściła mnie i spojrzała na mnie zła

A: Przestań takie głupoty gadać! To nie twoja wina, tylko tego pożal się szatanie wilkołaka! Po za tym, jak sama powiedziałaś była pełnia! Byłaś wtedy słaba! Gdyby nie to  na pewno byś sobie z nim poradziła! To nie była twoja wina, zapamiętaj sobie! I już nigdy więcej nie gadaj takich głupot

K: Przepraszam…

A: I na litość szatana przestań wreszcie przepraszać!

K: Przepra… to znaczy dobrze, już nie będę

A-chan uśmiechnęła się do mnie, a potem wyszczerzyła się do Itachiego, który stał koło niej. Czarnowłosy westchnął i także lekko się uśmiechnął. Nagle usłyszałam głos dobiegający z wejścia

Se: Dziewczyny… ależ to było piękne! Aż się wzruszyłem – po czym wytarł wyimaginowaną łezkę i teatralnie wyniósł oczy ku niebu w geście wzruszenia, marszcząc przy okazji dolna wargę. Zrobiłam oburzoną minę i uniosłam jedną brew.

K: Bawi cię to? My tu o poważnych sprawach rozmawiamy!

Senshi podniósł ręce w obronnym geście i uśmiechnął się szeroko

Se: Ależ skąd! Po prostu wasza rozmowa była tak cholernie wzruszająca! – Pokręcił głową i zamknął oczy, a potem westchnął głęboko. Znowu sobie jaja robi. Moja brew niebezpiecznie zadrgała. W tym momencie miałam ochotę mu przywalić, jednak A-chan mnie ubiegła. Już po kilku sekundach fioletowowłosy leżał na ziemi, a A-chan przygniatała go do ziemi butem. Chłopak podniósł zbolałe spojrzenie i spytał

Se: Czy ty zawsze musisz być taka brutalna?

A: Owszem

W tym momencie dowiedziałam się, że przez ten miesiąc jak byłam nieprzytomna Senshi wylądował pod butem A-chan… jakieś sześćdziesiąt razy. Z wielu różnych powodów. A-chan ruszyła stopą i jeszcze bardziej przygniotła Senshi’ego do ziemi na co ten tylko jęknął zrozpaczony. W tej chwili do pomieszczenia weszła Hoshi. Spojrzała na fioletowowłosego i westchnęła zrezygnowana.

Ho: Znowu? Który to już raz… sześćdziesiąty drugi?

A, Se: Sześćdziesiąty piaty.

Parsknęłam śmiechem i wtedy białowłosa spojrzała na mnie. Rozszerzyła oczy ze zdumienia i otworzyła lekko usta. Chyba wieść o tym, że się obudziłam jeszcze do niej nie dotarła. W oczach dziewczyny pojawiły się łzy i już sekundę później dusiła mnie w niedźwiedzim uścisku.

Ho: Kiiiiim!!! – darła się w niebogłosy – Ty cholero mała! Wiesz jak się martwiłam!? Nigdy więcej nie rób takich numerów słyszysz!? Nigdy!

K: Ho… Hoshi… dusisz mnie…

Ho: Oh! Wybacz!

Białowłosa puściła mnie, a ja wzięłam głęboki oddech po czym uśmiechnęłam się do niej

K: Przepraszam, że musieliście się o mnie martwić.

A: Kimcia! *zły wzrok* Co ja mówiłam o przepraszaniu? *ton matki pouczającej dziecko*

Westchnęłam cierpiętniczo i spojrzałam na czarnowłosą, która pogroziła mi palcem. Nie wytrzymałam i parsknęłam śmiechem, a A-chan uśmiechnęła się od ucha do ucha. W tej chwili w pomieszczeniu rozległ się dość dziwny dźwięk. Wszyscy spojrzeliśmy na Hoshi, która zrobiła się czerwona

Ho: Ehehe *drapie się w tył głowy* przepraszam, to chyba mój żołądek. Chyba jestem trochę głodna. ^^’’

K: Właściwie to ja też

Ściągnęłam z siebie kołdrę i pomału usiadłam na łóżku. Jednak nie zdążyłam nawet wstać gdy zostałam powstrzymana.  Chyba wiadomo, przez kogo, nie?

Ka: O nie! Ty powinnaś odpoczywać!

K: Ale…!

Ka: Żadnych ale! Nie ma mowy, żebyś się ruszała! Masz leżeć!

W tej chwili usłyszałam głębokie westchnięcie i koło nas pojawił się Itachi

I: Kakuzu… dajże spokój. Nie sądzisz, że ona już wystarczająco długo się należała?

Mój braciszek najpierw spojrzał na Itachiego, później na mnie, a potem znów na niego. Skrzyżował ręce na piersi i mruknął

Ka: Niech będzie…

Uśmiechnęłam się szeroko i spojrzałam na Itachiego. Posłałam mu ciche „dzięki” a ten tylko wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko. Wstałam z łózka i od razu się zachwiałam, a jako że Itachi i Kakuzu stali najbliżej to właśnie oni uratowali mnie przed bolesnym spotkaniem z podłogą. Obaj złapali mnie za ramiona i przytrzymali bym się nie przewróciła

Ka: Widzisz, właśnie dlatego powinnaś odpoczywać. Jesteś jeszcze słaba.

K: Jeśli cały czas będę leżeć to nigdy nie odzyskam pełni sił. Moje ciało było nieruchome przez ponad miesiąc, muszę teraz się rozruszać. Więc ruszajmy!

Zrobiłam krok do przodu, ale ponownie się zachwiałam. Kakuzu przytrzymał mnie i spojrzał na mnie rozgniewany, po czym chciał mnie wziąć  na ręce, ale ja się odsunęłam

K: Kakuzu! *zła* Poradzę sobie!

Po tych słowach ruszyłam przed siebie. Mój braciszek cały czas szedł obok mnie co chwila na mnie zerkając. Westchnęłam głęboko. Po kilku minutach dotarliśmy do kuchni, usiedliśmy przy stole, a A-chan machnęła ręką i pojawiło się jedzenie. Nim jednak zaczęliśmy jeść spytałam

K: Właściwie… możecie mi powiedzieć jak to właściwie się stało, że mnie uratowaliście?

A: No więc…

***

Kakuzu wpadł zdyszany do kuchni. W pomieszczeniu byli jeszcze A-chan, Itachi, Hidan oraz Senshi.

A: A tobie co się stało?

Ka: W…w *bierze głęboki oddech* Wyczułem w pobliżu organizacji jakiegoś obcego wilkołaka! W dodatku Kim gdzieś zniknęła!

A-chan zamknęła oczy i skupiła się. Wyczuła negatywną energię koło organizacji. Otworzyła oczy i powiedziała

A: Za mną!

Po tych słowach szybkim krokiem ruszyła przed siebie, a reszta za nią. Nie minęło kilka sekund a byli już na zewnątrz. A-chan poprowadziła ich do miejsca gdzie rósł wielki dąb. Zatrzymali się i ujrzeli nieprzytomną Kim leżącą na ziemi oraz blondwłosego wilkołaka który się nad nią pochylał. Kakuzu od razu go rozpoznał

Ka: Tyrion! Odsuń się od niej natychmiast!

Blondyn podniósł głowę i spojrzał na nowo przybyłych. Uśmiechnął się szyderczo i zmrużył oczy.

Tyr: No proszę, proszę. Jak cudownie, że sam do mnie przyszedłeś. Oszczędziłeś mi wiele kłopotu.

Kakuzu rzucił się w jego stronę, ale w połowie drogi zatrzymał się w pół kroku. Tyrion wyciągnął zza pleców roślinę z białym kwiatem. Kakuzu zasłonił sobie usta i nos ręką, a potem się cofnął. Blondyn uśmiechnął się z satysfakcją

Se: Kakuzu, co się stało!?

Ka: Ta roślina! To kwiat Armandii! Jest śmiertelnie trująca dla wilkołaków! Jeśli *kaszle* Jeśli Kim się tego nawdychała to skutki mogą być tragiczne!

Nagle w kierunku Tyrion'a poleciał gigantyczne drzewo z zawrotna prędkością, on jednak w ostatniej sekundzie zdołał zrobić unik. Wszyscy spojrzeli w kierunku skąd przyleciało drzewo i zobaczyli A-chan której włosy unosiły się niebezpiecznie (choć nie było wiatru). Oczy miała krwistoczerwone, a na ustach błąkał się uśmiech szaleńca i widać było mocnooooo wydłużone kły. Paznokcie u rąk były niesamowicie długi a źrenice mocno zwężone...
Tyr:  *nawet nie próbuje ukrywać szoku* Wa-wampir?!
A: To teraz się koleżko zabawimy…taki marny robak jak ty... śmie krzywdzić moją małą Kim? Moją... rodzinę?!

Tyr: Ha! Dobry żart! *Kpiący uśmiech* Rodzina! A to ci dobre! Teraz tym bardziej mam powód, żeby ich zabić! Zbratali się z wampirem!
A: Masz z tym jakiś problem? *nazbyt spokojny głos*

Tyr: A i owszem! Ty...
A: *pojawia się przed nim* zdepczę cię jak robaka...

Po tych słowach chwyciła blondyna za gardło i podniosła go do góry. Ale ku jej lekkiemu zdziwieniu wilkołak nawet nie wierzgał próbując się uwolnić. Złapał ją tylko za ręce i posłał jej nienawistne spojrzenie. A-chan zmarszczyła lekko brwi i zacisnęła ręce jeszcze mocniej na krtani chłopaka. Jednak ten tylko zmrużył lekko oczy i uśmiechnął się drwiąco. W tym momencie jego czarny jak smoła ogon zaczął się wydłużać i w mgnieniu oka oplótł nogi A-chan. Szarpnął się próbując ją wywrócić jednak ona uniosła się na swoich skrzydłach. Niestety Tyrion wykorzystał okazję i uwolnił się z jej żelaznego ucisku. Opadł na jedno kolano i chciał podnieść Kim z ziemi jednak niespodziewanie pojawił się przed nim Itachi, który potężnym kopniakiem posłał go jakieś dwadzieścia metrów dalej. Przy okazji zabrał mu zawiniątko z pozostałymi kwiatami Armandii. Czarnowłosy odwrócił się i rzucił zawiniątko Senshi’emu

I: Zabierz to do Sasoriego! Niech przeanalizuje ten kwiat i sporządzi odtrutkę! Hidan! Zabierz stąd Kim!

Itachi odwrócił się w samą porę by zobaczyć ostre pazury Tyriona tuż przed sobą. Był gotowy odeprzeć ten atak ale nawet nie musiał tego robić. A-chan z zawrotną prędkością znalazła się na ziemi, złapała blondyna i wzbiła się razem z nim w powietrze. Trzymając go za ubranie wysyczała mu w twarz

A: Najpierw śmiałeś zaatakować moją małą Kim, a teraz… śmiesz atakować mojego Itaśia? Przegiąłeś nędzny robaku! Przegiąłeś już w chwili gdy zraniłeś Kim. Nie będzie dla ciebie litości!

Tyrion uśmiechnął się tylko kpiąco

Tyr: Nie możesz mnie zabić

A: Ooooh? A to niby czemu? Uważasz, że nie jestem do tego zdolna? *złowrogi uśmiech*

Blondyn pokręcił głową i kontynuował

Tyr: Jasne, jestem pewien, że jesteś w stanie zabić bez mrugnięcia okiem. Zresztą… ileż to moich kompanów zginęło z rąk takich jak ty!?

A: Kompanów mówisz? Wilkołaków, tak?

A-chan spojrzała w dół, a Tyrion podążył za jej wzrokiem. Hidan właśnie wziął Kim na ręce i szybko pobiegł z nią do siedziby, a Itachi podszedł do Kakuzu i spytał czy wszystko z nim w porządku. Czarnowłosa znowu spojrzała na blondyna i powiedziała

A: Kim i Kakuzu to także wilkołaki. Czy oni nie są twoimi kompanami!?

Tyrion prychnął i powiedział z pogardą w głosie

Tyr: Oni? Dobry żart! Klan Okami to nędzna parodia prawdziwych wilkołaków! Każdy twierdzi, że są najważniejsi w całej Wilczej Historii, ale to prawda wyssana z palca! Oni są nic nie warci! Zresztą… skoro są tak wspaniali, dlaczego tylko ta dwójka przeżyła? Gdyby ta dwójka była tak doskonała nie dopuścili by do tego co się stało z ich klanem!

Ręce A-chan jeszcze mocniej zacisnęły się na ubraniu blondyna, a sekundę później uderzyła nim o pobliskie drzewo w skutek czego owo nieszczęsne drzewo pękło na pół. Tyrion skrzywił się i rzucił A-chan nienawistne spojrzenie.

A: Twierdzisz, że powinni temu zapobiec tak? * niezwykle spokojny ton* Powiedz mi *wkurzony głos i wściekłe spojrzenie* jak mieli to zrobić!? Kim miała wtedy zaledwie pięć lat! Niby jak miała walczyć!? A Kakuzu, sam jeden miał niby pokonać wszystkich wrogów!? Z tego co wiem było tam całe oblężenie wykwalikowanych ninja! Nawet ja  nie jestem pewna czy dałabym im wszystkim radę w pojedynkę! Po za tym to był dla nich obojgu szok! A zwłaszcza dla Kim! Wyobrażasz sobie co musiała czuć pięciolatka widząc jak prawie cały jej klan umiera!?

A-chan szarpnęła nim i podniosła go na wysokość wyprostowanych rąk. Tyrion przysłuchiwał się temu z beznamiętnym wyrazem twarzy. Gdy czarnowłosa skończyła mówić blondyn wzruszył ramionami i powiedział

Tyr: Szczerze mówiąc nie obchodzi mnie to. Najlepiej by było gdyby ta dwójka także tam zginęła. Miałbym wtedy mniej roboty.

A-chan spuściła lekko głowę i grzywka rzuciła cień na jej twarz. Powietrze wokół zrobił się ciężkie i gorące. Nagle pociemniało jakby była noc. Wokół zapanowała nienaturalna cisza, a w powietrzu unosił się zapach siarki

A: Wkurzasz mnie... Nie pozwolę byś dłużej zanieczyszczał otoczenie swoją obecnością i... żebym musiała słuchać twojego pieprzenia. Nie mam zamiaru dłużej słuchać tych bredni!!!

A-chan dalej trzymając go zaubranie jedną ręką, drugą chwyciła go za ramię i... ścisnęła. Nie minęło kilka sekund a słychać było głośny trzask, a powietrze przeszył przerażający wrzask bólu Tyriona.

A: A teraz dam cię lekcję gówniarzu...
Przesunęła dłoń tym razem na bark i ponownie ścisnęła... tym razem Tyrion skrzywił się w grymasie bólu, ale nie krzyknął. Posłał dziewczynie nienawistne spojrzenie i syknął.

Tyr: Nie złamiesz mnie… nie mam zamiaru błagać cię o litość! Nie taki ból już znosiłem! 

A: Ohhh? Czyżby? Ty jeszcze nie wiesz do czego jestem zdolna.

W tej chwili A-chan… go puściła. Tyrion krzyknął przerażony i opadł w dół, ale czarnowłosa w ostatniej chwili chwyciła go za włosy

A: Co, strach cię obleciał? *złośliwy uśmieszek*

Tyr: Tyyy…!

A: *mroczna aura* Dosyć tego nędzny robaku… koniec zabawy.

A-chan z ogromną prędkością zaczęła lecieć w dół, gdy była już przy samej ziemi puściła Tyrion’a zrobiła łuk i poderwała się w górę. Blondyn z wielką mocą uderzył w ziemię wbijając się w nią plecami. Splunął krwią i chciał się podnieść, ale A-chan mu nie pozwoliła. Przygwoździła go do ziemi butem i jednym sprawnym kopniakiem w głowę go ogłuszyła. Zeszła z niego i chwyciła go za kołnierz, po czym szybkim krokiem ruszyła do siedziby, wlokąc za sobą nieprzytomnego wilkołaka

***

Przysłuchiwałam się tej opowieści w milczeniu. Wiedziałam, że ród wilkołaków z którego wywodzi się Tyrion nas nienawidzi, ale nie miałam pojęcia dlaczego do tego doszło. Dlaczego jeden wilkołak staje przeciw drugiemu? Dlaczego tak jest? Spojrzałam na wszystkich zebranych w kuchni, a na koniec mój wzrok spoczął na A-chan

K: A-chan… co zrobiłaś z Tyrionem?

A: Wrzuciłam go do naszego lochu.

K: On cały ten czas tam siedział? 

A: Tak, ale spokojnie… wiem, że choćbym bardzo chciała to nie mogę go zabić, więc jeszcze żyje.

K: Dobrze…

W tej chwili wstałam i skierowałam się do wyjścia z kuchni. Jednak nim przekroczyłam próg zostałam zatrzymana

Ka: Kim, a ty dokąd!?

K: Idę do Tyriona. Chcę z nim porozmawiać.

A: I co masz zamiar z nim później zrobić? Chyba go nie uwolnisz?

K: Nie wiem! – krzyknęłam trochę głośniej niż zamierzałam. Wszyscy spojrzeli na mnie zaskoczeni – Na prawdę nie wiem! Nie możemy go tak po prostu puścić wolno, ale też nie możemy go więzić w nieskończoność! Ja… - ukryłam twarz w dłoniach. Moje ramiona zadrżały, ale nie płakałam. Opuściłam ręce i spojrzałam na nich wszystkich smutnym wzrokiem - …boję się, że przez to wszystko może dojść do wojny…

A-chan podeszła do mnie i stanęła naprzeciwko mnie. Spojrzała na mnie poważnie i powiedziała

A: Nie dojdzie. Wytłumaczymy wszystko obu radom. Ale.. Jeśli dojdzie do wojny to wygramy. Razem... Nie musisz się bać. Wszyscy będziemy chronić nawzajem swoje plecy. Bo jesteśmy rodziną.

Patrzyłam na nią przez chwilę, po czym uśmiechnęłam się lekko.

K: Tak wiem, masz racje. Będziemy się wszyscy nawzajem chronić. Tylko, że wojna może…

A: Oh! Dajże już spokój z tą wojną! *zirytowana* Zjedz lepiej sobie trochę czekoladki! ^^

Zamrugałam kilka razy zdezorientowana, a potem parsknęłam śmiechem. Cała A-chan! Potrafi z tematu wojny zejść na czekoladki! Spojrzałam na nią i uśmiechnęłam się. Nagle podszedł do nas Hidan. Stanął koło czarnowłosej i powiedział

H: A-chan ma racje. Nie ważne co się stanie, ważne żebyśmy byli razem, prawda? – Białowłosy uśmiechnął się do mnie, a ja momentalnie poczułam jak moja twarz przybiera kolor dojrzałego pomidora. Czy on zdaje sobie sprawę jak to zdanie zabrzmiało? A przynajmniej… jak zabrzmiało dla mnie? 

A: Neee... *złośliwy ton* Wiesz co Kimcia... dla mnie *pochyla się nad nią i szepcze* to zabrzmiało trochę dziwnie... *evil smile*

Zrobiłam się jeszcze bardziej czerwona – o ile to w ogóle możliwe i powiedziałam

K: C-co masz na myśli?

A: No jak to co? Domyśl się moja droga... jestem pewna, że również dla ciebie zabrzmiało to trochę... inaczej *evil smile*
K: T-to...
A: *głośniej* No dobrze, dobrze! Skończmy już ten temat bo się zaczynasz czerwienić! *złośliwy uśmiech*
K: Wcale się nie czerwienię! *czerwona jak burak*
A: Ta jasne... Bo to pewnie gorączka... -_-
K: >_<

H: Faktycznie jesteś czerwona! Może naprawdę masz gorączkę!

Hidan podszedł do mnie i przyłożył mi rękę do czoła. Spojrzał na mnie zmartwiony i powiedział

H: Chyba naprawdę jesteś chora

A-chan zachichotała cicho i szepnęła tak, że tylko ja ją usłyszałam

A: Taa... chora z miłości.

Przez to wszystko czułam się jakby moja twarz płonęła! Kya! W dodatku Hidan w dalszym ciągu przykładał mi rękę do czoła! A-chan pokręciła głową i odsunęła rękę białowłosego

A: Dobra, Hidan daj już spokój bo nam tu Kimcia jeszcze zemdleje przez ciebie! *lekko zły wzrok*

Hidan podrapał się w tył głowy i przekrzywiwszy lekko głowę uśmiechnął się

H: Zrobiłem coś nie tak?

Kya! Poczułam jak nogi się pode mną uginają na ten widok. Jak on się cudnie uśmiecha! I te jego miny! Nie wytrzymam! A-chan ponownie pokręciła głową, a potem westchnęła i mruknęła do siebie

A: Yare, yare… dlaczego on jest taki niedomyślny i nie widzi rzeczy oczywistych?

H: Niedomyślny? o_O
A: *evil smile* Nooo… wiesz, chodzi o to…
K: Starczy! Zapomnij!

Hidan spojrzał na mnie zaskoczony, ale ja nie zwróciłam na to uwagi tylko posłałam A-chan ostrzegawcze spojrzenie, które miało mówić „jeszcze słowo i cię uduszę!”

H: Ale… o co chodzi?

K: Nie ważne! Zapomnij o tym!

Po tych słowach odwróciłam się na pięcie i wyszłam stamtąd. Czułam że moja twarz nadal jest cała czerwona, ale nic nie mogłam na to poradzić. To takie frustrujące! Zawsze gdy on się do mnie uśmiecha, robię się cała czerwona, a moje serce przyśpiesza! I nie mogę nad tym zapanować! Przy nim zachowuje się zupełnie inaczej! Westchnęłam i weszłam do swojego pokoju. Opadłam na łóżku i ukryłam twarz w poduszce. Dlaczego zakochałam się akurat w nim!? Dlaczego to musi być akurat on!? On, który nigdy nie odwzajemni moich uczuć! On uważa mnie za przyjaciółkę i tylko tyle. Nic więcej. A ja? Ja… ja go kocham. Westchnęłam ponownie i w tym momencie usłyszałam pukanie do drzwi. Podniosłam się do siadu i zawołałam „proszę”. Zgadnijcie kto wszedł. Dlaczego akurat on!? Hidan zamknął za sobą drzwi i spojrzał na mnie

H: Kim, wszystko w porządku? – spytał i podszedł do mnie. Ja spojrzałam w bok i spuściłam głowę.

K: Tak, czemu pytasz?

H: Dziwnie się zachowujesz. I jesteś cała czerwona.

Poczułam jego rękę na czole. Gwałtownie podniosłam wzrok i zobaczyłam przed sobą jego twarz. I te cudne fioletowe oczy w które mogę patrzeć godzinami. Gwałtownie się zaczerwieniłam i odsunęłam się od niego. Przylgnęłam plecami do ściany przy której stało łóżko i powiedziałam cicho

K: Hidan, nic mi nie jest. Na prawdę. Ale to miłe, że się martwisz. Dziękuje.

Hidan zabrał rękę i wyprostował się. Uśmiechnął się do mnie słodko. Ten jego uśmiech zawsze zwala mnie z nóg.

H: Żaden problem! Jesteś dla mnie… - nagle zamilkł i rozszerzył lekko oczy. Zaczerwienił się lekko i cofnął się o krok – Znaczy… zawsze możesz na mnie liczyć, wiesz?

Patrzyłam na niego przez chwile, a potem zeszłam z łóżka. Podeszłam do niego i uśmiechnęłam się. Podjęłam decyzję. Powiem mu! Powiem mu co do niego czuję!

K: Wiem Hidan, wiem że mnie nie zawiedziesz. Wiesz… chciałam ci coś powiedzieć… ja ci… - w tym momencie spojrzałam w te jego cudne fioletowe oczy - … ja cieszę się, że się o mnie martwisz. To dla mnie dużo znaczy.

Stchórzyłam… po raz koleiny stchórzyłam!

H: Wiesz… ja się o ciebie martwię bo cię… - w tym momencie powiedział coś tak cicho, ze nie usłyszałam co

K: Co mówiłeś?

Hidan gwałtownie podniósł głowę i spojrzał na mnie. Zrobił się czerwony i powiedział

H: Martwię się, bo cie bardzo lubię! – powiedział szybko i cofnął się o krok. – Jak przyjaciółkę! – dodał szybko i zrobił się jeszcze bardziej czerwony. Uśmiechnęłam się, choć w sercu poczułam ukłucie. Mówiłam… jestem dla niego tylko przyjaciółką. Hidan uśmiechnął się i pożegnał się ze mną. Gdy drzwi się za nim zamknęły westchnęłam głęboko i opadłam na łóżko. Życie jest brutalne.