Zamówienie9 - OneShot: "Stracić połowę duszy"

One shot: „Stracić połowę duszy.”

Zamówienie nr 9 – już ostatnie z naszej listy (Julio x Kim x Itachi). Możecie naturalnie pisać czy chcecie dalej jakieś shoty: do opka lub coś innego, ale na razie nie będziemy ich pisać - za to w przyszłości na pewno kiedyś jeszcze to zrobimy.

Pisane na prośbę Keiry. Mam nadzieję, że tym razem wyszło lepiej. Czy teraz jest wystarczająca ilość mocnych scen? Mam nadzieję, że się podoba. Naprawdę nie było łatwo. To było ciężkie wyzwanie. Ah! I… z tym parringiem chyba nie będę w stanie więcej napisać. Gomen. A teraz zapraszam.

Ostrzeżenie: +18, mocne sceny, mocny język, lekkie gore.

*** 

„Pamiętaj, że zawsze przy tobie będę. Nie ważne co. Nie pozwolę cię skrzywdzić. Będę cię chronić choćby za cenę własnego życia!”

Tak mówiłeś. Pamiętasz? Więc czemu cię tutaj nie ma? Czemu nie ma cię ze mną teraz, kiedy najbardziej potrzebuję twojej pomocy? Kiedy moje życie jest zagrożone… Kiedy tracę wszystko co kiedykolwiek było moje. Nie to, co dostałam. Ale to, co naprawdę było moje – dumę, ciało, duszę i życie. Mówiłeś, że zawsze będziesz przy mnie. Że mnie ochronisz. Kłamałeś?

-Dalej o nim myślisz, moja księżniczko? – znowu tu jest. Przyszedł żeby mnie męczyć. Żeby jeszcze bardziej poniżyć. A ciebie nie ma. – Kiedy wreszcie zrozumiesz, że nie przyjdzie? Hm?! Mówię do ciebie, suko!

W ciągu chwili znalazł się przy niej i złapał za włosy, szarpiąc do góry.

-Twój rycerz nie przyjdzie! Nigdy! Nie ma dla ciebie ucieczki, rozumiesz?! – potrząsnął nią i pchnął tak, że uderzyła w ścianę. Mimo to nie uroniła ani jednej łzy. Ten śmieć nie był ich wart. Nie był wart żadnych łez. Uniosła głowę ignorując pulsujący ból i krew skapującą z jej czoła na podłogę i sukienkę. Spojrzała mu w oczy. W te ślepia. Zwierzęce ślepia. Ciemne niczym gnijące drewno z cienkimi jak igły źrenicami. Jej spojrzenie mimowolnie przesunęło się na sterczące spośród brązowych włosów rogi. Zawsze wywoływały w niej ciarki. Tak samo łuski, które widać było gdzieniegdzie na opalonych ramionach, policzkach czy szyi. Gadzie łuski. Smocze łuski.

Przełknęła nerwowo ślinę, kiedy wyszczerzył zęby, odsłaniając ostre jak brzytwa kły.

-Czego ty tak naprawdę ode mnie chcesz? – udało jej się wykrztusić.

-Zauważyłaś, że nigdy nie zwróciłaś się do mnie po imieniu? – uśmiechnął się drwiąco – Zawsze tylko per „ty”, „potworze” czy „demonie”. Skoro zadajesz komuś pytanie powinnaś okazać szacunek. Nie sądzisz?

-Julio… - syknęła – To imię ludzkie. Ty nie jesteś człowiekiem.

-Oh! Tylko dlatego, że wyglądam inaczej? – prychnął, a ona nie odpowiedziała – A więc tylko ludzi obowiązują ludzkie zasady? – w jego tonie i spojrzeniu było coś, co sprawiło, że zadrżała.

-Do czego zmieniasz?

-Skoro nie jestem człowiekiem, jak sama powiedziałaś… to nie dotyczą mnie wasze… „ustalenia”. A co za tym idzie, ja też nie muszę wam ludziom okazywać żadnego szacunku. W końcu jestem POTWOREM.

Uśmiechając się przerażająco, pochylił się w jej stronę. Wystarczył jeden ruch, by znalazła się na ziemi, całkowicie przez niego przygwożdżona. Szaleńczy błysk w oku i demoniczna aura wywołująca przerażenie. Ręka trzymająca jej gardło, uniemożliwiała oddychanie.

-W końcu pokazujesz swoją naturę, demonie. – wycharczała. Próbowała się uwolnić, ale nic to nie dawało. Obłąkańczy śmiech rozniósł się echem po komnacie. Nie była w stanie uciec. Robił co chciał. Z obrzydzeniem czuła jego szorstki język na szyi. Jakby ją smakował. Szarpała się, ale był zbyt silny. Na jej skórze pojawiła się gęsia skóra, kiedy rozerwał materiał sukienki.

-Naprawdę myślałaś, że głodząc się zdołasz umrzeć na tyle szybko? – wyszeptał jej wprost do ucha, omiatając twarz oddechem. Poczuła zapach śmierci. Odór ludzkiej krwi. – Bezsensowne.

Zacisnęła powieki, kiedy jego łuskowata dłoń z ostrymi pazurami sunęła w górę po jej udzie. Nie chciała pozwolić sobie na łzy. Nie mogła. Ale była zbyt słaba, żeby uciec.

Dalej cię nie ma. Nie przyjdziesz, prawda? Kłamałeś… Wszyscy kłamią. Ludzie są zdradliwi. Każdy człowiek. Nawet ty. Nawet ty…

Drzwi do Sali otworzyły się z hukiem, a powietrze przeciął świst. Julio odskoczył, unikając strzały, która poleciała w jego stronę. W drzwiach stał wojownik. Odziany w płaszcz z purpury i czerwienią mieniącą się zbroję i stał hardo z kuszą w lewej ręce. Zrzucił kaptur odsłaniając bladą twarz z czarnymi, jak węgiel oczami. Włosy w tym samym kolorze podpiął wysoko, wpinając w nie czerwoną wstążkę z symbolem wilka i księżyca. Symbol klanu, któremu służył.

-Itachi… - wyszeptała z niedowierzeniem, a Julio wyszczerzył zęby. Wzrok przybysza, na ułamek sekundy przeniósł się na dziewczynę, ale to wystarczyło, by smok rzucił się na niego. Z nieludzką szybkością, już zdążył znaleźć się przy wojowniku. Ten jednak nie miał zamiaru uciekać, ani okazywać strachu. Nie po to tu przyszedł. Nie po to przebył tak daleką drogę. Nie po to wkładał tyle wysiłku w znalezienie tego miejsca.

Strzał z kuszy zmusił Julio to zrobienia uniku. To dało wojownikowi wystarczająco czasu, aby wyprowadzić cios mieczem. Rozpoczęła się walka. Walka, która miała zadecydować o wielu rzeczach. Nawet o tych, których nie podejrzewano.

A więc przyszedłeś. Jednak… A ja już straciłam moją wiarę w ciebie. Nie powinnam była. Jesteś inny niż wszyscy ludzie. Ale ja jestem taka sama jak oni. Obiecałam zawsze ci ufać, zawsze w ciebie wierzyć. A mimo to… nie byłam w stanie. Nie potrafię dotrzymać nawet takiej obietnicy. Zdradziłam cię, Itachi. Nie zasługujesz by kłaść na szali swoje życie za mnie. Jesteś wyjątkowy…  a ja słaba. I najwyraźniej zbyt słaba, żeby móc ci naprawdę zaufać.

Walczyli, obryzgując czarne kamienie ścian swoją krwią. Obaj, smok i człowiek, nie mieli zamiaru się poddać. Ale z czasem zaczęło być jasne, że ludzka siła nie może się równać mocy potwora. Julio wykorzystując zmęczenia przeciwnika, podciął go i kopnął z całej siły. Itachi wylądował na ścianie. A  raczej w ścianie. Gruz posypał się na niego. Julio ruszył w jego kierunku. Stanął spokojnie przed wojownikiem, widząc, że ten ma trudności z poruszaniem się i oddychaniem. Wystawił dłoń i zamachnął się, celując ostrymi pazurami prosto w serce mężczyzny. Wzrok wojownika powędrował do jego pani. Nawet w ostatnich chwilach swojego życia, była jedynym o czym myślał. Żałował, że nie był w stanie jej ochronić.

Jednak… ku jego zaskoczeniu, nie była tam, gdzie jeszcze kilka chwil temu, ale… stała tuż za Julio z dużym kamieniem w rękach. Zamachnęła się, prawie przewracając się pod tym ciężarem i uderzyła w smoka. Ten zatoczył się upadając na kolana. Itachi zebrał w sobie resztki sił i zerwał się z miejsca, łapiąc leżący obok miecz i przebijając nim potwora. Jednak nie po lewej stronie, w miejscu gdzie ludzie mają serca, ale po prawej. Bo potwory są przeciwieństwem ludzi. Uosobieniem rządz, pragnień i grzechów. Są przeciwieństwem… odbiciem… a ich serca znajdują się po przeciwnej stronie. Tak i Julio miał swoje czarne serce tam, gdzie trafił go poświęcony miecz.

Wojownik doskoczył do swojej pani i zasłonił ją. Skierował spojrzenie na klęczącego smoka. Jego łuski były znacznie bardziej widoczne niż zazwyczaj.

-Nic ci to nie da. – wycharczał, patrząc na kobietę – Przede mną nie ma ucieczki. Nie zrozumiałaś tego jeszcze? Nie zaakceptowałaś? Nawet gdybyś jakim cudem się ode mnie uwolniła, twoje ciało będzie pamiętać zawsze. Blizny na twoim ciele nie znikną. Za każdym razem kiedy będziesz się przeglądała w lustrze będziesz je widzieć. – zaśmiał się, a z pomiędzy ust wypłynęła krew. Wstał chwiejnie, sprawiając że Itachi złapał za niewielki sztylet, która trzymał w bucie. Niewielkie ostrze błyszczało łagodnie, nieprzywykłe do walki. Jednak i tym razem nie miało okazji zasmakować krwi wroga, gdyż Julio zatoczył się i upadł do tyłu. Jego ciało zaczęło szarzeć i pękać. Umierał.

-I tak… nie uciekniesz… - wycharczał. I to były jego ostatnie słowa. Wydał ostatnie tchnienie.

-Kimiko… - wojownik odwrócił się do swojej pani, wpatrując się w jej pobrudzoną i poranioną twarz. Zacisnął zęby i padł na kolana. – Przepraszam, że tyle mi to zajęło, moja pani!

Ta jakby otrząsnęła się dopiero z szoku. Wciąż jednak nie mogła uwierzyć w rzeczywistość swojego położenia. Przyjrzała się wojownikowi i wciągnęła głośno powietrze.

-Itachi! Twoja ręka! – zawołała i przycupnęła obok niego, wbijając spojrzenie w prawą rękę bruneta. Była cała poraniona i wykrzywiona. Wyglądała jakby wszystkie kości w niej były zgruchotane.

-To nic, moja pani. – odparł spokojnie wojownik – Ważne, że ty jesteś bezp-

-Nie! Nie prawda! – przerwała mu – Przepraszam cię, tak bardzo cię przepraszam… 

-Moja pani… Kimiko.

-Itachi, straciłam w ciebie wiarę… Obiecałam ci, że będę w ciebie zawsze wierzyć! A straciłam nadzieję, że kiedykolwiek po mnie przyjdziesz! Myślałam, że mnie zdradziłeś… Ale to ja cię zdradziłam! – po jej policzkach spływały łzy – Nie zasługuję na ciebie. Nie zasługuje żebyś poświęcał dla mnie swoje życie! A teraz twoja ręką… przeze mnie…

Złapał ją i przyciągnął. Uniósł jej podbródek i złożył na ustach krótki pocałunek, a potem spojrzał w jej zapłakane, zielone oczy.

-To nic. Wciąż mam drugą rękę. Z jedną ręką można żyć. Ale bez połowy duszy nie. Jestem samolubnym człowiekiem, moja pani. Bo nie mógłbym bez ciebie żyć. Ale teraz jest już po wszystkim. Wracajmy. – przytulił ją do siebie i pocałował w czubek głowy. A potem opuścili to przeklęte miejsce.

I to był koniec pomiotu diabła, czarownika zniszczenia, smoka południa. Istoty, przed którą drżeli wszyscy ludzie. Potwora z baśni. Ale każda baśń ma w sobie ziarno prawdy. Nie wszyscy potrafią to po prostu zaakceptować.