040. "Dlaczego miałabym cię nienawidzić?"

Oboje pchnęliśmy drzwi i weszliśmy do środka. Zobaczyliśmy wielkie pomieszczenie na którego środku stał długi i wysoki stół na którym leżał ręcznie haftowany jedwabny obrus. Przy nim było trzydzieści dużych foteli, które spokojnie można by nazwać tronami. Jednak tylko połowa z nich była zajęta. Siedziały tam wilkołaki w najróżniejszym przedziale wiekowym. Od nastolatków do staruszków. Na samym krańcu stołu, na podwyższeniu siedział mężczyzna mniej więcej w wieku trzydziestu lat. Hexon. Przewodniczący Wilczej Rady. Spojrzał na nas z góry i powiedział

He(xon): Ah, Kimiko i Kakuzu Okami. Bardzo dobrze, że się pojawiliście. Dobra robota Doraco. – Ostatnie zdanie skierował do blondwłosego wilkołaka siedzącego mniej więcej w połowie stołu

Do: Ależ to żaden problem wasza ekscelencjo – Skłonił się lekko, po czym uśmiechnął się do mnie zalotnie pokazując kły i puścił mi oczko. Jak ja gościa nienawidzę! Gdy dwa lata temu byłam na Wilczym Zgromadzeniu (zebraniu wszystkich wilkołaków, które odbywa się co pół roku) poznałam Doraco. Gość się we mnie zabujał i wbił sobie do głowy, ze jestem jego własnością i że za niego wyjdę! Nienawidzę go! Szczerze go nienawidzę! Za każdym razem jak go widzę mam ochotę go udusić!

Ka: Hexonie! – Odezwał się Kakuzu i postąpił kilka kroków do przodu – Czy można wiedzieć po co kazałeś nas sprowadzić?

Hexon uniósł nieco głowę i rzekł

He: Ależ to bardzo proste. Musimy porozmawiać o waszej przyszłości. Radzie nie podoba się, że mieszkacie z ludźmi i wampirami. – Ostatnie słowa powiedział z wyraźnym obrzydzeniem. Mam Deja Vu… no kurwa mam Deja Vu! Co to kurna ma być!? Najpierw demony, teraz wilkołaki! Czy oni się umówili na to czy co!? Jeśli nagle wyskoczą mi ze ślubem to chyba się zastrzelę!

He: A także musimy omówić kwestię waszych przyszłych ślubów

K: O nie!  - Krzyknęłam wkurzona – Nie mam zamiaru tego słuchać! Jeśli to wszystko o czym chcieliście porozmawiać, to żegnam!

Po tych słowach odwróciłam się na pięcie i wyszłam stamtąd. Mam tego serdecznie dość! To jest chore! Po prostu chore! Byłam już w połowie drogi przez hol gdy dogonili mnie Hidan i Kakuzu.

Ka: Kim, ja rozumiem, ze się zdenerwowałaś i ci się nie dziwie, bo mnie też się to nie podoba, ale nie możesz, tak po prostu wychodzić! To w końcu Wilcza Rada!

Stanęłam i odwróciłam się do niego. Byłam zła!

K: Mam gdzieś czy to Wilcza Rada, czy ktokolwiek inny! Oni nie mają prawa decydować ani o moim życiu, ani o twoim i dobrze o tym wiesz! Niech sobie rządzą resztą tych nadętych wilkołaków, a nam dadzą spokój!

Odwróciłam się i wyszłam na zewnątrz. Kakuzu i Hidan dogonili mnie, ale niestety po chwili pojawił się ktoś jeszcze. Doraco. No nie czego on tu chce!? Spojrzał na Kakuzu i skinął mu głową, Hidana totalnie zignorował, a do mnie się wyszczerzył. Na widok tego uśmiechu miałam ochotę wymiotować.

Do: Kim, kochana moja, gdzie ty idziesz? Jeszcze nie usłyszałaś o naszym ślubie!

Byłam w takim szoku, że aż cofnęłam się o krok

K: Że co proszę!? Naszym ślubie!?

Do: Tak! Rada wyznaczyła mnie na twojego męża! Czyż to nie wspaniała wiadomość!?

K: Nie! Chyba oszalałeś myśląc, że za ciebie wyjdę!

Do: Oh, nie rób scen moja słodka. Chodź! – Złapał mnie za nadgarstek. Już miałam mu porządnie przyłożyć, ale nim zdążyłam zareagować ktoś inny złapał za jego rękę. I ku mojemu zdziwieniu nie był to Kakuzu, tylko Hidan.

H: Czy do ciebie kurwa nie dociera to co ona powiedziała!? Zostaw ją, albo mnie popamiętasz!

Doraco szarpnął się i odsunął się trochę od niego, a potem warknął

Do: Jak śmiesz mnie dotykać, ty odrażająca istoto!

H: Odrażająca? Ja jestem odrażający? A patrzyłeś ostatnio w lustro!?

Do: Nie będę się zniżał do twojego poziomu i wdawał z tobą w słowne utarczki! I lepiej się odczep od Kim, bo ona jest moja!

Twoja!? Chyba w snach! Ten idiota znowu próbował mnie chwycić, ale ja się cofnęłam. Jednak nawet nie musiałam tego robić, bo Doraco już po chwili leżał na ziemi z dwoma czerwonymi śladami na obu policzkach, a nad nim stali, po jednej stronie Hidan, a po drugiej Kakuzu. Mój braciszek pochylił się nad nim i wysyczał mu w twarz

Ka: Posłuchaj no ty nadęty bufonie! Kim jest moją siostrą i nie pozwolę żebyś ją traktował w ten sposób! Ona nie jest niczyja, a już na pewno nie twoja! Więc się od niej odczep, albo nie tylko wylecisz z Rady na zbity pysk, ale też poznasz co to znaczy mój gniew!

Po tych słowach, Kakuzu odwrócił się w moją stronę i do mnie podszedł. Pogładził mnie po włosach, a potem bez słowa mnie przytulił. Później chwycił mnie delikatnie za rękę i powiedział

Ka: Chodź… - Po tych słowach pociągnął mnie za sobą. Po kilku sekundach dogonił nas Hidan. W milczeniu zeszliśmy z góry i udaliśmy się w drogę powrotną. Na szczęście, już nikt za nami nie szedł. Była już noc więc rozpaliliśmy ognisko na małej polanie, na której postanowiliśmy zostać do rana. Byłam tak zmęczona całym tym dniem, że od razu padłam na ziemie i zasnęłam

***Narrator***

Kakuzu dorzucił kolejne drewna do ogniska i spojrzał znad płomieni na Hidana który opierał się o drzewo i patrzył w gwiazdy. Po chwili jego wzrok spoczął na Kim, która spałą przykryta jego płaszczem. Gdy tylko spojrzał na swoją siostrę wezbrał w nim gniew. Był zły na Wilczą Radę, na drużynę Boskich Wilków i na Doraco. Był wściekły na nich wszystkich za to, że przez nich Kim musiała przejść przez tyle nieprzyjemnych sytuacji. Był też zły na siebie samego za to że temu wszystkiemu nie zapobiegł. Mogłem się domyślić czego chce Wilcza Rada! Krzykną w myślach i zacisnął pięść.

H: Co masz taką minę? Co zastanawiasz się jaką to dziewczynę wybrała ci Wilcza Rada na przyszłą żonę? – Rzucił z kpiną w głosie. Kakuzu spojrzał na niego wściekle i warknął

Ka: Zamknij się! To wcale nie jest śmieszne! W ogóle nie rozumiem po co z nami poszedłeś!

H: Nie rozumiesz? To chyba proste… poszedłem dla niej – Tu spojrzał na Kim i uśmiechnął się lekko, co ewidentnie nie spodobało się Kakuzu. Posłał białowłosemu jadowite spojrzenie i wysyczał

Ka: Trzymaj się od niej z daleka, zrozumiałeś!? Nie pozwolę, żebyś ją wykorzystał i żeby cierpiała przez ciebie!

Hidan spojrzał na niego wściekle i warknął

H: Kto powiedział, że chcę ją wykorzystać!? Po za tym łaskawie się nie wtrącaj! To jest jej życie i ona ma prawo decydować z kim chce być!

Kakuzu prychnął i spojrzał na niego z politowaniem

Ka: I co myślisz, że ona będzie chciała być akurat z tobą? Nie rozśmieszaj mnie! Nie zasługujesz na nią!

Hidan otworzył usta, ale po chwili je zamknął. W tym momencie Kim poruszyła się przez sen i mruknęła coś. Białowłosy spojrzał na nią a potem posłał Kakuzu nienawistne spojrzenie

H: Lepiej się już zamknij, bo ją jeszcze obudzimy. – Po tych słowach odwrócił się do Kakuzu tyłem i oparł się o drzewo. Właściwie to się cieszył, że skończyli tę kłótnie. W głębi serca poczuł nieprzyjemne ukłucie. Poczuł, że Kakuzu może mieć racje i faktycznie na nią nie zasługuje.

***Kim***

Podniosłam się powoli i otarłam zaspane oczy. Było już jasno. Podniosłam się do siadu i dopiero teraz zorientowałam się, że byłam przykryta płaszczem. Uśmiechnęłam się lekko, złożyłam płaszcz i wzrokiem zaczęłam szukać jego właściciela. Dostrzegłam go siedzącego kawałek dalej pod jednym z drzew. Wstałam i podeszłam do niego. On spojrzał na mnie i uśmiechnął się

Ka: Kim, wstałaś już.

Uśmiechnęłam się do niego i usiadłam obok. Oddałam mu płaszcz i pocałowałam go w policzek

K: Dzięki za okrycie. Kochany jesteś. 

On tylko poczochrał mnie po włosach i powiedział

Ka: Nie ma sprawy moja mała.

Zaśmiałam się i odsunęłam się od jego ręki

K: Daj spokój nie jestem taka mała! I odczep się od moich włosów!

Kakuzu zaśmiał się cicho, a ja uśmiechnęłam się szeroko. W tym momencie pojawił się Hidan. Spojrzał na mnie i posłał mi uśmiech, a potem jego wzrok przeniósł się na Kakuzu. Zmrużył oczy i posłał mu jadowite spojrzenie. Mój braciszek odwzajemnił mu tym samym. Czy stało się coś kiedy spałam? Coś mnie ominęło?

K: Coś się stało? Pokłóciliście się znowu czy co?

Hidan już otwierał usta, ale nagle zrobił się czerwony i je zamknął. Odwrócił się do mnie plecami i mruknął

H: Nie, wcale nie.

Spojrzałam na Kakuzu, ale on milczał. Westchnęłam i wstałam

K: W takim razie ruszajmy.

Do siedziby dotarliśmy po jakichś trzech godzinach. Gdy tylko weszłam do środka nie wiadomo skąd pojawiła się przede mną A-chan. Zrobiła to tak nagle, że aż pisnęłam cicho i odskoczyłam do tyłu, co skończyło się tym że wpadłam na Hidana. Czerwona na twarzy przeprosiłam białowłosego i wkurzona zwróciłam się do A-chan

K: Nie rób tak! Nie możesz tak ludziom przed nosem wyskakiwać! Mało zawału nie dostałam!

Ona tylko wyszczerzyła się do mnie i zawołała

A: I jak wam poszło!?

K: Nie najgorzej… ale mogło pójść lepiej – Po tych słowach wyminęłam ja i ruszyłam korytarzem. Nie miałam ochoty teraz z nikim rozmawiać. Muszę przemyśleć parę spraw. Po chwili byłam już w swoim pokoju. Podeszłam do okna i oparłam się o parapet. I co ja mam teraz zrobić? Wilcza Rada tak łatwo nie odpuści. Ale nie chcę by ktokolwiek decydował o moim życiu za mnie! Tak nie może być! Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Odwróciłam się i zawołałam

K: Proszę!

Drzwi otworzyły się i do środka wszedł mój braciszek. Zrobiłam zdziwioną minę i spytałam

K: Kakuzu… coś się stało?

On podszedł do mnie, spojrzał na mnie z góry gdyż był ode mnie sporo wyższy i spytał

Ka: Kim… dlaczego mi nie powiedziałaś? Dlaczego nie powiedziałaś mi, że Doraco się do ciebie podwala? Przecież bym się nim zajął.

Westchnęłam. A więc o to mu chodzi. Usiadłam na łóżku i ręką wskazałam Kakuzu miejsce obok mnie. Ten usiadł i spojrzał na mnie, a ja się do niego odwróciłam

K: Powiedz mi, kiedy miałam ci to powiedzieć? Po tym jak dołączyłam do Akatsuki po prostu o tym zapomniałam. A to dlatego, że jestem tu szczęśliwa. Bardzo! A wcześniej… zanim dołączyłam… - spojrzałam mu w oczy i powiedziałam lekko drżącym głosem – na każdym Wilczym Zgromadzeniu mnie unikałeś. Za każdym razem chciałam z tobą porozmawiać, ale ty udawałeś, że mnie nie widzisz! Przychodziłeś zawsze kilka minut przed rozpoczęciem i zaraz po zakończeniu znikałeś! Choć cię widziałam to nie mogłam z tobą porozmawiać! Dlaczego mnie unikałeś!? Tak bardzo nie chciałeś żebyśmy się znowu spotkali!?

Ka: Nie Kim, to nie tak! Ja chciałem z tobą porozmawiać! Nawe bardzo! Tylko… - Kakuzu przerwał, zrobił skruszoną minę i dokończył cicho – tylko się bałem.

Zdziwiłam się  i spytałam

K: Bałeś się? Ale czego!?

Ka: Ja… bałem się z tobą porozmawiać, bo… bałem się, że mnie nienawidzisz… - mój braciszek usilnie próbował zaczepić gdzieś wzrok byleby na mnie nie patrzeć.

K: Nienawidzę? Dlaczego miałabym cię nienawidzić?  - Spytałam zdziwiona

Ka: Dlatego… że cię zostawiłem. Zrobiłem to żebyś już więcej przeze mnie nie cierpiała, ale wiem że wyszło na opak. Bałem się, że mnie za to nienawidzisz…

Pokręciłam głową i uśmiechnęłam się lekko. Położyłam dłonie na jego policzkach i delikatnie obróciłam jego głowę, tak że musiał spojrzę mi w oczy

K: Ty głupku… ja miałabym znienawidzić ciebie? W życiu! Ja cię kocham braciszku, a nie nienawidzę i nigdy się to nie zmieni. Zapamiętaj to sobie. – Uśmiechnęłam się do niego ciepło. Co za głupek. Mój kochany, niezastąpiony głupek. Kakuzu spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko. Pogładził mnie po włosach i powiedział

Ka: Masz racje, jestem idiotą.

Zaśmiałam się i powiedziałam

K: Ale moim kochanym idiotą i to najważniejsze.

Uśmiechnęłam się i go przytuliłam. Szybko jednak odsunęłam się i przyłożyłam rękę do jego czoła

K: Jesteś cały rozpalony! Chyba masz gorączkę!

Ka: Nie, czuję się dobrze…

K: Nie udawaj! Wszystko przez to, że dałeś mi w nocy swój płaszcz, a sam siedziałeś na chłodzie! Czy ty w ogóle spałeś?

Ka: Noo… więc… tak spałem…

K: Kakuzu… - powiedziałam świdrując go wzrokiem. Byłam pewna, że kłamie

Ka: No dobra… nie spałem… ale musiałem cię pilnować!

K: Pilnować? Niby przed czym?

Ka: Przed tym białowłosym idiotą… - Mruknął cicho, ale ja to zignorowałam

K: W każdym razie, powinieneś się natychmiast położyć!

Chwyciłam go pod ramie i mimo jego protestów zaprowadziłam go do jego pokoju. Kazałam mu się położyć, a sama poszłam po coś żeby zbić mu gorączkę. Tak jak myślałam gdy wróciłam, mój braciszek już spał. Tak to jest jak się udaje że się nie jest chorym. Położyłam mu okład na czoło i usiadłam w fotelu. On zawsze się mną zajmuje, wiec teraz moja kolej by zająć się nim! Po jakichś trzydziestu minutach Kakuzu zaczął się wiercić i bełkotać przez sen. Zaniepokojona podeszłam do niego i przyłożyłam dłoń do jego czoła. O cholera! Teraz jest jeszcze bardziej rozpalony niż poprzednio! Szybko wybiegłam z pokoju i skierowałam się do łazienki. Zrobiłam nowy okład, a potem szybko wróciłam i położyłam go mojemu braciszkowi na czoło. Gdy to zrobiłam skrzywił się przez sen, ale już po chwili leżał spokojnie. Uśmiechnęłam się i usiadłam w fotelu. Od tego czasu już był spokojny, a gorączka zaczęła mu spadać. Gdy już nie wyczuwałam, że jest rozpalony wyszłam z jego pokoju delikatnie zamykając za sobą drzwi. Musi odpocząć. Ruszyłam korytarzem i nagle wpadłam na Konan. Niebieskowłosa podbiegła do mnie z plikiem jakichś kartek

Ko: Kim mam do ciebie prośbę! Mogłabyś zanieść Pain’owi te dokumenty? Sama miałam to zrobić, ale strasznie się śpieszę!

Uśmiechnęłam się i powiedziałam

K: Pewnie, nie ma sprawy! –wzięłam od niej te kartki, a ta podziękowała mi i pobiegła dalej korytarzem. Ciekawe gdzie się tak spieszy? W każdym razie ja ruszyłam przed siebie i już po chwili byłam przy gabinecie Liderka. Otworzyłam drzwi bez pukania i wielce się zdziwiłam, że w moją stronę nie poleciał żaden ostry przedmiot. Otóż okazało się, że Liderek smacznie spał, a głowę i ręce oparte miał na swoim biurku. Podeszłam do niego i postukałam go palcem w głowę.

K: Te Liderku, wstawaj.

Zero reakcji.

W takim razie trzeba spróbować czegoś innego. Wzięłam ten plik kartek, który miałam mu dać zamachnęłam się i trząsnęłam go nim po głowie.

Dalej nic.

Pochyliłam się nad nim, nabrałam powietrza i ryknęłam mu do ucha

K: WSTAWAJ ŚPIĄCA KRÓLEWNO!!!

Nadal nic

Powoli zaczęłam tracić cierpliwość. Wyszłam z gabinetu i po kilku minutach wróciłam z wiadrem lodowatej wody po czym wylałam całą zawartość pojemnika na łeb liderka

Wciąż zero reakcji.

Noż cholera jasna! Co za kamienny sen! Pozostało mi jeszcze jedno! Nie chciałam tego robić, ale nie dajesz mi wyboru liderku! Skupiłam się i zmieniłam się w wilka. Podeszłam do rudego i ugryzłam go w rękę. Przez chwile była cisza, ale po kilku sekundach rudy podskoczył do góry z głośnym wrzaskiem. Chwycił się za rękę i spojrzał na mnie mrużąc oczy. Chyba nie rozumiał skąd w jego gabinecie wziął się wilk, ale po chwili chyba zajarzył, ze to ja

P: Kim? Co ty odwalasz!?

Zmieniłam się powrotem w człowieka i powiedziałam

K: Próbuję szanownego Lidera obudzić, bo kubeł lodowatej wody to na twój sen za mało.

Pain zamrugał dwa razy i dopiero teraz zorientował się, że jest cały mokry.

P: Tyyyyy! – Rudy posłał mi mordercze spojrzenie, a ja wykonałam zwrot na pięcie i wybiegłam z jego gabinetu. On oczywiście pognał za mną. Uciekłam przed nim śpiewając piosenkę, albo raczej drąc się w niebogłosy

K: Nie graj, bo nie jesteś tym kim chciałbyś być, kim cię widzieć chcą inni. Wiesz, to takie denne jest! Pokaż swoją twarz! Pokaż ile w sobie masz! Kim naprawdę jesteś, kogo znam! – Śpiewając to szczerzyłam się wesoło i podskakiwałam sobie. Wbiegłam do pustego salonu i odwróciłam się by spojrzeć na liderka. Ku mojemu zdziwieniu nie było go tam. Stanęłam i patrzyłam przez chwilę osłupiała, a potem odwróciłam się… i to był błąd. Ta ruda małpa niewidomo skąd znalazła się przede mną i teraz leżałam na ziemi a ten rudzielec siedział na mnie okrakiem i przytrzymywał mi ręce nad głowa. Kurwa, jak to musi wyglądać =_= Jak teraz ktoś tu wejdzie to zabije! >.< Rudy pochylił się nade mną i syknął mi do ucha.

P: Masz już dość?

Skrzywiłam się i powiedziałam

K: Dość to ja mam co najwyżej twojego oddechu! Człowieku czy ty wiesz, ze istnieje coś takiego jak pasta do zębów?!

Chyba przegięłam. Liderek się moooocno wkurzył – delikatnie mówiąc. Już po sekundzie wisiałam przy jednej ze ścian a ten rudy debil trzymał mnie za gardło.

P: Ostrzegam cię, nie zaczynaj ze mną.

K: Chyba już na to za późno nie sądzisz?  - Wychrapałam i uśmiechnęłam się słodko. Podniosłam rękę do góry i skupiłam się. W mgnieniu oka zamiast paznokci miałam wilcze pazury, które sekundę później wylądowały na twarzy liderka. Ten wrzasnął wściekle i mnie puścił. Chwycił się za policzek na którym zostało pięć pięknych szram.

P: Tyyyy! – Warknął z furią w oczach

K: Oj nie złość się Liderku. Te szramy odwracają uwagę od twojej krzywej mordki. – Po tych słowach, padłam na ziemie ponieważ w moja stronę poleciał tasak. To nie był rozsądny ruch z mojej strony. Teraz to wyglądało jakbym biła pokłony przed tym rudym idiotą =_=Pain podszedł do mnie i chciał przygnieść mnie butem, ale ja przeturlałam się na bok, szybko się podniosłam i go podcięłam. Teraz to on  runął na ziemie przede mną

K: Ależ liderku nie musisz się mi kłaniać.

Jego cierpliwość chyba sięgnęła zenitu. Wstał z furią w oczach. Jego Rinnegan niebezpiecznie zabłysnął.

K: Yyyyy… - wydukałam i zwiałam z głośnym piskiem. A rudy za mną. Wpadłam do kuchni i schowałam się za A-chan, która akurat tam była

K: A-chan ratuj! Liderek chce mnie zabić!

A: Wiewiór? A coś ty mu zrobiła? Magnesu użyłaś i go "naprawiłaś”? 

P: Że kurwa co?! A-chan!
A: Lidciu... złość piękności szkodzi! Nie denerwuj się! Chociaż... w sumie to tobie już chyba nic nie zaszkodzi (i nie pomoże). Miałam tego nie mówić głośno bo by się Shiru wkurzyła, ale ktoś ci w końcu musiał prawdę powiedzieć.
P: Ty...
A: No i jakby na to spojrzeć z kobieciej strony... to zachowujesz się jak baba w ciąży.  Zmieniasz płeć? *evilsmile*
K: *szeptem* A-chan... co ty knujesz? Nie mieliśmy przypadkiem...
A: Ciii... później wyjaśnię ^^
K: Ale... ty chcesz go załamać czy jak?
A: *niewinny uśmiech* Lidciu! A co to za mina?

Pain machnął ręką i mruknął

P: A weź ty mi daj spokój! A z tobą – tu posłał mi mordercze spojrzenie – policzę się później!

Ja tylko wystawiłam mu język

A: Ej liderku! A te szramy na policzku skąd masz? Shiru cie zadrapała? *znaczące spojrzenie i uśmiech*

Pain zaczerwienił się troche, a ja powiedziałam

K: E, nie. Te szramy to od moich pazurów ^^

A-chan spojrzała na mnie, uniosła brew i pokręciła głową. Zaczerwieniłam się lekko i powiedziałam

K: Nie insynuuj… =_=

A: Insynuować? Hoo... Ależ ja nic takiego nie mówiłam słońce! Jednak... skoro tak mówisz... *evilsmile*
K: A-chan...! – jęknęłam -  chcesz żeby mnie Shiru zabiła wraz z Kakuzu, a Pain dręczył do końca życia? Nie gadaj głupstw! Wiesz przecież że to H... *uświadamia sobie czego mało nie powiedziała i robi się czerwona niczym burak* Yyy... Znaczy... 
A: Oj tak! Wiem, wiem *very evil smile*

K: A-chan! Ja tu do ciebie po pomoc przyszłam, a nie! >_<
A: Hai, hai...
Ko: *pojawia się znikąd* A co to za hałasy?! Pein! Co ty odpierdalasz?! Kim straszysz? o_O Wrrr...
P: Dlaczego zawsze ja?! To ona zaczęła!
Ko: Ta! Bo ci uwierzę!
P: >_<
A: Solidarność jajników, co? ^^ Ehh... Ale Wiesz Lidciu... jak chcesz sobie zrobić operację plastyczną *tu wskazuje na szramy na buźce Peina* to ja mogę ci polecić takie demonki co się lubią bawić w eksperymenty na ludziach... naprawdę ciekawa parka! Lubią też tortury więc się z nimi zakumplowałam!

P: O.O Nie, wiesz podziękuje =_=

A: Ale jesteś pewien Lidciu? ^^

P: Tak, jestem pewien =_=

Ko: Lidciu? Hm, ciekawe określenie na tego zrzędę. Podoba mi się ^^

P: Ani mi się waż mnie tak nazywać! >.<

Konan podparła się pod boki i spojrzała na niego z politowaniem

Ko: Bo co mi zrobisz?

P: Ja…

Niestety nie dane mu było dokończyć, ponieważ wtrąciła się A-chan

A: Ależ nic! To oczywiste, że Lidcio nic ci nie zrobi Ko-chan! Nie od dzis wiadomo, że on jest liderem tylko teoretycznie, bo w praktyce władzę sprawujemy my! Dziewczyny! A zwłaszcza ja! ^^

Konan zgodziła się z nią z uśmiechem, a ja chciałam wykorzystać sytuacje i się ulotnić, ale na moje nieszczęście Liderek to zauważył

P: A ty gdzie!? Jeszcze z tobą nie skończyłem!

Stanęłam w pół kroku i odwróciłam się do niego

K: Yyyy, wiesz ja… no… yyy…

Sh: A ty co!?

Pain odwrócił się. Za nim stała Shiru i patrzyła na niego z udawanym oburzeniem

Sh: Kimcię podrywasz? Wiesz… - Tu zrobiła teatralną minę, jakby nic ją nie obchodziło – KTOŚ może być zazdrosny…

Pain zrobił dziwną minę i uniósł wysoko brwi. Shiru spojrzała na niego i drgnęła, a ja westchnęłam cierpiętniczo i załamałam ręce

Ko: *bulwers* Pain! Ty niewyżyty ośle! Jedna dziewczyna ci nie wystarczy!?

Pain strzelił buraka, a ja i A-chan parsknęłyśmy śmiechem. Nagle w kuchni pojawiła się Hoshi. Była wyraźnie zła

Ho: Co tu się dzieje do cholery!? – Mówiąc to pośpiesznie poprawiała swoją fryzurę, która dziwnie jej sterczała i… czy mi się zdaje czy widzę na jej bluzce kilka długich blond włosów? Na moją twarz wkradł się leciutki uśmiech nad którym nie byłam w stanie zapanować. Hmm… interesujące. Ciekawe gdzie Deidara? I w tym momencie jak na zawołanie w kuchni pojawił się nasz kochany blondynek. Włosy dziwnie mu sterczały. A-chan najwidoczniej też to wszystko zauważyła, bo powiedziała

A: Dei-chan! Co z twoimi włosami? Wyglądasz jakbyś się z kimś zabawiał! – słowo „kimś” wyraźnie podkreśliła i rzuciła Hoshi wymowne spojrzenie. Deidara zrobił się czerwony i kątem oka spojrzał na białowłosą, która nie dawała nic po sobie poznać. Jednak zdradzały ją rumieńce na policzkach

D: A-chan! Bez takich tekstów proszę! Po za tym nie masz racji! Do niczego nie d… to znaczy nie! Nie masz racji!

A: Język ci się plącze Dei-chan, co się dzieje? Czy aby na pewno nie mam racji? *evilsmile*

Ho: A-chan… daj mu już spokój.

A-chan uśmiechnęła się tylko jeszcze szerzej po czym zwróciła się do wciąż załamanego Liderka.
A: No Lidciu... Nie przejmuj sie już! Zawsze możesz sie pocieszyć u Shiru! A jak będziesz grzeczny, to przyjmę cię na mojego braciszka! 

P: A idź w cholerę... *całkiem załamany*

Parsknęłam śmiechem. On mnie załamuje!

I: A-chan… mam problem…

Usłyszałam cichy głos dochodzący z wejścia do kuchni. Spojrzałam tam i ryknęłam niepohamowanym śmiechem. Itachi posłał mi mordercze spojrzenie i syknął

I: Przestań! To wcale nie jest śmieszne!

K: W-wybacz! – Wychapałam próbując opanować śmiech. Chcecie wiedzieć z czego się tak śmiałam? Otóż Yoru – kotka A-chan – przyczepiła się biedakowi do głowy i zaplątała się pazurami w jego włosy! Widok to był doprawdy komiczny! A-chan zamrugała kilka razy zdezorientowana, ale już po chwili wybuchła śmiechem tak jak cała reszta towarzystwa. Itachi spłonął rumieńcem i burknął

I: To nie jest śmieszne…

A: Wybacz, wybacz! – A-chan nadal uśmiechając się szeroko podeszła do Itachiego, chwyciła kota i pociągnęła w swoją stronę. Niestety kotka przykleiła się do czarnowłosego jak rzep do psiego ogona! Itachi skrzywił się i jęknął

I: A-chan wyrywasz mi włosy!

A: Przepraszam kotku!

Parsknęłam śmiechem, a A-chan chyba dopiero po chwili zorientowała się co powiedziała

A: Ups! ^^’’’ To w tej sytuacji chyba nie było najlepsze określenie ^^’’

I: Raczej nie…

W tym momencie A-chan mocno szarpnęła kota i w tej samej chwili w kuchni rozległ się głośny pisk zwierzęcia pomieszany z bolesnym jękiem Itachiego, który opadł na kolana chwytając się przy tym za głowę. Musiało go to nieźle zaboleć. Na szczęście dla niego tym jednym szarpnięciem udało się odczepić Yoru od jego głowy ^^ Kotka zeskoczyła z rąk A-chan i pognała gdzieś, natomiast jej niedoszła ofiara (czyt: Itachi ) podniosła się z ziemi całkowicie zdołowana. Czarnowłosy spojrzał na nas wszystkich z pod byka. Chyba nadal miał nam za złe, że się z niego śmialiśmy. A-chan podeszła do niego i się do niego przytuliła

A: No już nie gniewaj się.

Uśmiechnęłam się do niego i powiedziałam

K: Właśnie! Przecież nie chcieliśmy cię zdenerwować. ^^

Itaś nadal patrzył na nas z pod byka, ale najwyraźniej trochę udobruchany

I: No niech wam będzie…

Po tych słowach odwrócił się nadal z teatralnym fochem i poszedł do salonu, gdzie włączył telewizor i usiadł na kanapie obrażony na cały świat. Spojrzałam na A-chan a ona na mnie. Obie się cicho zaśmiałyśmy, a czarnowłosa po chwili ruszyła do salonu i usiadła obok Itachiego przytulając się do niego. Powoli całe to zbiegowisko zaczęło się rozchodzić. Zerknęłam na Liderka. Wiedziałam, że tak łatwo mi nie daruje, więc korzystając z okazji, że jest zajęty czymś innym (a mianowicie ukrywaniem tego, że gapi się na Shiru, która właśnie wychodziła z kuchni rozmawiając o czymś z Hoshi) podeszłam do jednej z niższych szafek w kuchni. Kucnęłam i wyjęłam coś z niej po czym schowałam to za plecami i odwróciłam się by stanąć twarzą w twarz z naszym kochanym liderkiem! Kiedy ta ruda menda tu podeszła!? Pochylił się nade mną ze złowieszczą miną i syknął

P: Jeszcze z tobą nie skończyłem

Uśmiechnęłam się niewinnie i wyciągnęłam do przodu „to cos” co chowałam za plecami. A tym czymś była butelka sake.

K: Może trochę sake liderku!? Odprężysz się trochę i nie będziesz taki spięty! Chodź! Napijemy się i porozmawiamy! ^^

Rudy patrzył na mnie przez chwilę zdziwiony, a potem odwrócił się i ruszył do wyjścia z kuchni. W progu zatrzymał się i spojrzał na mnie kontem oka po czym ruchem głowy kazał mi iść za sobą. Uśmiechnęłam się od ucha do ucha i ruszyłam za nim po drodze zgarniając jeszcze jedną butelkę sake. Poszliśmy do jego gabinetu i nie minęło nawet pół godziny a jedna butelka była pusta. Siedziałam na biurku lideka, a on siedział na fotelu. Cóż ta jedna butelka nieźle go zmieniła bo zaczął mi się zwierzać.

P: No ale ja nie rozumiem! Czego ona ode mnie chce?! Ten diabeł wcielony! Najpierw ze mnie drwi, później gada głupoty, potem obrzuca mnie winą a na koniec prawi kazania! Niech ją szlag! Czego ona chce?! I dlaczego wszyscy tak się mnie czepiają?! Liderem jestem! Kurwa! Trochę szacunku! Ale niiieee... Oni na odwrót robią! I jeszcze zawsze rzuca coś złośliwego związanego z Shiru i mną! Ciebie też się to tyczy! Wkurzasz mnie! Okaż trochę szacunku! Czy ja o tak wiele proszę? *łamie mu się głos* Czym ja sobie zasłużyłem na takie traktowanie? Uhh... nosz kurde... i w ogóle... Co to za niezrozumiałe uczucie irytacji i... dziwnego... czegoś jak tak diablica tak gada? Uhh... * chowa twarz w dłoniach*

Położyłam sobie rękę na klatce piersiowej i spojrzałam na tą rudą małpę ze współczuciem. Aż mi się go żal zrobiło! Może faktycznie trochę przesadzamy… Cóż jako że również się nie oszczędzałam i też byłam już lekko podpita więc zeskoczyłam z biurka i lekko przytuliłam rudego. Po kilku sekundach z powrotem usiadłam na biurku, a Liderek spojrzał na mnie zmęczonym i cierpiącym spojrzeniem. Uśmiechnęłam się lekko i powiedziałam

K: Przepraszam… za dzisiaj i… ogóle za wszystko… przesadzamy… masz rację, jesteś liderem i należy ci się szacunek… od tej chwili postaram się ci go okazywać… postaram się… - uśmiechnęłam się do niego

On nawet na mnie nie spojrzał tylko mruknął

P: Ty może i tak, ale ta diablica na pewno nie będzie okazywać mi szacunku. Ona nie szanuje nikogo!

K: OhPain daj spokój! A-chan jest jaka jest i nic tego nie zmieni, ale nie możesz się tak tym przejmować! Jeśli chcesz jej szacunku to zrób coś żeby na niego zasłużyć!

Rudy przez chwile siedział bez ruchu. Po kilku sekundach chwycił drugą butelkę sake i wypił sporą część jej zawartości, a potem z trzaskiem postawił ją na biurku i zerwał się z miejsca

P: Masz całkowitą rację! Zmuszę tę diablice żeby mnie szanowała, choćby nie wiem co!

Uśmiechnęłam się szeroko wzięłam butelkę do ręki i podniosłam ją wysoko

K: No właśnie! I to mi się podoba liderku! A teraz pijmy!

Zrobiłam wielki łyk a potem westchnęłam z rozkoszą. Natomiast Pain schylił się i sięgnął do jednej z niskich szuflad swojego biurka, po czym wyciągnął z niej kolejną butelkę sake

K: Osz ty szczurze przebrzydły! Cały czas to tam chowałeś!?

Ten tylko wzruszył ramionami i wypił prawie całą zawartość butelki. Spojrzałam na niego jadowitym wzrokiem, ale ten wyciągnął jeszcze jedną butelkę z szafki i podstawił mi ją pod nos

P: Masz i *chick* nie marudź…

Uśmiechnęłam się szeroko i wzięłam od niego butelkę po czym przyłożyłam ja sobie do ust i wzięłam wielki łyk.